Everybody getting curious Nicole Orchel, Maud Heldens, Simone Knook, Julia Verboeket

Bronnenkaart 3 11 4 1 10 12 13 2 5 7 8 9 6 14 15

Wetenschapper Martin rees (geboren op 23 juni 1942 in York, Engeland) is een Engelse kosmoloog en astrofysicus (Astrofysica is de studie van astronomische verschijnselen in termen van de natuurkundige processen die eraan ten grondslag liggen.) In 1995 is hij benoemd tot Astronomer Royal, dit is een Britse eretitel die wordt toegekend aan een belangrijk Brits astronoom Verder staat hij sinds 2004 aan het hoofd van Trinity College van de universiteit van Cambridge, dit is het grootste college van deze universiteit en wordt tevens gezien als een van de beste academische instellingen ter wereld.   Rees heeft een grote bijdrage gehad aan onderzoek van het heelal. Hij heeft meer dan 500 papers (wat schriftelijk gepubliceerde lezingen zijn) gepubliceerd. Hij heeft vooral veel bijdrage toegekend aan de onderzoeken naar het ontstaan van kosmische achtergrondstraling, de formatie van sterrenstelsels en quasars. Hij was een van de eerste die bedacht dat quasars wel eens voor konden komen uit de zwarte gaten en dat bepaalde astronomische waarnemingen kunnen worden afgedaan als optische illusies omdat het object zich beweegt in de richting van de waarnemer. De afgelopen jaren heeft hij samengewerkt met Peter Mészáros. Ze hebben samen gewerkt aan gammaflitsen en ze hebben gewerkt aan hoe de ‘’kosmische donkere eeuwen’’ aan een eind kwamen toen de eerste sterren werden gevormd. Tot slotte is hij de laatste jaren vooral bezig geweest met het feit dat ons zichtbare heelal wel eens onderdeel zou kunnen zijn van een veel uitgebreider universum. Verder heeft Rees ook een paar astronomie gerichte boeken geschreven, zoals Our Cosmic Habitat en New Perspectives in Astrophysical Cosmology.  

Wetenschapper Voor dit alles heeft hij meerdere prijzen ontvangen zoals de Order of Merit ( een Britse onderscheiding voor bijzondere verdienste in leger, wetenschap, kunst, literatuur of de promotie van cultuur), Bruce Medal (een prijs die ieder jaar door de Astronomical Society of the Pacific wordt toegekend voor een "levenslange bijdrage aan de astronomie), de gouden medaille van de Royal Astronomical Society (de hoogste onderscheiding van de Britse Royal Astronomical Society.) en de Balzan Prijs (prijs die wordt uitgereikt aan buitengewone onderzoekers die wat hebben bijgedragen aan de wetenschap of iets dergelijks).

Inhoud Wij hebben ons gespecialiseerd in wat er allemaal precies in de Melkweg en in het heelal is. We begonnen met meer informatie te zoeken over het ontstaan van het heelal. We vonden artikelen over de oerknal met daarbij de donkere materie en de antimaterie. We zijn daarna verder gegaan met informatie zoeken over de antimaterie omdat we daar niet veel van wisten. We kwamen erachter dat er antimaterie in de atmosfeer zit, dat zou in ieder geval zo moeten zijn anders kon het heelal niet ontstaan zijn. Maar de vraag bestaat nog steeds hoe veel materie én antimaterie er precies is want als dit gelijk zou zijn dan zouden deze elkaar opheffen en dan was het heelal niet zoals deze nu is. Daarna zijn we gaan kijken waarom het heelal is ontstaan, maar daar zijn nog veel onbeantwoorde vragen over. Het kan toeval zijn dat het heelal zo ontstaan is, maar het kan ook ‘ontworpen’ zijn. Het artikel wat we hiervoor vonden vertelde iets over witte dwergen wat we wel interessant vonden waardoor we op dat onderwerp zijn verder gegaan. Een witte dwerg is een ster die aan het einde is van zijn levenscyclus en waar dus geen kernreacties meer in plaats vinden. Witte dwergen kan je niet of heel moeilijk met het blote oog zien.

Inhoud We zijn hierna gaan kijken wat er met de ster gebeurt voor dat hij een witte dwerg wordt. Via deze artikelen kwamen we bij een ander onderwerp uit, rode reuzen. Een ster wordt een rode reus als er geen kernreacties meer in de kern van de ster plaatsvinden, waardoor de zwaartekracht de kern van de ster samendrukt. Hierdoor wordt de temperatuur groter in de buitenlaag van de ster en daardoor komen daar kernfusies. Uiteindelijk zal de ster hierdoor gaan groeien. De zon is ook een ster dus zal waarschijnlijk ook ooit een rode reus worden. Als dat gebeurt zal hij zo groot worden dat hij enkele planeten opslokt, waaronder ook de aarde. Tegen die tijd zullen er gelukkig geen mensen meer op de aarde leven door de hoge temperaturen van de zon. We hebben al deze informatie verzameld door de lijn 1-2-5-7-8-9-14-15 in onze bronnenkaart te volgen.

Onderzoeksvraag en hypothese Het duurt nog wel enkele miljoenen jaren voor dat de zon gaat groeien en er spelen vast veel factoren mee met die groei, wat zijn die factoren en kan er iets tegen gedaan worden ? Wij verwachten eigenlijk niet dat er iets aan gedaan kan worden want de brandstof van de zon raakt ooit op en je kan niet zo makkelijk brandstof toevoegen. Een factor zou zwaartekracht kunnen zijn maar hoe zwaartekracht t zou beïnvloeden is een onbeantwoorde vraag.