Geboren in 1903 te Venlo. Studie aan het Bisschoppelijke College te Roermond Studie medicijnen aan de Vrije Universiteit te Amsterdam.

…daar deed hij gewoon mee aan het studentenleven van zijn tijd…

… tot dat zijn vader plotseling overleed. Net als bij Augustinus en bij Tolstoj veroorzaakte de plotseling dood van een geliefd mens een diepe schok bij Emile Goossens. … en hij dacht na over de vergankelijkheid van alles.

Het antwoord dat hij voor zichzelf vond in het geloof wilde hij voortaan ook met anderen delen. Hij wilde priester worden en missionaris bij de Witte Paters in Algiers.

Maar God (en de malaria) beschikten anders. Hij moest terug naar Nederland. In 1931 begon hij op het Groot Seminarie te Roermond en in 1935 werd hij priester gewijd.

Na een kort verblijf als kapelaan te Mook werd hij in 1936 kapelaan te Echt onder deken Terstappen. Er was ook nog een tweede kapelaan, kapelaan Pierre Kissels. In 1943 zou nog een derde kapelaan komen, kapelaan Jos Linssen.

Vanaf het uitbreken van de oorlog hielp Emile Goossens Franse krijgsgevangenen die uit Duitsland ontsnapt waren. Daarbij kwam hem zijn uitstekende kennis van de Franse taal zeer van pas.

Als u in die tijd een krijgsgevangene was die naar het bezette Nederland vluchtte en die a) niemand zo maar kon vertrouwen b) en de Nederlandse taal niet kende Waar zou u zich verstoppen?

In 1943 en 1944 breidde zich de hulp uit naar de afgeschoten geallieerde piloten en bemanningsleden (ca. 650 in heel Limburg!!!)

Kapelaan Goossens zette hen over de Belgische grens met behulp van zogenaamde “passeurs”, nadat zij eerst ondergebracht waren op onderduikadressen en voorzien van de onmisbare distributiebonnen.

Bij alles moest het parochiewerk gewoon doorgaan om geen argwaan te wekken. De jeugd, ondergebracht in verenigingen als de Jonge Werkman, Jonge Wacht, Studerende Jeugd of Jonge Boeren, vond in hem een vriend en een geestelijke raadsman.

Jonge Wacht

Kapelaan Goossens deed zijn best om de kwalijke invloed van de Nazi-propagandafilms tot een minimum te reduceren.

Kapelaan Goossens had voor de oorlog de volgende 5 e kruiswegstatie cadeau gekregen: “Simon van Cyrene helpt Jezus zijn kruis dragen”. Tegenover andere traditionele afbeeldingen valt hierbij vooral op dat een zoon van Simon mee helpt het kruis te dragen. Een verwijzing naar hulp door de jeugd toen?

Om de mannelijke jeugd voor tewerkstelling in de Duitse oorlogsindustrie te behoeden, werd kapelaan Goossens contactman van de Limburgse Onderduikersorganisatie.

Bij hemzelf in de kapelanie aan de toenmalige Gasthuisstraat heeft ook wekenlang een joods echtpaar geschuild.

Kapelaan Emile Goossens was in het verzet bekend onder de schuilnaam Charles Verbruggen. Hij liep voortdurend gevaar. Ook hij kende angst.

` Helden zijn mensen die hun angst om hogere motieven in bedwang houden en zich niet laten afbrengen te doen, wat rechtvaardigheid en naastenliefde vragen.

Zijn terugkeer uit Amsterdam maakt duidelijk: Kapelaan Goossens was priester in hart en nieren. Hij wilde liever risico’s nemen om pastoraal werk kunnen doen dan relatieve veiligheid hebben en geen priesterlijk werk kunnen doen.

Op 29 juni 1944 werd kapelaan Goossens bij een razzia ontdekt en gearresteerd. Zijn eerste verblijfplaats is de gevangenis in Maastricht.

Hij was een van de 78 Limburgse priesters die door de “Sicherheitsdienst” zijn opgepakt en gefolterd (!) om namen van andere verzetsmensen te verkrijgen. Kapelaan Goossens heeft geen namen prijs gegeven.

Vanuit de gevangenis in Maastricht schreef kapelaan Goossens aan Betje Slangen.

