Christof Zelfportret

Waarom dit zelfportret Delen van mijn ervaringen als slechthorende Op vrijblijvende vraag van het SIHO ( Steunpunt Inclusief Hoger Onderwijs ) Mijn verhaal aan lesgevers en medestudenten rond het beeld van ‘slechthorendheid’ één referentiepunt voor slechthorende ‘collega’s’ .

Mijn verhaal… Eén referentiepunt… Er bestaat geen handboek over slechthorendheid. Er bestaat geen richtlijn noch houvast. Niet voor jou en niet voor mij. In mijn boodschap die ik wil meegeven : bestaat er enkel een onbeschreven blad, een enthousiaste schrijver en een geïnteresseerde lezer.

Dit is mijn persoonlijk verhaal Respecteer ieders verhaal. De docent, lector, prof, student, slechthorende, .. Bestaat niet.. Ik spreek uit niemands lippen behalve de mijne. Ieder is expert in zijn of haar eigen verhaal, en iedereen verdient het om het te vertellen. Niemand hoort tot een categorie als het draait rond rechtvaardigheid en flexibiliteit Met volgende poëzie wil ik voorgaande graag inkleden.

Omdat het leven steeds weer het moment zelf gebeurt en zich nooit in een kader of eeuwigheid laat drummen.

Wat is de realiteit ? Helemaal van onder, Daar gebeurt het . Helemaal in het begin, daar ontstond het einde. Moment per moment en woord per woord Ontstaat nu.

Stille vrijheid De grootste vrijheid vond ik in mezelf. Contact met mensen zonder communicatie Met een gitaar aan het water. Aandacht zonder woorden, zonder misverstanden, Zonder moeite, zonder camouflage voor alles wat ik niet begreep

Maar… Met vrijheid komt verantwoordelijkheid met verantwoordelijkheid komen woorden Met woorden komen misverstanden Met misverstanden komt contact … En contact heb ik jarenlang ontlopen. Door vrij te willen zijn van hulpmiddelen en medelijden.

Leefde ik in mijn weliswaar vrije wereld, versteend voor suggesties en hulp, maar doof voor de realiteit. Na lange tijd…

Zo neem ik jullie graag mee naar een aantal ideeën die me hielpen om de muur te doorbreken tussen mij en de wereld. Om lotgenoten begrip te schenken

En lotgenoten …

Zijn alle mensen die communiceren… Een beperking is een individuele verantwoordelijkheid. Een handicap is een gezamenlijke verantwoordelijkheid van jou, van mij… en van ons

Daarom stel ik me voor met wat muziek en ideeën

Als mens Student UGent ( pedagogische wetenschappen ) Sociotherapeut forensische psychiatrie Verloofde Broer Neef Nonkel Buur Vriend Klant Cliënt thuisbegeleidingsdienst Sint-Lievenspoort

Toevallige voorbijganger Orthopedagoog in spe Gitarist Schrijver Ex-judoka Lesgever ‘omgaan met dreigend en destructief gedrag Critical incidents – traumapreventie medewerker En… matig / zwaar slechthorende

Ongehoord Zonder schroom verschijnt er soms...niks. Zonder waarschuwing, woordenverstrengeling en onthechting. Eenzaam en verlaten tussen de mensen, er in stilte tegen roepen heeft nooit geholpen, alle woorden en muziek ten spijt Baaldagen noemen ze het smalend… Ongehoord Christof

Wie ben ik ? 27 jaar Momenteel halftijds nachtdienstmedewerker / sociotherapeut, doelgroep geïnterneerden ( in de volksmond : ontoerekeningsvatbaar verklaarde gevangenen ) Voltijds student orthopedagogiek, Ugent.

Opleiding : ASO Humane wetenschappen Monitoropleiding jeugdwerk stad Gent HoGent : professionele bachelor orthopedagogie Master pedagogische wetenschappen UGent CI – Opleiding vanuit centrum crisispsychologie. Preventie posttraumatische stress-stoornissen na schokkende gebeurtenis Intern lesgever ‘ omgaan met dreigend en destructief gedrag ‘ theorie en praktijk omgang met verbale en fysieke agressie

Wat heb ik geleerd in mijn leven als slechthorende ? Onbegrip is niet altijd slecht bedoeld Weinig mensen staan erbij stil dat je als slechthorende naast volumeverlies, ook geluidskwaliteitsverlies kan hebben. Horen is dus niet gelijk aan verstaan. Voor begrip vechten levert meer op dan tegen onbegrip vechten. Een ondernemende ingesteldheid is het antwoord op onduidelijkheid. Voor alle betrokkenen. ‘Erbij Horen’ is een dubbelzinnig maar correct begrip. Slechthorendheid is in de eerste plaats een sociale handicap en niet zozeer een zintuiglijke handicap.

