PAULUS: APOSTEL VOOR DE HEIDENEN Les 1 voor 1 juli 2017

Zijn ijver voor vervolging. Zijn bekering. Zijn ervaring in Damascus. Paulus is de auteur van de brief aan de Galaten. Hij introduceerde zich als volgt: " Welnu, mijn leven van mijn jeugd af aan, zoals dat van het begin af aan onder mijn volk in Jeruzalem geweest is, is bij al de Joden bekend. Zij weten van mij vanuit het verleden – als zij het maar wilden getuigen! – dat ik geleefd heb volgens de meest nauwgezette richting binnen onze godsdienst, namelijk als Farizeeër."(Handelingen 26: 4-5). Paulus kon een gekruisigde Messias niet begrijpen; dat was een belediging voor hem. Desalniettemin liet hij de Heilige Geest in zijn leven optreden en ontmoette hij Jezus van aangezicht tot aangezicht Vanaf dat moment kon hij niet stoppen met over de gekruisigde Messias te praten Die hem had gered om voor anderen te getuigen. Zijn ijver voor vervolging. Zijn bekering. Zijn ervaring in Damascus. Zijn bediening aan de heidenen. Saulus: van vervolger tot zendeling. Zijn conflict met de Kerk .

ZIJN VERVOLGINGSDRANG “En enigen van hen die behoorden tot de zogenoemde synagoge van de Libertijnen, van de Cyreneeërs, en van de Alexandrijnen en van hen die uit Cilicië en Asia afkomstig waren, stonden op en redetwisten met Stefanus. Zij waren echter niet in staat de wijsheid en de Geest, door Wie hij sprak, te weerstaan.” (Handelingen 6:9-10) De Joden konden Stefanus’ boodschap over Jezus, de Messias niet weerleggen, zodat ze - vooral Paulus - geïrriteerd raakten. Zij konden Stefanus niet met de waarheid confronteren, dus vonden ze valse getuigen die hem ervan beschuldigden dat hij kwaad sprak over de Tempel en de Wet (Handelingen 6: 11-14). De jonge Saul steunde de veroordeling van het Sanhedrin. Hij was getuige van de steniging van Stefanus en stemde ermee in (Handelingen 7:58; 8: 1).

ZIJN BEKERING “En Saulus begon de gemeente te verwoesten: hij ging de huizen binnen, sleepte mannen en vrouwen mee en leverde hen over in de gevangenis.” (Handelingen 8:3) Saulus vervolgde de kerk met duivelse woede – waarvan hij dacht dat het religieuze ijver was. Het woord "verwoesting" in deze tekst, werd gebruikt om het vernietigende gedrag van sommige dieren te beschrijven (zoals een wild mannetjes zwijn). Zijn geest bleef aandringen op het uitroeien van de ketterij, maar zijn geweten vertelde hem dat Stefanus onschuldig was en dat zijn redenering juist was. Alles veranderde op weg naar Damascus. Jezus verscheen aan hem en toonde hem Zijn genade. Alle verontschuldigingen in zijn denken om de gekruisigde Messias te verwerpen, werden weggevaagd. Zoals hij zei: "Ik was niet ongehoorzaam aan die hemelse verschijning." (Handelingen 26:19)

ZIJN ERVARING IN DAMASCUS “En Ananias ging heen en ging het huis binnen; en na hem de handen opgelegd te hebben, zei hij: Saul, broeder, de Heere heeft mij gezonden, namelijk Jezus, Die u verschenen is op de weg waarlangs u gekomen bent, opdat u weer ziende zou worden en met de Heilige Geest vervuld zou worden.’” (Handelingen 9:17) Saul bleef drie dagen blind in het huis van Judas. Zoals Ananias zei, dachten christenen dat hij zijn blindheid simuleerde om ze te verrassen. Jezus liet Ananias zien dat Saul oprecht was. Nadat hij zijn zicht terug kreeg, nodigde Ananias hem uit om zijn leven aan Jezus over te geven en dat door de doop te tonen. (Handelingen 22:16) Saul wilde het christelijk geloof in Damascus tot staan brengen, maar hij werd in plaats daarvan een voorvechter voor Christus om het evangelie over de hele wereld te verspreiden

