Suzanne van Overbeek 4DT3 mei 2014

Hans Prinzhorn In 1922 publiceerde hij zijn eerste en meest invloedrijke boek “Bildnerei der Geisteskranken” (Artistry van de geesteszieken), rijk geïllustreerd, met voorbeelden uit een collectie van 5000 werken van 450 patienten. Terwijl collega's van Hans (artsen en psychiaters) argwanend tegenover zijn publicatie stonden, was de kunstwereld laaiend enthousiast. Jean Dubuffet was sterk geïnspireerd door de werken, en de term Art Brut werd bedacht. Het boek is vooral bezig met de grens tussen psychiatrie en kunst, ziekte en zelfexpressie. Het vertegenwoordigt een van de eerste pogingen om het werk van de geesteszieken te analyseren. Kort na zijn dood werd de Prinzhorn Collectie opgeborgen op de zolders van de universiteit. In 1938 werden een paar items weergegeven in de nazi-propaganda tentoonstelling Entartete Kunst ("Entartete Kunst"). Sinds 2001 is de collectie tentoongesteld in een voormalige kapel van de Universiteit van Heidelberg.

Auf der Suche nach dem eigenen Ich (Outsiderkunst) Alexandra Galinova (1936-heden)”Der unterdrückte Mensch”,

Vanda Vieira Schmidt (1949-heden). Zij heeft statements getekend voor wereldvrede en tegen “the evil” in de wereld. Deze collectie werd gevonden nadat haar “cel” verhuisd werd.

artbrut.net/spip.php?page=film&id_article=1197&id_document= artbrut.net/spip.php?page=film&id_article=1197&id_document= min " Scratched and trowelled in their mudlike pigment, their outlines scrawled in a sophisticated parody of the hasty gential urgency of street graffiti, Dubuffet's cruel portraits of French intellectuals and writers in the 1940s go beyond caricature; they are pathetic monsters. " Kunstcriticus Robert Hughes over Jean Dubuffet

online/play/7747/ROUGE-CIE online/play/7747/ROUGE-CIE t/m Wat is l’Art Brut?

Jean Dubuffet richtte zijn aandacht op de krassen en kreten op de muren van de stad, grafitti, agressie, spot, humor. De surrealisten hadden al eerder interesse getoond in de onbeholpen of halfbewuste krabbels en schrijfsels van bijvoorbeeld kinderen en geesteszieken. Men verwachtte van de ‘écriture automatique’, het vrije, ongecontroleerde noteren van beelden en gedachten uit het onderbewuste, een rijke bron voor de kunst aan te boren.

Jean Dubuffet schilderde in 1961 ‘La main dans le sac’ (‘Op heterdaad’) Het is zijn weergave van het straatleven van Parijs, dat hij voor het eerst sinds vele jaren weer bezocht. Het vlak is geschilderd alsof het een muur is, samengesteld uit onregelmatige, maar precies in elkaar passende rotsblokken. Hier en daar staan teksten, als het ware ingekrast in de steen. De vormgeving van het schilderij botst met datgene wat hij wil uitbeelden: een winkelstraat met auto’s en voorbijgangers. Pas wanneer we die vormgeving, die persoonlijke beeldtaal van Dubuffet, herkennen, worden de onderdelen als stukjes van een legpuzzel duidelijk, de teksten blijken dan komische opschriften van etalages en uithangborden:“Op Heterdaad, Handschoenen en Stropdassen”, “Maatschappij Het Tuig”. De teksten zijn het satirisch commentaar op het menselijke krioelen dat Dubuffet vorm geeft. Zelf zegt hij er van: “ik wil dat mijn straten, winkels en gebouwen samen een dolzinnige dans aangaan'‘.

In de beeldentuin van het Kroller-Muller is het Jardin d’ (1972) te bezichtigen, waar men zelfs doorheen kan wandelen. Dit soort ‘architecturale environments’ maakt Dubuffet vanaf 1967.

Joseph Ferdinand Cheval was een Franse postbode die 33 jaar van zijn leven wijdde aan het bouwen van zijn Palais idéal.

Joseph Ferdinand Cheval

Adolf Wölfli: In 35 jaar schiep hij een omvangrijk oeuvre van 1460 tekeningen, 1560 collages en pagina's in schriften, die als fantastische dagboeken gevuld waren met verhalen, gedichten, tekeningen en muziekcomposities.

Adolf Wolfli

Willem van Genks appartement in Den Haag was volgestouwd met boeken, regenjassen en grote hoeveelheden (secuur gerangschikte) gehamsterde spullen. De wanden had de kunstenaar omgetoverd in grote collages à la zijn schilderijen. Zijn huis diende als een veilig fort waarin hij zich verschanste en had daarmee dezelfde beschermende functie als de schilderijen en jassen. Het aanbrengen van veranderingen in de flat of het weggooien van spullen was dan ook ondenkbaar. De inrichting van Van Genks woning stond in de traditie van Gesamtkunstwerk.

Willem van Genk

Gerard van Lankveld, Gemert

t/m 73.00