DE BOERKA Ik weet niet wat men kan doen om die gruwel te stoppen, maar ik denk dat men dit om te beginnen moet bekendmaken en verspreiden. Iedereen moet weten hoe die vrouwen leven... Vertaald uit het Frans Freddy Storm – 04/2010

De linnen gevangenis!

Traditionele kledij van de moslimvrouwen: CHADOR : Gebruikt door de Iraanse vrouwen wanneer ze buiten komen. Ze bedekt het ganse lichaam en kan worden gecombineerd met een sjaal op het hoofd. DE HIYAB : De karakteristieke sluier van Arabische vrouwen. Hij laat het gezicht vrij en veel vrouwen dragen hem als indentiteitsteken. DE BURKA : Ze verbergt het lichaam volledig. Een linnen rooster voor de ogen laat de vrouw zien zonder te worden gezien. De handen zijn bedekt. DE NIQAB : Dit kledingstuk bedekt het lichaam tot aan de enkels en laat enkel de ogen vrij. Voor de ogen komt wel nog een sluier. SHAYLA : Een grote rechthoekige sjaal, gebruikt in de regio van de Perzische Golf. De sluier wordt rond het hoofd gedragen.

De BOERKA* Men zegt dat dit kledingstuk in AFGHANISTAN werd geïntroduceerd in het begin van de XXe eeuw tijdens het bewind van HABIBULLA (1901-1919), die dit gebruik oplegde aan de meer dan 200 vrouwen in zijn harem om te vermijden dat de schoonheid van hun gelaat andere mannen zou verleiden. De sluiers waren van zijde met fijn borduurwerk en de prinsessen van Habibulla droegen zelfs met gouddraad geborduurde boerka’s. Zo werd de boerka een luxe kledingstuk, gebruikt door de welgestelde vrouwen die zich op die manier onderscheidden van de eenvoudige mensen door hun blikken te ontwijken. * In werkelijkheid schijnt de boerka te zijn ontstaan in het Perzische Rijk, gesticht door Cyrus II de Grote (VIe eeuw voor Christus). Anderzijds werd de sluier ook in Assyrië gebruikt (een antiek Aziatisch land in de regio Mesopotamië). Ontdekte geschriften uit dit land uit de XIIe eeuw voor Christus verwijzen ernaar. Toen was er nog geen sprake van de islam.

Historisch gezien is het een typisch kledingstuk van de pashtoense stammen die de grote verdedigers zijn van de boerka. Koning Amanullah, de opvolger van Habibulla, streefde naar een modernisering van zijn land, waarbij hij ook het gebruik van de boerka wilde afschaffen. Maar toen zijn echtgenote, koningin Soraya Tarzi, zonder boerka verscheen gaf dit aanleiding tot een groot schandaal. Zijn pogingen om AFGHANISTAN te verwestersen kostten hem de oppositie en rebellie van de pashtoense stammen. Uiteindelijk moest hij in 1929 aftreden en vluchten naar India.

De ‘complete boerka’ werd verplichtend in AFGHANISTAN toen de Taliban De ‘complete boerka’ werd verplichtend in AFGHANISTAN toen de Taliban* aan de macht kwamen na het vertrek van de Russen. Zo verplichtten zij een kledingstuk dat een controle op het lichaam van de vrouw toelaat omdat er voor de ogen een dichte sluier komt die aan iemand die hem draagt het normaal zien belet. Het linnen rooster beperkt het lateraal zicht en doet de draagster elk besef van positie en ruimte verliezen, zodat ze van een andere persoon afhankelijk is om zich te verplaatsen, vooral in open ruimten. * TALIBAN : conservatieve islamitische groepering, ontstaan in de koranscholen in Pakistan. Het merendeel behoort tot de pashtoense volksgroep . .