ZIJN BEDIENING AAN DE HEIDENEN “Er waren onder hen echter enkele mannen van Cyprus en uit Cyrene die, toen ze in Antiochië gekomen waren, het woord richtten tot de Griekssprekenden en de Heere Jezus verkondigden.” (Handelingen 11:20) Antiochië was de derde belangrijkste stad in de 1e eeuw. De 500.000 inwoners kwamen van over de hele wereld. De eerste zendingscampagne onder de heidenen vond daar plaats; het was erg succesvol. Toen christenen in Jeruzalem over dat succes hoorden, stuurden ze Barnabas daarheen. Hij zag de kansen in die stad en riep Saul om hem te helpen. Toen de Kerk werd opgericht en er genoeg leiders waren om het te ondersteunen, riep de Heilige Geest Saul om het Evangelie aan de Heidenen te verkondigen.

SAULUS: VAN VERVOLGER TOT ZENDELING Bekering in Damascus (Handelingen 9: 1-18) Preken in Damascus (Handelingen 9: 19-22) Hij bleef in Arabië (Galaten 1:17) Hij kwam terug naar Damascus en moest vluchten (Handelingen 9: 23-25) Drie jaar na zijn bekering, ging hij naar Jeruzalem (Galaten 1:18) Hij predikte in Syrië en Cilicië (Galaten 1:21) Barnabas riep hem om in Antiochië te prediken (Handelingen 11: 25-26) Barnabas en Paulus werden als missionarissen gezonden (Handelingen 13: 1-3)

ZIJN CONFLICT MET DE KERK “En enigen die uit Judea gekomen waren, leerden de broeders: Als u niet besneden wordt volgens het gebruik van Mozes, kunt u niet zalig worden.’” (Handelingen 15:1) “Zie, ik, Paulus, zeg u dat, als u zich laat besnijden, Christus u van geen nut zal zijn.” (Galaten 5:2) Zoals Jezus zei, waren de eerste niet- Joodse christenen de Samaritanen, tot wie Filippus ook predikte. Cornelius was de volgende, en daarna de menigte in Antiochië. Uiteindelijk verspreidde Saul het evangelie aan het huidige Turkije. Geleidelijk aan werd het evangelie aan de gehele wereld die bekend was gepredikt. Maar er kwam een vraag: Wat moeten we met de heidenen doen? Moeten zij besneden worden en zich aan de wet van Mozes houden? Is geloof in Jezus hebben voldoende? De raad van Jeruzalem (Handelingen 15) probeerde deze vragen te verduidelijken. Desalniettemin bleven de koppige Farizeeën hun eigen ideeën prediken. Dat is de achtergrond van de brief aan de Galaten.

“Gedurende de lange uren waarin Saulus alleen was met God, herinnerde hij zich vele Schriftgedeelten die naar de eerste komst van Christus verwezen. Zorgvuldig ging hij de profetieën na met een geheugen dat werd gescherpt door de pas verworven overtuiging. Toen hij over de betekenis van deze profetieën nadacht, was hij verbaasd over zijn vroegere blindheid en opvatting… Hij die een trotse Farizeeër was geweest, vol zelfvertrouwen dat hij door zijn goede werken werd gerechtvaardigd, boog zich nu met de ootmoed en de eenvoud van een klein kind neer voor God, beleed zijn eigen onwaardigheid en beriep zich op de genade van een gekruisigde en opgestane Heiland. Saulus verlangde ernaar om in volle harmonie en gemeenschap te komen met de Vader en de Zoon, en in zijn hevig verlangen naar vergeving en aanneming, richtte hij zich met vurige smeekbeden tot de troon der genade… De gebeden van de boetvaardige Farizeeër waren niet vergeefs… Christus en Zijn gerechtigheid werden voor Saulus meer dan de gehele wereld.” E.G. White (De Handelingen der Apostelen [voorheen: ‘Van Jeruzalem tot Rome’, hfdst. 12 — "Van Vervolger tot Discipel”, blz. 119-120)