ARREST IN JERUZALEM Les 11 voor 15 september 2018

De beproevingen van Paulus in Jeruzalem: Paulus verlangde naar het zien van een verenigde kerk (Galaten 3:28). Hij moedigde de heidengemeenten aan om hun Joodse broeders in Jeruzalem te helpen door een offer voor hen te geven (Romeinen 15: 25-27) Paulus werd in Jeruzalem met vele beproevingen geconfronteerd zoals de Heilige Geest had aangekondigd (Handelingen 21:22), zowel binnen als buiten de kerk. De beproevingen van Paulus in Jeruzalem: Problemen met de gelovigen. Hand. 21: 15-26. Problemen met de Joden. Hand. 21: 27-36. Paulus verdedigt zichzelf: Voor de menigte. Hand. 21:37 - 22:29. Voor het Sanhedrin. Hand. 22:30 - 23:11. Gered van de dood. Hand. 23: 12-35.

PROBLEMEM MET DE GELOVIGEN Handelingen 21:15-26 PROBLEMEM MET DE GELOVIGEN “Men heeft hen over u verteld dat u alle Joden die onder de heidenen wonen, leert afvallig te worden van Mozes, doordat u zegt dat zij de kinderen niet moeten besnijden en ook niet moeten wandelen overeenkomstig de gebruiken van de wet..” (Handelingen 21:21) Paulus werd hartelijk verwelkomd in de kerk in Jeruzalem. Niettemin vertelde Jakobus hem over enige kritiek op hem. Sommige mensen zeiden dat Paulus de Joden leerde om hun traditie te verlaten. Paulus werd gevraagd om zijn "vroomheid" te tonen door de Nazireeërgelofte van enkele Joodse gelovigen te sponsoren. Paulus had de valse beschuldiging gewoon kunnen ontkennen. Hij stemde echter in met het verzoek van Jakobus. Sommige broeders konden niet begrijpen dat Joodse tradities niet vereist waren voor redding.

“Deze concessie was niet in overeenstemming met zijn leer, noch met de vaste integriteit van zijn karakter. Zijn adviseurs waren niet onfeilbaar. Hoewel sommige van deze mannen hebben geschreven onder inspiratie van de Geest van God, hebben ze soms, hoewel niet onder de directe invloed ervan, een fout gemaakt. Men zal zich herinneren dat Paulus bij een gelegenheid, van aangezicht tot aangezicht Petrus weerstond, omdat hij een dubbele rol speelde.” E.G. White (SDA Bible Commentary, deel 6, over Handelingen 21:20-26)

PROBLEMEN MET DE JODEN Handelingen 21:27-36 “Toen de zeven dagen ten einde liepen, zagen de Joden uit Azië hem in de tempel en brachten heel de menigte in verwarring. Zij sloegen de handen aan hem.” (Hand. 21:27) In sommige gevallen van de Nazireeër gelofte moest de volgende rite gevierd worden: "dan zal hij zijn hoofd scheren op de dag van zijn reiniging; op de zevende dag zal hij het scheren. Dan zal hij op de achtste dag twee tortelduiven of twee jonge duiven naar de priester brengen.“ (Numeri 6: 9-10) Kort voor die tijd eindigde, werd Paulus beschuldigd van het brengen van heidenen naar de binnenplaats van de Joden (grote tekenen gaven aan dat dit zou leiden tot de doodstraf) "Geen vreemdeling is toegestaan om binnen de balustrade rond de tempel en de omheining te komen. Degene die wordt gepakt zal zelf verantwoordelijk zijn voor zijn dood, die zal volgen." De Romeinse commandant, Claudius Lysias, moest ingrijpen omdat de menigte Paulus bijna had gelynchte. Hij ketende Paulus en nam hem mee naar het Antonia-fort.

VOOR DE MENIGTE Handelingen 21:37-22:29 “Mannenbroeders en vaders, luister naar mijn verdediging, die ik nu voor u zal uitspreken.” (Handelingen 22:1) Paulus vroeg toestemming om te spreken. Hij sprak Aramees, de Hebreeuwse taal, dus hield de menigte zich stil. Paulus wilde zijn landgenoten ervan overtuigen dat Jezus de Messias was. Hij vertelde zijn persoonlijke getuigenis. Iedereen luisterde aandachtig naar Paulus totdat hij over zijn missie naar de heidenen sprak. " Zij hoorden hem nu aan tot dit woord toe, maar daarna verhieven zij hun stem en zeiden: Weg van de aarde met zo iemand, want hij behoort niet te blijven leven!'" (Handelingen 22:22) De Romeinse bevelhebber nam Paulus mee naar het fort en liet hem door geseling ondervragen. Paulus zei dat hij een Romeins staatsburger was, dus hij kon niet aan dergelijke martelingen worden blootgesteld.

VOOR HET SANHEDRIN Handelingen 22:30-23:11 “En Paulus, die wist dat het ene deel bestond uit Sadduceeën en het andere uit Farizeeën, riep in de Raad: Mannenbroeders, ik ben een Farizeeër en zoon van een Farizeeër. Ik word geoordeeld over de hoop en de opstanding van de doden!’” (Handelingen 23:6) Paulus probeerde met het Sanhedrin te praten zoals hij met de menigte had gedaan. Hij sprak over zijn persoonlijke toewijding, zijn vervolging van de Christenen, de openbaringen van Jezus en zijn bekering. Ananias beval echter degenen die naast hem stonden om hem te slaan, zodat Paulus niet kon blijven prediken. Vervolgens sprak Paulus over de opstanding om de Farizeeën tegen de Sadduceeën te plaatsen. Claudius redde Paulus opnieuw. God moedigde Paulus aan en verzekerde hem dat hij in Rome zou getuigen.

GERED VAN DE DOOD Handelingen 23:12-35 “En toen het dag geworden was, smeedden enkele Joden een complot: zij vervloekten zichzelf en zeiden dat zij niet zouden eten en drinken voordat zij Paulus gedood zouden hebben.” (Handelingen 23:12) God gebruikte Paulus' neefje om hem te redden van een zekere dood door de Joden. De jongeman waarschuwde Claudius, dus plaatste hij Paulus over naar Caesarea. De Joden en het Sanhedrin hadden een diepe afkeer van Paulus getoond en meer dan 40 mensen steunden het complot tegen hem. Daarom heeft Claudius veel zorg besteed aan het beveiligen van Paulus tijdens zijn overplaatsing. Paulus kon om een eerlijk oordeel voor Felix vragen, en indien nodig zelfs een beroep doen op Caesar.

“Wederom verscheen de Heer aan Paulus en “Wederom verscheen de Heer aan Paulus en openbaarde aan hem dat hij naar Jeruzalem moest gaan, dat hij daar gebonden zou worden en zou lijden voor zijn naam. Hoewel hij lange tijd een gevangene was, zette de Heer toch Zijn speciale werk voort door hem. Zijn banden moesten het middel zijn om de kennis over Christus te verspreiden en aldus God te verheerlijken. Toen hij van stad naar stad werd gestuurd voor zijn proces, werden zijn getuigenis over Jezus en de interessante gebeurtenissen van zijn eigen bekering verteld voor koningen en bestuurders, zodat ze zonder excuus omtrent Jezus konden worden gelaten. Duizenden geloofden in Hem en verheugden zich in Zijn naam.” E.G. White (Early Writings, page 207)