Intercultureel burgerschap

Pas op ! persberichten

ledigheid-van-politieke-etiketten

vrouwenverhalen

RACHIDA AZIZ “AZIRA” Azira – Ethische kleren voor echte vrouwen Rachida Aziz is een jonge modeontwerpster die haar eigen stempel weet te drukken; Azira: kleding geïnspireerd door etnische invloeden, comfortabel en die de vrouwelijkheid doen uitkomen, dit dankzij een samenspel van laagjes en opeenstapeling van weefsels. Ze organiseert tweemaal per maand kleine bijeenkomsten gefocust rond haar eigen modelabel evenals waar cultuur, mode maar ook sociaal geïnspireerde discussies aan bod komen, gericht op het verbeteren van de samenleving en de emancipatie van de vrouw. Haar motto: zelfrespect en respect voor de keuzes van anderen maar ook het respect voor de natuur. Haar kleding wordt samengesteld uit 100% natuurlijke materialen die zowel ecologisch als fair trade worden geproduceerd.

DE HANDEN VAN FATMA INTIEM EN ONTROERENDE THEATER Fatma is een eenzame vrouw. Ze heeft alleen haar zoon Bilal nog. Bilal bezoekt zijn moeder bijna nooit. Op een dag klopt iemand hard op de deur van Fatma. Het is Hafssa. Zij is illegaal in het land. Fatma neemt Hafssa in huis. Elke vrijdag gaan ze samen naar de markt. Bij hun laatste bezoek aan de markt koopt Fatma appelsienen. Dat had ze beter niet gedaan... De handen van Fatma is een bijzonder verhaal over de eerste generatie vrouwen die later hun man vergezelden naar zijn nieuwe thuisland. In de handen fatma volgt een vrouw, die haar man achterna reist naar België. Ze is vol hoop en verwachtingen. De toeschouwers worden anderhalf uur ondergedompeld in het leven van deze vrouw. Wat is er van al haar verwachtingen uitgekomen? Hoe blikt ze terug op haar leven? Wat deed ze met al haar talenten en dromen in het nieuwe land? Het is een intieme setting. De toeschouwers nemen plaats in een klein rond theater. Dit zorgt voor een zeer intieme en knusse sfeer. Het hele stuk door krijg je ht gevoel dat je binnen kijkt in de huiskamer en dus ook in het leven van Fatma. Naast het sfeervolle décor is het acteerwerk een tweede krachtig ingrediënt. Het samenspel van de drie actrices vertolkt op een passende manier de meerlagige identiteitvan Fatma. ‘De handen van Fatma’ is intiem, pijnlijk, ontroerend, maar ook herkenbaar met een lach. Een mooie ode aan de vrouw achter de gastarbeider.’ Wanneer: Donderdag 6 november 2014 om 14u en om 20u Waar: 30CC/Minnepoort Dirk Boutslaan 52, 3000 Leuven Prijs: 15€ Tickets bestellen: via

pioniers

Marie-Claire Rosiers

Waarom 50 jaar migratie vieren?

Op bezoek in het Red Star Line museum te Antwerpen… Het authentieke aan het museum is dat het gehuisvest is in de originele loodsen van de Red Star Line. Tot 1934 deden de gebouwen aan de Rijnkaai dienst als medisch en administratief controlecentrum voor derdeklassepassagiers die reisden met de Red Star Line-rederij. Wanneer men het museum bezoekt, legt men eigenlijk dezelfde reis af die de reizigers maakten. Men treedt in de voetsporen van de landverhuizers. De tentoonstelling toont de verschillende etappes van de reis, nl. het vertrek uit Antwerpen, de bootreis op de Atlantische oceaan, de aankomst in Amerika en de gevreesde controle op Ellis Island. Deze ontdekkingstocht van de Red Star Line bevat veel beeldend materiaal met originele foto’s, video’s, spullen van reizigers (zoals koffers en hoedendozen), materiaal uit de boten (waaronder een authentieke piano). Het ganse pakket wordt mooi vormgegeven met audio, en zelfs geur hoe het op de boten moet geroken hebben! Aan de hand van interviews, brieven en dagboeken worden verhalen geconstrueerd. Men krijgt zicht op de ervaringen van de reizigers, nl. de twijfels, de hoop, het geluk en ontgoochelingen. Het onderwerp migratie komt uitgebreid aan bod in het museum. Het toont migratie van vroeger tot nu. Chronologisch wordt weergegeven op welk moment in welke eeuw er belangrijke historische gebeurtenissen plaatsvonden. Deze vindt men op een enorme tijdslijn. De verhalen staan stuk voor stuk voor een periode van massale migratie. Van de verspreiding van de moderne mens ( tot voor Christus) tot de migratiecrisissen vandaag. Men vindt vele getuigenissen in het museum, zowel authentieke uit het begin van de 20e eeuw als hedendaagse verhalen over migratie. Men vraagt zich af wat die geschiedenis vandaag betekent. Hedendaags Antwerpen telt daarbij een hoog aantal migranten. Als leuke extra kan men familieleden opzoeken die indertijd meereisden. Ook kan men eigen familieverhalen over de Red Star Line delen. Ik ben een van die mensen met een familieverhaal. Mijn overgrootvader reisde indertijd van Antwerpen naar New York en kwam terecht in Detroit. Hij was aan boord van de Zeeland en op 9 februari 1910 kwam hij aan in Ellis Island. Op de site van Ellis Island kan je elke passagier natrekken, zo kwam ik bepaalde dingen te weten over mijn overgrootvader. Dat hij 28 jaar, getrouwd en 5 feet 11 inch (wat overeenkomt met 1m80) lang was, licht haar en blauwe ogen had. Dit heeft een grote meerwaarde. Door Hermine

