God de Vader

Mattheus 5 [9] Jullie moeten zo bidden: Onze Vader in de hemel, uw naam worde geheiligd, [10] uw koninkrijk kome, uw wil geschiede, op aarde zoals in de hemel. [11] Geef ons vandaag het nodige* brood, [12] en vergeef ons onze schulden, zoals ook wij hebben vergeven wie schulden heeft bij ons. [13] En breng ons niet in beproeving*, maar red ons van het kwaad.

De relatie die – ondanks de veelvuldige teleurstellingen – toch niet kan doorbroken worden is de relatie tussen ouders en kinderen. Wat er ook gebeurt, ouders zullen hun kinderen ondanks alles blijven steunen. In het Oude testament is de relatie tussen God en de Israëlieten even onvoorwaardelijk als die tussen ouders en kinderen is. Ondanks het Israëls’ slechte gedrag blijft God hen trouw. Het is trouwens niet voor niets dat God vaak als Vader voorgesteld wordt! Toch heeft God evengoed verwachtingen …

Laten we eventjes de theologie verlaten en een concreet voorbeeld nader bekijken

Als je de geboortekaartjes van je kersverse zoon of dochter op de bus doet, zie je vooral mooie dingen in de toekomst.

Je bent blij dat je kind gezond is, of dat hij op jou lijkt. Je ziet een ondernemer in hem, of een tandarts in haar.

Waar je niet over nadenkt, is dat je kind iets verschrikkelijks zal doen.

Dat hij later zal stelen, vernielen of mishandelen.

Of dat hij, zoals vorige week de Duitse familie Kretschmer overkwam,

op een kwade dag 15 mensen doodschiet en daarna zelfmoord pleegt.

De ouders en zus van Tim Kretschmer (17) hebben afgelopen woensdag voor het eerst sinds het bloedbad dat hun zoon aanrichtte van zich laten horen. In een open brief betuigen ze hun medeleven aan de slachtoffers, en veroordelen ze de ‘vreselijke en onbegrijpelijke daad van onze zoon en broer’. Geen woord over hun eigen verlies. Tim is een moordenaar, openlijk verdriet om zijn dood is ongepast.

We kunnen ons de vraag stellen: “Is deze reactie normaal?”

Maar dat verdriet is er natuurlijk wel. Het gezin van Tim was volgens zijn ouders ‘heel normaal’. Ze hadden nooit gedacht dat hun zoon tot zoiets in staat zou zijn. Ze zijn niet alleen van de een op de andere dag hun kind kwijt, maar ook hun veilige wereldbeeld. Proef de woorden maar eens en bedenk of u het zelf zou kunnen geloven als u in hun schoenen stond: mijn zoon is een moordenaar.

Machteloos

Er zijn gelukkig maar weinig ouders die ermee moeten leven dat hun kind een moord heeft gepleegd.

Maar kinderen komen lang niet altijd goed terecht.

Ze raken aan de drugs, stelen van hun ouders, vernielen bushokjes of plegen geweld. En vaak gebeurt het terwijl de ouders het niet (willen) weten, of machteloos toekijken.

De politie erbij halen?

De politie erbij halen betekent dat je niet alleen zijn toekomst belast met een strafblad, maar het is ook hoogverraad: je eigen kind geef je niet aan. Hulp vragen is toegeven dat je het niet aankunt. En dat voelt als toegeven dat je een slechte ouder bent.

‘In 95 procent van de gevallen zitten ouders klem. Je kind blijft je kind, wat hij ook gedaan heeft. Ouders keuren de daden van hun zoon of dochter niet goed, maar tegelijkertijd willen ze hen ook niet in de steek laten.’ René Breuk jeugdpsychiater

Slechts in een enkel geval zeggen ouders dat de misstappen van hun kind zo erg zijn dat ze hun handen definitief van hem aftrekken.

‘Veel vaker komt het voor dat ouders ontkennen dat hun kind tot zoiets in staat is. Jongeren gedragen zich thuis heel anders dan op straat of op school. En als stug wordt volgehouden dat de politie het bij het verkeerde eind heeft, dan ga je als ouders toch twijfelen.’ René Breuk

Brave jongen

En voor je het weet ben je die vader die zijn dronken zoon niet van het politiebureau wil halen, want je weet zeker dat hij boven gewoon in zijn bed ligt. Of je vindt gestolen spullen in zijn kamer en gelooft het verhaal dat het ‘van een vriend’ is. En zelfs al is hij al jaren actief in de kleine criminaliteit, dat hij zijn vriendin slaat kan gewoon niet. Zo is jouw kind niet.

‘Kenny is voor ons altijd een brave jongen geweest. En dat zal ook zo blijven. Behalve wat er daar natuurlijk is gebeurd, die nacht. moeder van de Belgische Kenny Bolle

In de nacht van 3 februari 2007 stak Kenny Bolle (19) in Oostende de achttienjarige Bart Bonroy dood na een ruzie om een sigaret. 'We begrijpen het nog steeds niet,' zegt Kenny's vader Hans. 'En we vinden dat hij gestraft moet worden voor wat hij heeft gedaan. Maar we vinden ook dat hij na zijn straf nog een tweede kans verdient. Want hij is geen slechte jongen.'

Het lijkt onwaarschijnlijk, dat ouders met kinderen die zo duidelijk crimineel zijn toch blijven geloven in hun goede karakter.

Zonder dát zouden veel ouders zo’n zoon als Kenny willen.

Het is de fout van de ouders!

‘Ouders worden boos, verdrietig, wanhopig. Ze krijgen twijfels over hun opvoeding, of ze het wel goed hebben gedaan.’

Onvermogen

De sentimenten in de maatschappij werken deze gevoelens in de hand. Omdat criminaliteit vaker voorkomt in gezinnen waar het al niet goed ging, wordt al snel beschuldigend in de richting van de ouders gewezen. Die moeten op opvoedcursus, of aansprakelijk worden gesteld voor het gedrag van hun kinderen.

Daders of slachtoffers?

_kind_een_moordenaar