Slechthorendheid is (g)een serieuze kwestie. Daar mag ook gerust eens mee gelachen worden ( als het past ). Uit de losse pols informatie vragen komt voor mij veel minder hard over dan ‘een gewichtig gesprek voeren over mijn zogenaamd ‘allesbepalend probleem’’ Als je ziet dat ik mijn ogen toeknijp voor de zon, zal ik je niet goed begrijpen ( liplezen ). Geef mij niet altijd het laatste woord, vooral niet als het ‘wablief’ is. Laat mijn sollicitatiegesprek niet voornamelijk over mijn gehoor gaan, maar over mijn ambities en capaciteiten Ik investeer 1000’en euro’s in mijn hoorapparaten, het is frustrerend als dit soms geen resultaat opbrengt. Mijn frustratie ligt niet ( altijd  ) aan jou.

Beste docenten : Zitten dromen kan soms uiterste concentratie betekenen voor mij. Ik probeer de eerder gezegde woorden/klanken in een zin te puzzelen. Die jongeman die je de hele tijd volgt en indringend aankijkt heeft geen bijbedoelingen. Die jongeman die op examens rondom zich kijkt, probeert zich meestal visueel een beeld te vormen van wat anderen doen, na de verloren instructies. Na alle moeite om de opleiding ondanks een handicap te volbrengen zou ik het niet eervol vinden om op het einde van de rit te gaan spieken. Soms zal ik mijn gehoorprobleem maar ter sprake stellen als het kwaad al is geschied ( afspraak gemist bvb ). Ik kreeg soms de reactie, je had het maar nog eens moeten vragen, maar… hoe kan je vragen naar iets wat je volledig ontgaan is ?

Beste medestudenten: Zeg me op overleg niet : “ We leggen het je straks nog wel eens uit, maar leg het NU nog eens uit zodat ik mijn inbreng kan laten zien Vrouwen : heb geen schrik als ik te dicht bij jou kom staan. Ik heb daar eveneens geen bijbedoelingen mee. Alhoewel … Het is wel een schitterend argument. Maar geen nood, ik ben reeds verloofd met een fantastische vrouw. Ik ben niet iemand die op andermans notities teert als het anders kon. Ik maakte veel mee, dat anderen dachten dat ik op hun werk parasiteerde, wat ook wel zo was, maar om andere redenen dan luiheid. Ik gaf dan ook meestal iets terug, samenvattingen e.d. … Schrik niet als ik je gewoon voorbijloop en niet reageer op jouw ‘goeiemorgen’. Ik heb graag dat mensen aan mijn mouw komen trekken. Het voelt dan echt aan dat mensen het WILLEN begrijpen.

Beste collega - slechthorenden : Praat erover! tot ‘zagens’ toe. Wij zijn chronisch doof voor allerlei dingen. Maar de omgeving is chronisch blind voor een onzichtbare handicap. Probeer toch hoorapparaten, eens in je leven is het toch zover als je met dit probleem zit. Ik hield het 19 jaar vol om ze niet te dragen. Uiteindelijk lukt het niet meer door omstandigheden, ook al had ik het zelf anders gewild. Ik begrijp dat dit een zware stap is. Je hele geluidswereld verandert in intensiteit en in kwaliteit en dat is moeilijk om te verwerken als je een andere, veilige wereld gewoon bent. Voor jullie herhaal ik nog eens : “ Ik sprak in deze voorstelling mijn verhaal uit.” Ik spreek niet uit jullie naam. Ik hoop wel dat ik een kleine bloemlezing herkenbare situaties gebracht heb. Die stof tot praten bieden.

Deze voorstelling omvat maar een splinter van wie ik ben. Tot slot : Deze voorstelling omvat maar een splinter van wie ik ben.

Jullie kunnen er mee voor zorgen dat mijn slechthorendheid slechts een splinter blijft.

Ik zorg wel voor de rest.

Bedankt voor jullie aandacht !

Portret van Christof Dit portret van Christof kwam tot stand in opdracht en onder begeleiding van het SIHO