DE EERSTE KERK-LEIDERS Les 4 voor 28 juli 2018

De groei van de vroege kerk was buitengewoon De groei van de vroege kerk was buitengewoon. Duizenden sloten zich aan bij de kerk, zelfs sommige priesters deden dat. Er ontstonden echter problemen tussen de broeders en zusters. Deze problemen moeten worden aangepakt en opgelost voordat ze verdeeldheid veroorzaken. Het aanstellen van leiders. Handelingen 6: 1-7 De bediening van Stefanus’: Prediking en oppositie. Handelingen 6: 8-15 Toespraak en waarschuwing. Hand. 7: 1-53 Visioen en dood. Handelingen 7: 54-8:2 De bediening van Filippus: Samaria. Handelingen 8: 3-25 “Tot aan de einden der aarde” Hand. 8: 26-40 Het aanwijzen van bekwame leiders loste die problemen op en droeg bij tot het vervullen van de missie van de kerk.

HET BENOEMEN VAN LEIDERS "En dit woord behaagde heel de menigte; en zij kozen Stefanus, een man vol van geloof en van de Heilige Geest, Filippus, Prochorus, Nicanor, Timon, Parmenas en Nicolaüs, een proseliet uit Antiochië.“ (Handelingen 6: 5) Handelingen 6 :1-7 HET PROBLEEM In dit geval waren alle gelovigen Joden, maar sommigen kwamen van buiten Judea. De "Grieken" klaagden over discriminatie bij het verdelen van de hulp voor de weduwen. DE OPLOSSING De apostelen stelden voor om leiders te benoemen die de “tafels" zouden bedienen (diakineō)” terwijl zij zichzelf zouden richten op de "bediening (diakonia) van het woord." Die diakenen zouden in de fysieke en spirituele behoeften van de kerk voorzien. DE GESCHIKTHEID De leiders die de kerk zou moeten benoemen, moesten goed staan aangeschreven, vervuld zijn van de Heilige Geest en wijsheid hebben.

PREDIKING EN OPPOSITIE "En Stefanus, vol geloof en kracht, deed wonderen en grote tekenen onder het volk.” (Handelingen 6: 8) Handelingen 6: 8-15 Naast de zorg voor de kerk, predikte Stefanus ook tot de Joden die niet in Judea waren geboren. Hij ondervond sterke tegenstand in de synagoge. Degenen die tegen hem waren konden zijn argument niet tegenspreken (vers 10.), dus betaalden ze valse getuigen om hem voor het Sanhedrin te beschuldigen (vers 11) De leiders beschuldigden hem ervan tegen Mozes en de tempel te spreken (vers 14). Dat betekent dat Stefanus waarschijnlijk zei dat Jezus het Lam is dat de zonde wegneemt (en Die de offers van de tempel niet langer nodig maakt).

TOESPRAAK EN WAARSCHUWING (I) "Hardnekkigen en onbesnedenen van hart en oren, u verzet u altijd tegen de Heilige Geest; zoals uw vaderen deden, zo doet u ook." (Handelingen 7:51) Handelingen 7: 1-53 Stefanus verdedigde zichzelf door te praten over hoe God voor ONZE vaders zorgde. Het Sanhedrin verwierp zijn boodschap, dus stopte Stefanus zijn toespraak. Toen waarschuwde hij hen streng (vers 51). Hij zonderde zich af van de Joodse leiders door te praten over HUN ouders. Ze hebben de Messias gedood zoals hun ouders de profeten in het verleden hebben gedood. Er was geen oproep tot berouw in de waarschuwing van Stefanus. Het Sanhedrin bezegelde het lot van Israël door het werk van Stefanus af te wijzen.

TOESPRAAK EN WAARSCHUWING (II) Stefanus’ toespraak volgt hetzelfde patroon dat de oude profeten gebruikten. Laten we het vergelijken met Micha 6. Handelingen 7:1-53 Gods verbond met Zijn volk Micha 6: 1-2 Handelingen 7: 2-8 De machtige daden van God Micha 6:3-5 Handelingen 7: 9-36 De clausules van het verbond en de schending daarvan Micha 6: 6-12 7: 37-50 De vloek na het overtreden van het verbond Micha 6: 13-16 7: 51-53

VISIOEN EN DOOD "Maar hij, vol van de Heilige Geest, hield zijn ogen naar de hemel gericht en zag de heerlijkheid van God, en Jezus, staande aan de rechterhand van God." (Handelingen 7:55) Handelingen 7 :54-8: 2 Stefanus veranderde zijn toespraak vanwege de vijandige houding van de leden van het Sanhedrin. Op dat moment ontving Stefanus een visioen over de verheerlijking van Jezus. Hij begreep dat degenen die hem op aarde oordeelden, op een dag voor de Hemelse Rechter zullen worden geoordeeld Hij bad zijn laatste gebed terwijl hij werd gestenigd. Een gebed van genade voor degenen die hem vermoorden. Dat gebed liet zijn indruk achter in de geest van één getuige: Saulus van Tarsus.

SAMARIA "En Filippus daalde af naar de stad van Samaria en predikte hun Christus." (Handelingen 8: 5) Handelingen 8: 3-25 Na de dood van Stefanus leidde Saul een aanval op de kerk. Veel christenen moesten Jeruzalem verlaten om hun leven te redden. Filippus ging naar Samaria en volbracht daarmee de missie die Jezus had opgedragen (Handelingen 1: 8) De Samaritanen accepteerden de Pentateuch (de eerste vijf boeken van Mozes) en verwachtten de Messias, maar hun religie was vermengd met heidendom. Toen zij Filippus hoorden en de wonderen zagen die hij deed, accepteerden velen Jezus. Petrus en Johannes werden gestuurd om te zien wat daar gebeurde. Veel Samaritanen ontvingen de Heilige Geest dankzij hen. Ze werden leden van de christelijke kerk.

"TOT AAN DE EINDEN DER AARDE" "Nu sprak een engel des Heren tot Filippus en zei:" Sta op en ga naar het zuiden langs de weg die van Jeruzalem naar Gaza gaat. Dit is woestijn." (Handelingen 8:26) Handelingen 8: 26-40 Filippus werd geroepen van het prediken tot de menigte om tot één persoon te prediken. Een Ethiopische schatbewaarder moest het evangelie begrijpen, zodat hij het in Afrika kon prediken. De kerk kon niet stoppen in Judea of Samaria. De boodschap van redding moest de hele aarde bereiken. Filippus doopte de Ethiopiër en werd naar Azotus (= Ashdod) gedragen. Hij predikte over de hele mediterrane grens tot Caesarea. Veel mensen accepteerden het evangelie en predikten het in verre landen.

E.G. White (Thoughts From the Mount of Blessing [Gedachten van de Berg der Zaligsprekingen], hoofdstuk 2, blz. 33) “In elk tijdperk zijn Gods uitverkoren bood- schappers beschimpt en vervolgd, maar door hun verdrukking is de kennis omtrent God in het buitenland verspreid. Elke discipel van Christus moet in de gelederen stappen en hetzelfde werk voortzetten, wetende dat haar vijanden niets tegen de waarheid kunnen doen, maar vòòr de waarheid. God bedoelt dat de waarheid naar voren wordt gebracht en het onderwerp van onderzoek en discussie wordt, zelfs doormiddel van de min- achting die erover wordt uitgesproken. De gedach- ten van de mensen moeten worden geprikkeld; elk verwijt, elke smaad, elke inspanning om vrijheid van geweten te beperken, is Gods middel om gedachten te ontwaken die anders misschien sluimeren.”