Hoe nu ?

Vlaanderen kan uitgroeien tot een interculturele samenleving: Een harmonieuze samenleving is het samenleven op basis van gelijk-waardigheid met gelijkwaardige participatie en met behoud van ieders identiteit. Samenleven met mensen die van elkaar verschillen kan echt. Er kunnen echter wel een aantal knelpunten ontstaan: taalproblemen, misverstanden, discussies en conflicten ontstaan, maar die zijn er ook tussen mensen van eenzelfde cultuurgroep. Men moet elkaar beter leren kennen, dit kan door informatie en met onderlinge directe communicatie. Om de huidige problemen omtrent het samenleven van diverse groepen enigszins te doen afnemen, is er een mentaliteitswijziging nodig. Een mentaliteitswijziging met als doel een ander denkpatroon. Men denkt te veel in termen van verschillen en het anders-zijn. We praten dan over ‘ik’ en ‘hij/zij’, ‘wij’ en ‘zij’. We stellen vast dat er voornamelijk gedacht en gesproken wordt over “wij en zij” als het gaat over “autochtonen” en “allochtonen”. De aanwezigheid van andere culturen staat de Vlaamse eigenheid niet in de weg, integendeel. In het verleden waren er eigenlijk constant andere culturen aanwezig in Vlaanderen. Multi-etniciteit is geen nieuw begrip, België is sinds mensenheugenis een multi-etnische samenleving. De cruciale vraag is: aanvaarden we dat anderen anders kunnen zijn of moet iedereen zijn zoals wijzelf. Zolang men de omgeving door de eigen (éénzijdige) bril bekijkt, zal men alles wat “afwijkt” als verkeerd, als minder en dus als ontoelaatbaar beschouwen. Interculturele diversiteit is juist het hebben van aandacht voor het anders-zijn en het laten samenleven van mensen met een andere achtergrond/ geslacht/ herkomst/ leeftijd/ religie enzovoort. Vlaanderen heeft alle mogelijkheden om uit te groeien tot een echte interculturele samenleving waarin verschillende groepen samen werken, samen studeren, samen ontspannen, zelfs samen ruzie maken als dat nodig is, kortom: echt SAMENleven en niet naast elkaar leven. Ali Salmi

