Heilig Soms moet het zo al zou het zo niet moeten Een hek om te laten te kijken Maar aankomen niet

Heilig Vaak gaat het zo niet al zou het zo moeten Handen stil Hoofd zonder plannen

Heilig Alleen kijken naar wat is zoals het is Heilig

Midwinter De aarde verliest haar kleur Uitgerekte schaduwen houden halt aan de deur, wanneer ik binnen vlammetjes maak van verlangen naar licht, geloof ik dat ik zijn hart raak: aarzelend, haast onmerkbaar keert de zon terug op zijn schreden, ontroerd door mijn gebaar.

Een jaar voorbijgegleden Stap voor stap Liep ik mijn pad Soms naar boven Soms naar beneden Nooit alleen Al zijn sommigen Naar elders afgebogen Op afstand nu Maar in mijn ogen Nog steeds nabij Gelukkig ben jij er nog En jij en jij… En gaan er Nieuwe reisgenoten Aan mijn zij Op dit pad Met elke stap Nieuw ontsloten

Zijn leven Er is een koekje bij de thee De ontmoeting wordt vervolgd Als kapstok zijn er kippen, varkens, broers en zussen En vergeet de vader niet Ik mag vragen stellen Er is geen verboden terrein Vierennegentig jaar Hij verzwijgt niets Legt de grenzen in mijn handen Ik word hem al scheidt ons een halve eeuw Dan slaan de vragen terug Was ik hem: hoever wilde ik bloot? Hoe anders is het weetbaar dichter bij de dood Dan staat hij op papier Van jong tot oud Van vroeger tot hier Met glimlach boosheid spijt Ik mocht vorm geven zodat zij die lezen zeggen Ja hij is het en vergeven Maar te scherp getekend willen ze hem niet zien Uit rake woorden stroomt zomaar een familievete

Huis aan het spoor Opa’s klompen bij de achterdeur kou nestelt in mijn kousengaten Stiekem de donkere trap afkraken naar de zondagse kamer in boenwaskleur Zwoerd van speklapjes knagen aan de granieten aanrecht met scheur Mijn gezicht weer warm staren aan geblakerd mica achter sigarengeur Huis en tuin een eeuwigheid in ruimte en tijd nu een kleine weide waarop een pony zijn dagen slijt Ik probeer het te redden uit vergetelheid door er steeds weer langs te rijden

Stilte en ochtendmist. De dag begint in lichterlaaie. Wat wil je? Kiezen kun je altijd. De week als geheel verzorgde reis, zelfs drankjes inbegrepen. Of voor jezelf beginnen in een groot wit huis met vleugels en blauwe plekken. Diepe zaken, gekke mensen. Laat je maar raken. Leer in het donker zien. Misschien hoeft dat niet, doet de maan ook mee. Als het moet kan zelfs water branden. Niet bang zijn voor keuzestress. Diep in je schuilt lef. Je weet en voelt, het heeft alleen een beetje tijd nodig. Lukt het niet? Alles gaat zoals het gaat, geheel verzorgd.

Leeuwtjes kijken? Camouflagekleuren, alleen de kleine zwarte kwast roert zich af en toe. Hij rust in niets dan gras en krekelliedjes. Muggen in zijn manen sukkelen in slaap. de gieren zijn allang vertrokken. Camouflagepak en een grote zwarte tas. Ze zijn op drollentocht, volgen voetafdrukken, alarmkreet in hoge bomen. Hij weet dat ze komen, heeft aan één oor genoeg. Zij hebben aan twee oren, twee ogen niet genoeg. Aan één mond te weinig om stil te zijn: hij is zo mooi, zo groot, zo echt.

Leeuwtjes Kijken? Zij hebben aan twee oren, twee ogen niet genoeg. Aan één mond te weinig om stil te zijn: hij is zo mooi, zo groot, zo echt. Ze rijden zachtjes dichterbij. Tassen gaan open. Hij weet wat ze willen, zijn grote kaken gapen. Klikklikklik, zomaar kijken is het mooist - het thuisfront wil bewijzen - klikklikklik, nét te laat.

Leeuwtjes kijken? Hij heeft genoeg gezien, gaat voor hen op herhaling. Klikklikklik, hebbes! Hij herkent tevredenheid en trekt zijn schaduwmantel aan. Opdracht volbracht.

Het tweede gezicht Kom we gooien alvast de emmers leeg en stampen als merels op het gras, om dat wat veerkrachtig onder bodembedekkers leeft naar boven te trekken. Het stribbelt vast weerbarstig tegen, bang om te licht worden geschat. Laten we zijn als de lijster die licht voelt en zingt. De dag zal komen als we de steen maar durven te lichten, ademloos afwachten wie zich toont voorbij zijn eerste gezicht. Harnas aan stukken, maskers af misschien durven we ons dan te warmen aan elkaar.

Vrede op aarde Op een dag als vandaag is het rustig op de savanne. De magen stil, vuilnis opgehaald Gazellen maaien de kantjes Kleintjes spelen met vaders staart. zijn grauw en snauw worden een grap door een kopje, op net dát plekje in zijn nek. We zien zelden luie uren onder de boom een troostende tong, warme vacht de glimlach van vader na een tik en snauw. Zachte kussens onder de voeten beklijven niet. Vrede op aardeis geen nieuws.