De dichte sluier moet beletten dat het gelaat en de ogen zichtbaar zijn. De ‘boerka’ oefent een sterke druk uit op het hoofd (ze weegt ongeveer 7 kg) en maakt het lopen veel vermoeiender. Het kledingstuk reikt tot op de voeten, niet enkel om het ganse lichaam te bedekken, maar ook om het zich verplaatsen te bemoeilijken en te vermijden dat iemand met de vrouw gaat «lopen». .

De huidige boerka is geen kledingstuk, het is een LINNEN GEVANGENIS die de vrouwen belet iets duidelijk te zien op meer dan een meter afstand, vlak voor hun ogen. Ze produceert een «brileffect» dat het lateraal zicht belet en door het rooster het gezichtsveld sterk beperkt. Ze vertroebelt het zicht. De blikken van de vrouw zijn net als hun lichaam «gevangen». Een leidster van de clandestiene organisatie der Afghaanse vrouwen RAWA*, bevestigt dit als volgt: «Het is als een gevangenis. Het houdt je warm en geïsoleerd. De vrouwen kunnen elkaar niet herkennen. Vrouwen die een bril nodig hebben kunnen er geen dragen. Het is net alsof ze blind zijn. Het linnen rooster voor hun ogen moet dik genoeg zijn. Sommige vrouwen worden geslagen omdat ze een rooster met te grote gaten dragen. De verplichting om een boerka te dragen is voor die vrouwen een traumatiserende ervaring, want het is vernederend en belemmert alle bewegingen en het zicht…" Vaak leidt dit beperkt zicht tot ernstige ongevallen bij het oversteken van een straat. Veel vrouwen hebben zo al de dood gevonden. * RAWA : groepering van intellectuele vrouwen die onder de leiding van Meena KESHWAR in 1977 de Revolutionaire Vereniging van Afghaanse Vrouwen hebben gesticht. Het sociale werk van Meena en haar strijd tegen de fundamentalisten hebben haar het leven gekost. Op 4.2.1987 werd ze in Quetta (Pakistan) vermoord door agenten van de Afghaanse geheime politie en hun fundamentalistische medeplichtigen.

Volgens de door het ultraradicale en fundamentalistische Talibanregime opgelegde verplichtingen is het verboden te zingen, te dansen, muziek te maken, aan sport te doen en zelfs vliegers op te laten, het nationaal tijdverdrijf van de Afghanen. Bovendien mogen de Afghaanse vrouwen niet alleen op straat komen, werken, studeren en zelfs medische zorgen ontvangen, behalve in vervallen hospitalen zonder water, elektriciteit en operatiezalen. Daar komen ze enkel terecht om te sterven. In die hospitalen mogen enkel mannelijke artsen werken en die hebben niet het recht om een vrouw te verzorgen of te opereren.

De vrouwen kunnen enkel reizen in de koffers van taxi’s.

Identificatie van een vrouw. Welke identiteit hebben ze? Identificatie van een vrouw.

Wanneer een vrouw zwanger is, zeggen de Afghanen dat ze ziek is Wanneer een vrouw zwanger is, zeggen de Afghanen dat ze ziek is. 97 % van de Afghaanse vrouwen bevallen thuis, want ze mogen geen beroep doen op mannelijke artsen en ze beschikken bijna nooit over een transportmiddel om naar een plaats te gaan waar medische zorgen worden verstrekt. De materniteit Malalai is omgeven door een door de Taliban gemetselde muur met twee raampjes. Aan de andere kant van de muur bivakkeren de mannen die op hun opgesloten vrouwen wachten. Ze praten met hun vrouwen door de twee raampjes.

Hospitaalkledij

Geboren worden met de boerka.

Een recent rapport van «Artsen voor de Mensenrechten» vermeldt dat 40 % van de Afghaanse vrouwen sterven tijdens hun vruchtbare periode door complicaties tijdens de bevalling.

Onder de boerka bstaat de blik van de moeder niet Onder de boerka bstaat de blik van de moeder niet. Haar gelaat bestaat niet, haar stem is vervormd en contact met haar huid is onmogelijk.

