La Porte étroite = de nauwe poort (André Gide)

Schuld en geluk manifesteren zich in het kinderleven in een zuiverder vorm dan in het latere leven ZE BEVATTEN DAN DE WEZENLIJKE GEVOELENS

Wel moet deze “hoogte” bedwongen zijn willen de kinderjaren zich kunnen meten met de ernst van de belevenissen van dat moment. Het beeld van de kinderjaren als de vredige kampplaats en dit omsluiten door geluk en schuld lukt slechts wanneer “ de hoogte “ is beklommen.

TERWIJL De beschouwing die zich niet boven het veld van de kinderjaren verheft niet de ernst daarin ontsluit. Dus je moet m.a.w de hoogte beklimmen!!!!

La porte étroite = de nauwe poort In het man worden gaan er volledig nieuwe krachten meespelen, die nergens anders worden voorbereid en gevonden dan in God. Gide probeert de kinderjaren zo te intensiveren dat ze tot aan de hoogste hemel reiken.

Hij probeert de ernst zo snel mogelijk te doen uitkomen Hij probeert de ernst zo snel mogelijk te doen uitkomen. Maar dat lukt hem niet. Omdat het gene dat hier duidelijk gemaakt moet worden slechts een herinnering is van de man. En niet aan het heden van hem die in het proces van het man worden verkeert: namelijk de innige ernstige vroomheid van de kinderjaren. Hij erkent vroomheid als een bewegende kracht. En probeert de vrome ernst van de bewogenheid volledig zichtbaar te maken. Je moet eerst de “hoogte” beklimmen dan pas lukt dat

Dostojewski In tegenstelling tot Dostojewski: Die in een man de spiegel opstelt waarin kinderernst en kinderlust voor de beschouwer met een even grote schok het beeld van schuld en geluk oproepen Hier moet je dus niet eerste de hoogte beklimmen!!!

Het boek gaat over kinderliefde die door een smalle poort de weg naar de hemel zoekt. Dit gaat maar gevonden worden door versterving Het boek gaat wordt geïnspireerd door de voldongen waarheid van de bewogenheid, een waarheid die het verlangen van zijn auteur naar het ware leven te kennen geeft, verliest daarom het geheel op één punt zijn innerlijke geldigheid.

Het gebeuren verijdelt zichzelf en de niet meer te overbruggen foutieve uitgangsstelling doet zich gelden.

Besluit Gide spit de grond van de kinderjaren om!!! Maar de schat, het geluk is er niet te vinden. Dit ontglippen, deze verijdeling is iets wat Gide zelf heeft aangevoeld. En heeft hem ook geschokt. De beschouwer (die de hoogte beklommen heeft) vindt het wel: die weet waarnaar hij zoekt. Alleen de omschrijving daarvan.