ik kan daar best m'n tijd in m'n eentje doorbrengen.

ze hadden alle mogelijke vruchten, ananas, salades klaargemaakt.

nou, ik ga dus niet vertellen over san fransisco, zoals de meesten dat tot nu toe waarschijnlijk gedaan hebben.

allemaal ligt dat daar in de south pacific, maar dat is dan wel 'n paar duizend of 'n duizend kilometer verderop, 'n paar duizend kilometer, 't zijn enorme afstanden.

onderweg al, zeilend 's-ochtends, hadden we 'n grote spaanse makreel gevangen.

't gezelschap was grappig.

d'r was voortdurend 'n feestelijke stemming, d'r werd erg veel muziek gemaakt, dat ging bijna automatisch.

dat was geweldig genieten.

op de cook islands was dat helemaal niet, maakte dat al helemaal geen arme indruk.

prachtige costuums en in 'n tropische omgeving die gewoon zo paradijselijk was.

we waren met z'n negenen :

cook islands zijn sterk op nieuw zeeland gericht.

omdat ik alleen was, kwam ik allerlei mensen tegen die vaak ook alleen daar rondtrokken.

wat heel bijzonder is, voor mij tenminste, is de enorme invloed van missie en zending.

de groep bleek uit negen gasten te bestaan, veel kleiner dan ik eigenlijk verwacht had.

ieder dorp heeft zo z'n eigen liederen en z'n eigen zang, en in zo'n klein kerkje komen mensen uit verschillende dorpen, die zitten gescheiden en die zingen deels wel samen, maar hebben deels dan ook hun eigen liederen, en dat wordt meerstemmig a capella gezongen.

't grote eiland rarotonga.

't ene is 'n bergachtig eiland, vrij hoog :

na afloop van die dagen op 't water dan rond fidji ben ik naar de cook islands gevlogen.

dus dat was 't nogal gemelleerde gezelschap.

maar 't is 'n feest om daar in 'n dergelijke tropische omgeving te zijn.

ik ben dus eerst gevlogen van sydney naar nadi, de hoofdplaats daar, heb daar een nacht doorgebracht en de volgende dag werd ik naar de haven gebracht.

't grappige was dat die mensen ook steeds de indruk wekten dat ze 't allemaal vreselijk leuk vonden, ook al deden ze 't dan waarschijnlijk iedere week.

maar dat klikte uitstekend samen, we deden van alles gezamenlijk en de avonden werden doorgebracht onder andere met ook weer zingen en met 't drinken van 'n specifiek drankje daar, kava, dat getrokken werd uit wortels van 'n bepaalde plant en dat dan 'n kalmerende invloed, enigzins drugsachtig invloed zou hebben.

iedereen ja ziet er blij en feestelijk uit, hoewel 't waarschijnlijk best ook her en der tamelijk arm is, maar daar merkte je weinig van.

ik wist wel dat 't 'n tamelijk groot schip zou zijn.

d'r was 'n combinatie van 'n jaar of veertig, denk ik, van 'n man, 'n beetje 'n hippieachtige figuur uit australië met 'n vrouw uit sri lanka,

maar 't grappige was, dat 't wel onder 'n heel ritueel gebeurde, van 't aanbieden en 't daarvoor bedanken en dat 't paste in 'n traditie die ze daar in die omgeving hadden.

d'r was één ouder echtpaar, 'n jaar of zestig, vijfenzestig die, - 'n engels echtpaar was dat -, die bezig waren aan 'n wereldreis van drie maanden en die hadden dus deze zeilsafarie ook in hun programma ingecalculeerd ;

nou, dat kon daar gebruikt worden.

al die kerels die pakten zo bij tijd en wijle, ook al varend onderweg, tijdens 't zeilen pakten ze de gitaren die daar lagen en begonnen dan weer met 'n paar te zingen, terwijl anderen 't koper zaten te poetsen.

nou, dat heeft zo 'n aantal dagen voortgeduurd, die zeilsafarie, en we hebben daar 'n prachtige omgeving bezeild, ook met dat schip.

politieagenten lopen daar in, ja, witte rokken, 'n soort omslagrok met de onderkant in punten geknipt en afgewerkt.

dat is 'n lagoon, echt wel 't sfeertje van de blue lagoon.

nou, je kon drinken wat je wil, of ik kon drinken wat ik wilde, maar ik heb 't niet gemerkt, ik heb er ook niet speciaal beter of slechter door geslapen.

die hadden ze ondertussen op de grill klaargemaakt.

toen we op dat eiland waren en even geacclimatiseerd waren, mochten we in 'n grote sloep die bij de zeilboot hoorde, instappen, werden we 'n end van de kust af gebracht onder leiding van twee van de bemanningsleden en mochten we duiken, daar tussen de koralen.

dat was de vakantie die ik in 't stille zuidzeegebied gehad heb, dat was vorig jaar.

en wat dan in die kerken bijvoorbeeld opvalt, is de manier van zingen.

en ik had die tocht wel helemaal van te voren, in grote lijnen althans, georganiseerd vanuit nederland.

's-middags kon d'r weer gezwommen worden.

't lijkt net 'n versierde taartendoos.

die hebben daar kennelijk allemaal 't kanibalisme, dat daar vrij lang bestaan heeft, nog bestreden.

't lijkt wel alsof ze helemaal geboren zijn met 't idee van :

dat komt waarschijnlijk ook wel door de link met nieuw zeeland :

en 't is een prachtige tuin waar je in rondloopt, veel bloemen, en ja, mensen, op zich zijn die van de cook islands zijn heel verschillend van de fidji eilanden.

daar op 'n piepklein eiland zijn d'r dan tien verschillende kerkgenootschappen naast elkaar.

ik ben daar 'n paar keer naar kerken geweest, en je verbaast je :

je kon echt blijven zwemmen, en ik had weinig snorkelervaring maar dat ging eigenlijk probleemloos.