vrij

05/19/verkiezingsinterview-de-niet-aflatende- strijd-tegen-racisme

Superdiversiteit

superdiversiteit-een-nieuwe-visie-op-integratie

Rondom beleid

19/11/ Op de campus van de Universiteit Hasselt hield het jongerennetwerk van het Minderhedenforum in samenwerking met studentenvereniging Tügök een inspraakmoment over onderwijs. Het werd een levendige discussie waarin heikele thema's niet uit de weg werden gegaan, maar bovenal onderzocht werd hoe leerkrachten aan intercultureel onderwijs kunnen doen met het oog op een succesvolle schoolloopbaan voor etnisch-culturele minderheden. Na een voorstelling van de werking van het jongerennetwerk en de objectieven van het Minderhedenforum, traden de 15 deelnemers aan de activiteit in debat aan de hand van een handvol stellingen die de knuppel in het hoenderhok gooiden. De stem van het Minderhedenforum werd in deze discussie vertolkt door stafmedewerkers Sanghmitra Bhutani en Karolien De Wilde. Zij hebben de voorbije jaren immers heel wat expertise opgebouwd rond het onderwijsthema, o.a. als zetelend lid van de Vlaamse Onderwijsraad (VLOR) en bepleiters van het GOK- decreet dat gelijke kansen in het onderwijs mogelijk moet maken. Stelling nummer 1 vroeg aan de deelnemers of één leerkracht wel het verschil kon maken (in positieve dan wel negatieve zin). Een aanwezige jongere reageerde met een persoonlijke anekdote: na een incident in zijn blanke school kreeg hij meer respect, o.a. door een goede en correcte inschatting van de situatie door de leerkracht. Anderzijds werd ook geopperd dat in het TSO en KSO veel leerkrachten vooral focussen op oriëntatie naar de arbeidsmarkt en te weinig aandacht hebben voor mogelijkheden om hun leerlingen naar hogere studies te laten doorstromen. De wisselwerking tussen leraar en leerling is bijgevolg cruciaal, zeker wanneer beide een verschillende etnisch-culturele achtergrond hebben. Een term van dr. Ugur Pekdemir kwam in deze discussie aan de oppervlakte om dit samenspel te benoemen: 'intercreatie' als positief alternatief voor integratie. In het verlengde hiervan kwamen ook de 'goedbedoelde vragen' van leerkrachten aan bod. Vragen van het type 'hoe zit dan nu precies met die Ramadan?' De deelnemers in Hasselt vonden vooral dat hoe de vraag gesteld werd belangrijk was: daaruit moet respect voor de leerling naar voren komen. Leerkrachten zouden best reeds in de lerarenopleiding hierop voorbereid worden, door bijvoorbeeld kennis op te doen a.h.v. audiovisuele media. Hiervoor zal wel een uitgebreider intercultureel pakket nodig zijn dan nu het geval is. Ook de stages in de opleiding moesten volgens de jongeren meer focussen op interculturaliteit door proeflessen in gemengde klassen. Zo kunnen beginnende leerkrachten zelf de punten van overeenkomst met hun leerlingen ontdekken i.p.v. uit te gaan van de verschillen. De discussie volgde hierna niet meer het vooropgestelde stellingpatroon, maar vloeide organisch van het ene thema naar het andere. In verband met het curriculum werd geopperd dat de leerstof intercultureler moet worden en dat de leerkrachten de vrijheid moeten hebben om hierin het voortouw te nemen. Zeker bij vakken als geschiedenis en aardrijkskunde lagen hier volgens de jongeren in Hasselt mogelijkheden: waarom niet eens focussen op de rol van het Ottomaanse rijk in de Westerse geschiedenis of de vaak arbitraire grensbepaling in Afrika ten gevolge van kolonisatie? Dit zou de openheid naar andere culturen enkel vergroten. Gehekeld werd ook de wijze waarop de Westerse blik op geschiedenis vaak desinformatie genereert. Het voorbeeld van wie nu winnaar en wie verliezer was in bepaalde regio's na de Eerste Wereldoorlog werd bijvoorbeeld aangehaald. Eveneens cruciaal was volgens velen dat in de les ruimte moet zijn voor dergelijke kritiek.

Betreffende de betrokkenheid van ouders overheerste het gevoel van een eilandmentaliteit bij leerkrachten terwijl er net een stevige brug tussen leraar en ouder nodig is. Omgang tussen beide partijen zou bovendien goed zijn voor het bevorderen van interculturele vaardigheden. Nu fungeert de leerling nog te vaak als tussenpersoon, wat vaak extra druk en stress voor de jongeren meebrengt, zeker wanneer ze bijvoorbeeld moeten tolken tijdens een oudercontact. Verhalen over een 'foute vertaling' bij zo'n contact wekten bij een aantal aanwezigen glimlachend herkenning op. Maar ze vonden unaniem dat een leerling vooral zijn diploma moet halen en alle bijkomende stress daar dus niet bevorderlijk voor is. Volgens sommigen werden bovendien sociaal-economische factoren onderschat wanneer er weer eens geopperd wordt dat ouders uit een etnisch-culturele minderheid minder betrokken zijn bij de studies van hun kind. Een van de meest controversiële thema's van de avond was niet verrassend OETC, onderwijs in eigen taal en cultuur. De een vond dat vooral de thuistaal ontwikkeld moet worden om het Nederlands beter machtig te worden, de ander had een tegenovergestelde mening. Het voorbeeld van een lagere school in Genk die Wereldoriëntatie aanbood in het Turks kreeg dan ook gemengde reacties. Een voordeel van een gemengde school, waar velen een andere thuistaal hebben, is wel dat op de speelplaats het Nederlands de spreektaal wordt en dus beter ontwikkeld zal worden. Concentratiescholen moeten kortom niet noodzakelijk antivoorbeelden van integratie zijn. Na de pauze werden bovenstaande argumenten gebundeld in een aantal concrete tips die aan het magazine Klasse! overhandigd zullen worden. Omdat de exacte formulering van deze tips nog in volle gang is, kunnen we ze hier nog niet meedelen, maar weldra zal je ze in zowel Klasse! als op deze site kunnen raadplegen. Wat we wel al als belangrijk punt kunnen onderstrepen is iets wat prominent aan bod kwam tijdens het inspraakmoment: het feit dat leerkrachten uit een etnisch-culturele minderheid een belangrijke functie als rolmodel hebben voor leerlingen uit minderheden. Meer diversiteit in het lerarenkorps is kortom een noodzaak! Hakim Benichou, stafmedewerker Minderhedenforum.NET