ik kan daar best m'n tijd in m'n eentje doorbrengen.

ze hadden alle mogelijke vruchten, ananas, salades klaargemaakt.

nou, ik ga dus niet vertellen over san fransisco, zoals de meesten dat tot nu toe waarschijnlijk gedaan hebben.

allemaal ligt dat daar in de south pacific, maar dat is dan wel 'n paar duizend of 'n duizend kilometer verderop, 'n paar duizend kilometer, 't zijn enorme afstanden.

onderweg al, zeilend 's-ochtends, hadden we 'n grote spaanse makreel gevangen.

't gezelschap was grappig.

d'r was voortdurend 'n feestelijke stemming, d'r werd erg veel muziek gemaakt, dat ging bijna automatisch.

dat was geweldig genieten.

op de cook islands was dat helemaal niet, maakte dat al helemaal geen arme indruk.

prachtige costuums en in 'n tropische omgeving die gewoon zo paradijselijk was.

we waren met z'n negenen :

cook islands zijn sterk op nieuw zeeland gericht.

omdat ik alleen was, kwam ik allerlei mensen tegen die vaak ook alleen daar rondtrokken.

wat heel bijzonder is, voor mij tenminste, is de enorme invloed van missie en zending.

de groep bleek uit negen gasten te bestaan, veel kleiner dan ik eigenlijk verwacht had.

ieder dorp heeft zo z'n eigen liederen en z'n eigen zang, en in zo'n klein kerkje komen mensen uit verschillende dorpen, die zitten gescheiden en die zingen deels wel samen, maar hebben deels dan ook hun eigen liederen, en dat wordt meerstemmig a capella gezongen.

't grote eiland rarotonga.

't ene is 'n bergachtig eiland, vrij hoog :

na afloop van die dagen op 't water dan rond fidji ben ik naar de cook islands gevlogen.

dus dat was 't nogal gemelleerde gezelschap.

maar 't is 'n feest om daar in 'n dergelijke tropische omgeving te zijn.

ik ben dus eerst gevlogen van sydney naar nadi, de hoofdplaats daar, heb daar een nacht doorgebracht en de volgende dag werd ik naar de haven gebracht.

't grappige was dat die mensen ook steeds de indruk wekten dat ze 't allemaal vreselijk leuk vonden, ook al deden ze 't dan waarschijnlijk iedere week.

maar dat klikte uitstekend samen, we deden van alles gezamenlijk en de avonden werden doorgebracht onder andere met ook weer zingen en met 't drinken van 'n specifiek drankje daar, kava, dat getrokken werd uit wortels van 'n bepaalde plant en dat dan 'n kalmerende invloed, enigzins drugsachtig invloed zou hebben.

iedereen ja ziet er blij en feestelijk uit, hoewel 't waarschijnlijk best ook her en der tamelijk arm is, maar daar merkte je weinig van.

ik wist wel dat 't 'n tamelijk groot schip zou zijn.

d'r was 'n combinatie van 'n jaar of veertig, denk ik, van 'n man, 'n beetje 'n hippieachtige figuur uit australië met 'n vrouw uit sri lanka,

maar 't grappige was, dat 't wel onder 'n heel ritueel gebeurde, van 't aanbieden en 't daarvoor bedanken en dat 't paste in 'n traditie die ze daar in die omgeving hadden.

d'r was één ouder echtpaar, 'n jaar of zestig, vijfenzestig die, - 'n engels echtpaar was dat -, die bezig waren aan 'n wereldreis van drie maanden en die hadden dus deze zeilsafarie ook in hun programma ingecalculeerd ;

nou, dat kon daar gebruikt worden.

al die kerels die pakten zo bij tijd en wijle, ook al varend onderweg, tijdens 't zeilen pakten ze de gitaren die daar lagen en begonnen dan weer met 'n paar te zingen, terwijl anderen 't koper zaten te poetsen.

