Linkin Park is een band die zich slim oriënteert op de markt, ze zijn niet voor niets een van de grootste bands op dit moment. Ze zijn van een vuige rockband met Hybrid Theory (2000) en Meteora (2003) snel ontwikkeld in andere richtingen. Zo was Minutes to Midnight (2007) over het algemeen een soft album, met een hele andere richting dat de eerdere twee albums. Er was veel kritiek maar ook veel lovende reacties, bovenal veel fans die even moesten wennen maar wel trouw bleven aan de band.
Vervolgens bracht de band A Thousand Suns (2010) uit, deze plaat richtte zich al meer op de elektronische kant van de muziek en het is duidelijk dat Mr. Hahn, de DJ van de formatie, een dikke vinger in de pap heeft. De richting van elektronische muziek is dus al aardig duidelijk, en ik had niet anders verwacht.
In de weken richting de release van de plaat plaatst de band steeds korte clips van nummers waar ze in de studio aan werken, erg gaaf om te zien. Ik ben nog steeds van mening dat CD’s de allerbeste kwaliteit leveren, zonder risico. Streamen/downloaden snoept vaak wat van de kwaliteit af, daarom heb ik deze CD origineel aangeschaft.
Ik ben letterlijk ervoor gaan zitten om de CD rustig af te laten spelen. Opmerkelijk is gelijk de elektronica, als drummer vind ik het wel zonde dat er weinig meer van een echte ritmesectie te horen is maar in de verte hoor je nog wel iets van een drumstel. In tegenstelling tot de “slappe” eerdere Minutes to Midnight bestaat deze samenstelling voornamelijk uit overwegend harde nummers. De lekkere balad ontbreekt echter niet. (“Castle of Glass”)
Een lekkere plaat, en een duidelijke stap vooruit. Ik ben nu alweer erg benieuwd naar wat de band met de plaat hierna gaat doen.