DE PRIORITEIT VAN DE BELOFTE Les 6 voor 5 augustus 2017

Er zijn drie sleutelwoorden in Galaten 3:15-20: Belofte, Verbond en Wet. We zouden moeten bestuderen hoe Paulus deze drie woorden in dit gedeelte gebruikt. Het verbond en de belofte. De belofte en de wet. Het doel van de wet. De prioriteit van de belofte.

HET VERBOND EN DE BELOFTE “Broeders, ik spreek op menselijke wijze: Zelfs een verbond van mensen dat rechtsgeldig is geworden, stelt niemand terzijde of voegt daar iets aan toe.” (Galaten 3:15) Het Griekse woord voor 'verbond' is diathēkē. Het betekent zowel verbond als testament. Het is een type verbond waar slechts één van de betrokkenen een belofte aan de ander doet. Die belofte wordt gewoonlijk op een bepaald moment nagekomen (bijvoorbeeld nadat de erflater overlijdt). Het bevestigde verbond waarover Paulus schreef is dat type verbond. Dat zijn “de beloftes” die God aan “Abraham en zijn Zaad” heeft gemaakt, “Dat is Christus” (Galaten 3:16). God belooft en wij ontvangen. Abraham accepteerde de belofte slechts door geloof. God vervult altijd Zijn beloften (2 Korintiërs 1:20).

DE BELOFTE EN DE WET “Dit nu zeg ik: Het verbond, dat eertijds door God rechtsgeldig was gemaakt met het oog op Christus, wordt door de wet, die na vierhonderddertig jaar gekomen is, niet krachteloos gemaakt om de belofte teniet te doen.” (Galaten 3:17) Paulus vergelijkt de belofte die door het geloof is ontvangen met de wet die 430 jaar later werd aangekondigd. Heeft de wet de vorige belofte opgeheven? Néé. Heeft de vervulling van de belofte de wet opgeheven? Néé. Paulus schreef hierover in Romeinen 3: "Doen wij dan door het geloof de wet teniet?” (Rom. 3:31). Heeft God de wet afgeschaft nadat Hij de belofte heeft vervuld? Het antwoord is duidelijk: “Zeker niet!” Redding is door het geloof in de belofte, dus de wet kan ons niet redden. Anderzijds doet geloof de wet teniet. Dus, wat is de bedoeling van de wet?

HET DOEL VAN DE WET “Waartoe dient dan de wet? Zij is eraan toegevoegd omwille van de overtredingen, totdat het Zaad zou gekomen zijn aan Wie het beloofd was; en zij is door engelen in de hand van de middelaar beschikt.” (Galaten 3:19) Paulus bedoelde niet dat de wet als bijlage aan het verbond werd toegevoegd. Het verbond was unilateraal (eenzijdig), dus het was niet afhankelijk van dingen die mensen zouden kunnen doen. De wet werd ingevoerd om onze zondige conditie aan te tonen en onze ogen te openen om de zonde in ons leven te zien (Romeinen 7:13). De term "tot het Zaad" zou kunnen betekenen dat de wet niet meer nodig was nadat Christus kwam. Niettemin betekent "tot" niet altijd een bepaalde tijdsperiode. Jezus zei bijvoorbeeld: "Hou vast aan wat je hebt tot Ik kom." (Openbaring 2:25) Dat betekent niet dat we niet langer liefde of vriendelijkheid nodig hebben nadat Hij wedergekomen is…

HET DOEL VAN DE WET “Waartoe dient dan de wet? Zij is eraan toegevoegd omwille van de overtredingen, totdat het Zaad zou gekomen zijn aan Wie het beloofd was; en zij is door engelen in de hand van de middelaar beschikt.” (Galaten 3:19) De wet was bedoeld om meer dan een gat van 430 jaar op te vullen na de belofte (Sinaï) tot haar vervulling (Christus). Haar levensduur is veel langer dan dat. Bijvoorbeeld, God zei van Abraham "omdat Abraham Mijn stem gehoorzaamd heeft en Mijn voorschriften, Mijn geboden, Mijn verordeningen en Mijn wetten in acht genomen heeft." (Genesis 26: 5). Jozef wist dat overspel een zonde was tegen God (Genesis 39 : 7-10). Het volk van Israël heeft de Sabbat gehouden voordat de wet was bekendgemaakt (Exodus 16: 22-26). Waarom verkondigde God in Sinaï via Mozes dan de wet aan het volk Israël? Omdat de mensen tijdens hun slavernij in Egypte het grootste deel van de wet waren vergeten.

"Gods wet is een afschrift van Zijn karakter "Gods wet is een afschrift van Zijn karakter. Het werd in het begin aan de mens gegeven als de standaard van gehoorzaamheid. In de daaropvolgende eeuwen is deze wet uit het oog verloren ... In de loop der tijd zijn de Israëlieten Egypte ingetrokken, waar zij jarenlang zware onderdrukking hebben geleden door de handen van de Egyptenaren... Bij Sinaï werd de wet een tweede keer gegeven. In verschrikkelijke grootsheid sprak de Heer Zijn voorschriften uit, en met zijn eigen vinger heeft Hij de decaloog op stenen tafels gegraveerd. Als we door de eeuwen heen gaan, vinden we dat er een tijd kwam toen Gods wet nog eens onmiskenbaar geopenbaard moest worden als de standaard van gehoorzaamheid.' E.G. White (“Testimonies for the Church” / “Getuigenissen voor de kerk”, deel. 8, hoofdstuk 34 “ Christus ons voorbeeld”, blz. 207)

DE PRIORITEIT VAN DE BELOFTE “Want als de erfenis uit de wet is, is zij niet meer uit de belofte; maar God heeft het aan Abraham door de belofte geschonken.” (Galaten 3:18) De wet die God aan Israël gaf, is eeuwig maar kan niemand redden. Het offer van Jezus (de belofte) was het keerpunt in het verhaal van Verlossing. Vanaf dat moment is er een manier om gered te worden (waarvan voorheen de ceremoniële wet een voorbode was). De wet is belangrijk, maar zij kan de belofte van verlossing, door genade en geloof alleen, niet vervangen. Dankzij de wet kunnen we beter begrijpen hoe geweldig die belofte is.

"Het bemiddelingswerk van Christus begon met de aanvang van de menselijke schuld, het lijden en de ellende, zodra de mens een overtreder werd. De wet werd niet afgeschaft om de mens te redden en hem in harmonie met God te brengen. Maar Christus nam de taak op zich als borg en bevrijder, door zonde voor de mens te worden, zodat de mens de gerechtigheid van God zou worden in en door Hem, die één was met de Vader. Zondaars kunnen alleen door God worden gerechtvaardigd als Hij hun zonden vergeeft, de straf die zij verdienen kwijtscheldt, en hen behandelt alsof ze echt rechtvaardig waren en niet hadden gezondigd; door hen te accepteren en met goddelijke gunst te behandelden alsof zij rechtvaardig waren. Zij worden alleen gerechtvaardigd door de toegerekende gerechtigheid van Christus. De Vader accepteert de Zoon, en door het verzoenende offer van zijn Zoon accepteert Hij de zondaar.” E.G. White: “Selected Messages”, deel. 3, sectie 5 “Principles of Salvation”,hoofdstuk 22 — blz. 194