nou, dat heeft zo 'n aantal dagen voortgeduurd, die zeilsafarie, en we hebben daar 'n prachtige omgeving bezeild, ook met dat schip.

politieagenten lopen daar in, ja, witte rokken, 'n soort omslagrok met de onderkant in punten geknipt en afgewerkt.

dat is 'n lagoon, echt wel 't sfeertje van de blue lagoon.

nou, je kon drinken wat je wil, of ik kon drinken wat ik wilde, maar ik heb 't niet gemerkt, ik heb er ook niet speciaal beter of slechter door geslapen.

die hadden ze ondertussen op de grill klaargemaakt.

toen we op dat eiland waren en even geacclimatiseerd waren, mochten we in 'n grote sloep die bij de zeilboot hoorde, instappen, werden we 'n end van de kust af gebracht onder leiding van twee van de bemanningsleden en mochten we duiken, daar tussen de koralen.

dat was de vakantie die ik in 't stille zuidzeegebied gehad heb, dat was vorig jaar.

en wat dan in die kerken bijvoorbeeld opvalt, is de manier van zingen.

en ik had die tocht wel helemaal van te voren, in grote lijnen althans, georganiseerd vanuit nederland.

's-middags kon d'r weer gezwommen worden.

't lijkt net 'n versierde taartendoos.

die hebben daar kennelijk allemaal 't kanibalisme, dat daar vrij lang bestaan heeft, nog bestreden.

't lijkt wel alsof ze helemaal geboren zijn met 't idee van :

dat komt waarschijnlijk ook wel door de link met nieuw zeeland :

en 't is een prachtige tuin waar je in rondloopt, veel bloemen, en ja, mensen, op zich zijn die van de cook islands zijn heel verschillend van de fidji eilanden.

daar op 'n piepklein eiland zijn d'r dan tien verschillende kerkgenootschappen naast elkaar.

ik ben daar 'n paar keer naar kerken geweest, en je verbaast je :

je kon echt blijven zwemmen, en ik had weinig snorkelervaring maar dat ging eigenlijk probleemloos.

die staan daar gewoon in 't wild te groeien.

en een van de leuke dingen was :

dat lijkt dan zo op de kaart vlakbij, zo van :

dus die was ongeveer 'n meter groot.

daar lagen 'n aantal grote schepen en 't bleek dat wij ingescheept werden op de - even denken - de spirit of the south pacific, 'n grote schoener die vroeger 'n opleidingsschip van -, ik dacht van nieuw zeeland was geweest.

nou dat heeft enorme indruk op me gemaakt.

fidji eilanden zijn meer engels georiënteerd.

ze hadden d'r echt plezier in en straalden dat helemaal uit :

nou, op die manier met, we hebben nog 'n dorp bezocht daar, waar ze speciaal voor ons volksdansen uitvoerden, maar waar je dan ook zelf bij betrokken werd.

dus je doet allerlei leuke contacten eigenlijk wel op, je trekt met wat mensen weer 'ns 'n paar dagen op, en iedereen gaat zo z'n weg.

je moet altijd vriendelijk zijn en je moet altijd lachen naar iedereen, liepen altijd te zingen, 'r werd ontzettend veel muziek gemaakt.

en ik.

daar was ondertussen 'n ideale, heerlijke maaltijd klaargemaakt.

ik had dat jaar m'n vakantie opgespaard en na afloop van dat congres, - dat was in november van vorig jaar -, ben ik nog vier weken rond gaan reizen door 't stille zuidzeegebied.