Tijdens het zogen bestaat de blik van hun kind voor de vrouwen niet. Er is geen enkele band noch enig houvast doorheen deze basiskledij die van de vrouw een ander wezen maakt.

Toen de Talibanstrijdkrachten Kaboel veroverden op 27. 9 Toen de Talibanstrijdkrachten Kaboel veroverden op 27.9.1996 hebben ze de Afghaanse vrouw geschrapt uit het burgerlijk leven, haar tevens verwijderd uit het onderwijs en naar de haard verbannen. De boerka is terecht een der minst betwistbare symbolen geworden van de door het nieuwe regime uitgevoerde repressie. De ontluikende maatschappij in steden als Kaboel, waar de vrouw van een interessant sociaal statuut begon te genieten, werd met één pennentrek geschrapt door de Taliban. Onder de tienduizenden naar huis gestuurde staatsbedienden bevonden zich 7.790 onderwijzeressen. In Kaboel werden dus 63 scholen gesloten. De sprong naar het verleden was kolossaal: van de XXe eeuw naar de middeleeuwen. 65 % van het onderwijzend personeel, 40 % van de scholieren en bijna de helft van de 7.000 universiteitsstudenten waren vrouwen. Geen enkele durfde de Talibanleider, mulla Mohamed Omar, trotseren.

VROUWEN OF VUILNIS?

Dit infame leven wordt geleid onder de bedreiging van straf in geval van inbreuk. Jonge bewakers die werken voor het Ministerie voor Promotie van de Deugd en het Voorkomen van Ondeugd patrouilleren door de straten met zwepen, knuppels en kalashnikovs, op zoek naar een geschminkte jonge vrouw, een blote enkel, een hoorbare lach. Zij worden verondersteld dergelijke vrouwen aan te geven. Die ondergaan dan zonder enige kans op wettelijke verdediging straffen als steniging, amputatie, foltering, geseling of publieke terechtstelling.

De overspelige wordt gestraft met steniging. De vrouw wordt in een gat gestopt en tot aan haar borst met aarde bedekt. Dan bekogelen de ‘mannen’ haar met stenen tot ze sterft. De stenen mogen niet te groot zijn, want de vrouw moet een langzame dood sterven. Ze mogen ook niet te klein zijn, want dan zijn het geen echte stenen meer.

Tekening van een Afghaans kind.

Zeven jaar na de door de Verenigde Staten georkestreerde invasie en een exponentiële toename van het gewapend conflict kan men categorisch bevestigen dat de omstandigheden waarin de vrouwen en de meisjes leven in het huidige Afghanistan hartverscheurend zijn en dat er voor hen niet veel is veranderd ondanks de beloften van de internationale gemeenschap. En dit niet alleen in het door de Taliban gecontroleerde zuiden en oosten, maar ook in een groot deel van de door de internationale coalitie gedomineerd gebieden, zoals Helmad,onder Britse jurisdictie.

Ondanks de utopische gelijkheid in de nieuwe grondwet van 2004 kunnen vrouwen nog steeds worden gekocht, verkocht of overgedragen als deel van een erfenis. Zoals in de tijd van de Taliban blijven geforceerde huwelijken doorgaan en zijn juiselijk geweld en werkeloosheid schering en inslag. Er is een stad waar de vrouwen twee keer in hun leven hun woning verlaten: wanneer ze trouwen en vertrekken met hun echtgenoot en wanneer ze sterven. In de loop van het jaar 2007 hebben 165 vrouwen, slachtoffer van geweld, getracht zelfmoord te plegen. 87% van de Afghaanse vrouwen bevestigen dat ze thuis geweld ondergaan. De helft van de klachten betreft seksueel misbruik. Het aantal geweldplegingen op vrouwen en meisjes was in februari 2008 40% hoger dan het jaar voordien. 60% van de vrouwen zijn het slachtoffer van een geforceerd huwelijk. De helft van de huwelijken worden gesloten met jonge adolescenten van nog geen 16 jaar, ofschoon de wet dat verbiedt. De meisjes worden vaak gegeven als vergoeding voor een dispuut, een schuld of een misdaad. Maar ook ten gevolge van de extreme armoede die in het land heerst. Een vader kan voor zijn dochter 600 tot 1500 € krijgen, het equivalent van 3 jaar loon van een arbeider.