Ga je ook eens bij mijn moeder kijken hoe het arme menske het maakt. Ik denk dag en nacht aan haar. Dat is mijn grootste leed. Troost haar en geef haar moed. Ik heb hoop dat ik haar weer gauw terugzie. Als het kan verwacht ik ook van haar een brief. Of weet zij misschien niet dat ik vast zit? Als men dat voor haar verborgen kan houden is het veel beter, dan schrijft mijn zus wel eens een keer. Ik hoop dan ook heel, heel gauw iets te vernemen, want al die tijd hoor ik van niemand iets. Zijn grootste leed

De dagen en nachten zijn eindeloos lang in de eenzaamheid. Nu en dan verbeeld ik mij maar dat ik Kartuizer ben, maar die hebben toch wel een beetje meer ruimte. Ik bid maar Rozenhoedjes, het een na het ander, vooral nu ik geen brevier heb. Gelukkig heb ik de Rozenkrans mogen houden. Zijn troost

Pak je ook een spiegeltje voor me in? Nu moet ik me blind scheren!! Hoe gaat het met An en Marieke. Veel groeten van me doen, ja? Hoe verlang ik naar de H. Mis. Nu en dan dringt het orgel van de kerk heel zacht door tot op mijn cel. Ik kan dan wel huilen. Of ik nog lang hier moet blijven, weet ik niet. Van hieruit zal ik wel naar een andere gevangenis of kamp moeten. Zijn verlangen

Ze achten mij veel schuldiger dan ik in werkelijkheid ben. Kon ik het toch duidelijk zeggen! Daarom, op goede hoop leven dat alles toch nog goed terecht komt. Jullie doen daar natuurlijk alles voor door je gebed! Daar dank ik je echt hartelijk voor. Jullie moeten volhouden en ik zal ook al mijn kracht verzamelen om niet in elkaar te zakken, al ligt er ook een centenaarslast op mijn schouders. Zijn hoop

tot Gevangenis van Maastricht tot Kamp Vught tot Verzamelkamp Oranienburg / Heinkel-vliegtuigfabriek concentratiekamp Bergen-Belsen Daar overleed hij in maart 1945 ten gevolge van een besmettelijke ziekte. Kapelaan Goossens werd 42-jaar oud. Zijn lijdensweg

Hij was een van de 24 Limburgse priesters die in een nazi-kamp zijn gestorven.

Volgens de richtlijnen van Himmler werd Dachau het centrale priesterkamp. Duitse priesters(!) en priesters uit heel Europa werden in Dachau samengebracht en bewoonden gezamenlijk een apart deel van het kamp. Zij werden opgepakt vanwege hun verzet tegen het nazi-regime. Volgens archieven van de rooms-katholieke kerk werden minstens 3000 diakens, priesters en bisschoppen in het kamp gevangen gehouden, in werkelijkheid waarschijnlijk aanzienlijk meer. Hierbij de volgende aantekening

Als eerbetuiging aan kapelaan Goossens werd na de oorlog een grote bevrijdingsoptocht gehouden en werd de Gasthuisstraat ten dele omgedoopt in Kapelaan Goossensstraat kreeg hij in 1947 postuum de Medal of Freedom, de hoogste Amerikaanse burgeronderscheiding werd in 1980 een gedenksteen geplaatst bij de Landricuskerk

en werd in 2010, het jaar dat door Rome tot het Jaar van de Priesters werd uitgeroepen, deze grote priester uit Echt op initiatief van de huidige Duitse (!) pastoor opnieuw in herinnering gebracht bij de basisschooljeugd (middels een lesbrief…)

… en een kranslegging

Ik leefde niet in oorlog en geweld, ken ook geen angst voor bommen en soldaten, of voor verraders, die hun land vergaten. Zag nooit een mens door een geweer geveld. ‘k Weet uit verhalen die mij zijn verteld hoe mensen huis en haard moesten verlaten en lang in concentratiekampen zaten, door wanhoop en ellende vergezeld. Ik weet dat velen spoorloos zijn verdwenen. Zij zaten in het verzet of waren jood. Men weet niet waar of hoe ze zijn gedood. Ik moet wel blijven stilstaan bij diegenen die sneuvelden: de oorlog is voorbij maar door hun offer is mijn leven vrij !