't was 'n hele blije, zonnige sfeer.

toen ik daar aankwam, midden in de nacht word je ontvangen met muziek makende troubadours die daar, ook al is 't midden in de nacht, op 't vliegveld staan, maar in hun rokjes en met bloemenslingers om.

ik wist ook niet hoe groot die groep zou zijn, ik wist niet met wat voor schip 't zou zijn precies.

d'r was 'n jong stel, net ergens in de twintig dat op huwelijksreis was, dat was 'n australisch stel ;

ik was nog nooit in die omgeving geweest, ik was ook nog nooit in australië geweest, maar ik had gekozen voor 'n vakantie in dat gebied omdat ik in m'n eentje was en ik had 't idee van :

ik heb daar vreselijk veel gewandeld en gefietst en ontzettend veel gezien.

ik begrijp ook niet waarom ze alleen maar onder water zitten en waarom d'r zo weinig van genoten kan worden, behalve door hun makkertjes dan, daar onder water.

we sliepen niet op 't schip, we sliepen op 'n eiland, daar voeren we de eerste dag al naar toe.

dat waren 'n aantal dagen die voor mij 'n enorm feest geweest zijn.

vorig jaar hadden we 'n congres in sydney in australië.

dat kleine eiland, atiu, dat laatste waar ik was, daar heb ik rondgefietst en je hebt 't gevoel dat je in 'n grote kas met enorme planten die bij ons voor kapitalen in de bloemenwinkel te koop zijn.

't is nogal vulkanisch.

en 't derde eiland is 'n oud vulkanisch, of vulkanisch- gesteente eiland dat weer naar boven is gekomen, en met veel grotten en spelonken.

't was een groot feest daar onder water, maar na 'n half uur zo ongeveer, en 't koraal langs zwemmend in de richting van 't eiland, werden we vervolgens opgepikt en naar 't eiland gebracht.

dat zijn schitterende mensen die veel zwarter zijn dan ik eigenlijk verwacht had, altijd stralend lachen.

't zijn toch vrij rijke eilanden, denk ik.

en d'r was 'n echtpaar die 'n boerenbedrijf hadden in nieuw zeeland, onze kiwi's zoals ze zichzelf ook noemden ;

en dat was ook een van de grote atracties :

'r was wel 'n douche op 't terrein, dus ja, de noodzakelijke voorzieningen waren d'r.

daar hadden ze langs de kust van die rieten hutjes, strooien hutten, en je sliep op de grond daar, op 'n matras, heel primitief.

de temperatuur daar is vrij hoog en 't had de dagen ervoor wel geregend, dus de vochtigheidsgraad was ook hoog, maar de dag waarop wij inscheepten, was 't stralend zonnig helder, dus 't was allemaal ideaal voor 'n zeiltocht.

en de bemanning bestond zeker uit tien mensen, tien prachtige, - of nog meer -, prachtige fidji inwoners.

alle cook eilanders hebben in ieder geval 'n paspoort van nieuw zeeland.

en vandaar ben ik naar 'n kleiner eiland, aitutaki, gevlogen.

nou, dat is zo iets geweldigs, want je hebt 't gevoel dat je in 'n tropisch aquarium zwemt zo ongeveer, maar dan 'n uitermate dicht bevolkt tropisch aquarium met de prachtigste kleuren.

op de fidji eilanden, dat is grappig, daar lopen veel mannen in rokken.

'n prachtig schip met erg veel koper en enorm veel hang- en sluitwerk dat keurig gepoetst werd.

ik heb nooit geweten, dat 'r zulke mooie vissen bestonden.

en ik heb daar drie verschillende eilanden bezocht die alledrie ook heel verschillend zijn.

toen we daar al naar dat eerste eiland toevoeren, werd onderweg werd 'n uitdeling gehouden van snorkels en zwemflippers.

ik vertel wat over 'n vakantie, volgens mij de mooiste vakantie van m'n leven.

ik ben begonnen toen met 'n vliegreis van sydney naar nadi, dat is op de fidji eilanden.

en ik ben naar de fidji eilanden gegaan omdat ik daar 'n zeilsafari gedaan heb, deelgenomen heb aan 'n zeiltocht van 'n aantal dagen met 'n willekeurige groep, die ik dus van te voren helemaal niet kende.

en die tocht zou 'n aantal dagen duren.

omgekeerd niet.