Zoals onder het bewind van de Taliban blijft de blauwe boerka in alle steden het straatbeeld kleuren. De publieke bestraffingen van vrouwen (vooral de steniging) zijn nog steeds aan de orde. Maar daarmee houdt de nachtmerrie van de Afghaanse vrouwen niet op. Hun bestaan, zonder fundamentele rechten, verloopt in een geruïneerd land, met een permanente droogte, verarmd, zonder infrastructuren, bezaaid met landmijnen. Een onderkomen of voedsel vinden is moeilijk. 20 jaar oorlog hebben het land getekend met de mannen aan het vechten en zonder productiesysteem. De gecultiveerde en professionele klasse is gevlucht of dood.

Momenteel zijn er duizenden weduwen die niets anders kunnen dan bedelen, gek worden, zich prostitueren of zelfmoord plegen, want de wet ontzegt hen de erfenis van hun gestorven echtgenoot. Er zijn duizenden vrouwen die elke dag zichzelf en hun kinderen voeden met brood en thee, die zien hoe hun dochters opgesloten thuis moeten blijven, zonder onderwijs, en hoe hun zonen in beslag worden genomen, hetzij fysisch, hetzij psychisch, om te gaan vechten.

In hun wanhoop plegen veel vrouwen zelfmoord In hun wanhoop plegen veel vrouwen zelfmoord. Dit is vooral het geval met weduwen die zonder mannelijk gezelschap niet buiten mogen komen en niet mogen werken en dus hun kinderen geen eten kunnen geven. Het publieke hospitaal in Herat, een stad waar zelfmoord onder vrouwen gebruikelijk is, heeft in 2005 90 vrouwen verzorgd die zich met vuur hebben willen doden. Zahra (20 jaar) werd elke dag door haar man afgeranseld en ze mocht haar familie niet zien. Ze verviel in een vreselijke depressie en besloot zich te overgieten met olie en die aan te steken. Ze heeft het overleefd, maar door de littekens kan ze haar nek niet meer bewegen. Ze is wettelijk gescheiden van haar man en woont nu bij haar moeder.

Zouden we mogen hopen dat de jongens uit hun lethargie ontwaken en actief deelnemen aan de strijd tegen dergelijk geweld, meewerken aan campagnes, manifestaties, forums, vanuit scholen en universiteiten? Zou het kunnen dat ze ageren tegen de verkrachting van de individuele rechten en strijden voor de gelijkheid der geslachten?

Ik droom dat er een einde komt aan het lijden van de anonieme en onzichtbare Afghaanse, Palestijnse, Marokkaanse, Afrikaanse vrouwen. Dat gerechtigheid zal heersen in de gebieden waar vrouw zijn momenteel gelijk staat aan ongenade. Ik droom van een rechtvaardige en egalitaire wereld. En van het beëindigen van een conflict dat geen winnaars en geen verliezers kent. En van een toekomst met meer hoop, waarin jongens en meisjes de beginselen van wederzijds respect zonder discriminatie zullen hebben geleerd. Zou dit een UTOPIE zijn ???

BEMINT ELKAAR !!! Jezus Christus

Dat NIET bij ons ! ! !

Zou de mohammedaanse man schrik hebben van de vrouw? Ik stel me vragen!!! Zou de mohammedaanse man schrik hebben van de vrouw? - Een impotente, wie weet? - Een PD die dit ontkent? - Of een geesteszieke in vrijheid? Denk even na …… ZONDER TWIJFEL alles tegelijk!