Sart-Lez-Spa 3 maart tot 7 maart 2008

DAG 1

Een eerste stevige wandeling leidde ons naar Sart waar de verkenning kon starten.

Hier en daar een opdrachtje uitvoeren over de bevolking en de grootte van Sart

Een groepsfoto aan het middeleeuws momument ‘Het Perron ’

Om vervolgens terug te keren naar ons stekje want er wachtte een groots bosspel op ons.

Waaaw, hier is een bos het woord bos nog waard. Zo hebben we er geen bij ons !!!

Als afsluitertje van de dag speelden we nog wat spelletjes in ons klaslokaal.

DAG 2

We zitten hier in zowat de knapste streek van België en nu kregen we er vanmorgen bij het ontwaken nog een super de luxe verrassing bovenop. Toen de juffen onze rolluiken optrokken, konden we onze ogen niet geloven. Vanuit ons bed zagen we het mooiste sneeuwlandschap dat we in ons jonge leven ooit zagen.

Nog nooit speelden we onze zes boterhammen zo snel naar binnen en om 8u45 betraden we het ruim 15 cm dikke sneeuwtapijt. Plezanter dan Plopsaland en Bobbyaanland samen : sneeuwgevecht, sneeuwpop maken… puur genot.

Om 9u45 begon het ernstige werk : de wandeling langs de Hoëgne. Bij het begin van de wandeling stond er op een bord : “Eén van de mooiste wandelingen in België.” Wij willen dat vanaf nu veranderd zien in : “De mooiste wandeling van België.”

Het was wel een zware tocht : van 360 m naar 520 m via een bergachtig, dik besneeuwd, smal wegje over gevaarlijke boomstambruggetjes. Na anderhalf uur ploeteren door de sneeuw hoorden we leerling X tegen leerling Y zeggen : “Ik hoor het water in mijn schoenen broebelen !”

Gelukkig bereikten we toen de bevoorrading met warme, lekkere soep, een broodje, drank en fruit.

DAG 3

Onze dag begon bij de afdamming van de Gileppe. Zeer schoon landschap maar dat volstond niet voor onze leerkrachten. Die begonnen daar te preken over hydro-elektriciteit en waterbeheersing, over het gewicht van een kubieke meter water en nog meer van die ongelooflijke toestanden.

Het werd al wat aangenamer in de chocoladefabriek Jacques in Eupen. We mochten meteen al eens proeven van hun vloeibare heerlijkheden. Wat de gids allemaal vertelde over de cacaoboon en de produktie van chocolade vonden we oprecht zeer interessant en het bezoek aan de produktielijn waar robot en arbeider naast elkaar werken was ook boeiend maar toen we dan eindelijk ons geld konden opdoen in het chocoladewinkeltje voelden we ons pas echt in ons sas.

De passage langs het Signal de Botrange was eerder een ontgoocheling : het hoogste punt van ons land is begot zo plat als een vijg. Het bezoek aan de grotten van Remouchamps was van een totaal ander kaliber. Een grappige gids, een avontuurlijke tocht door galerijen en kathedralen langs stalagtieten en -mieten en met als neusje van de zalm : een schrikwekkende boottocht op een onderaards riviertje. Meer moet dat niet zijn.

DAG 4

Onze lieve begeleiders verrasten ons vanmorgen met een zeer originele activiteit : een wandeling. En dit terwijl onze blaren van de vorige tocht nog niet genezen waren. Maar het moet gezegd : het was een totaal andere voettocht.

Over de houten wandelpaadjes van de Venen van Malchamps stappen in een volledig besneeuwd en desolaat landschap met een gure wind als gezelschap gaf toch wel een speciaal gevoel en dat gevoel werd nog specialer toen we de blokhut bereikten waar we heerlijk barbecueden.

U raadt niet wat we na de middag deden ? Inderdaad, nog een wandelingetje en dit terwijl we langzaam schrik begonnen te krijgen of we met al die blaren nog wel zouden kunnen slowen. Gelukkig lag Spa minder ver weg dan we dachten en voor we het wisten stonden we in Spa Monopole. Maar al dat water deed ons aan de fuif denken en dus haastten we ons naar het toeristisch treintje.

DE FUIF

Er werden potten vol gel in de haren gestreken, meisjes verzorgden elkanders coiffure en meerderen hadden warempel een fuifoutfit bij. Kortom 26 stoere binken en 22 knappe grieten begonnen aan een spetterende fuif. Laat ons nu maar hopen dat onze begeleiders zo slim zijn om de foto's die er werden getrokken uitgebreid te censureren.

Kennen jullie het verschil tussen gewone begeleiders en goede begeleiders? Goede begeleiders laten je na een zware fuif 15 minuutjes langer slapen. Wij mochten vrijdagmorgen zelfs 30 minuten langer slapen. Hiermee is bewezen dat onze juffen en meesters tot de categorie van de zeer goede begeleiders behoren. Dat langer slapen was anders wel echt nodig want dansen met blaren op je voeten is ook niet alles. Zeker niet als je tot zes keer toe een slow moet dansen. ’t Leven kan verdorie zwaar zijn voor een elfjarige. De vrijdagvoormiddag was er eentje om snel te vergeten : opruimen, valiezen maken, les krijgen over alles wat we meegemaakt hadden en afscheid nemen van onze vriendelijke gastfamilie.

’s Namiddags viel er echter nog een zeer boeiende activiteit uit de lucht. Na vijfenveertig minuten rijden, op het moment dat we volledig ontvankelijk waren voor een rustig middagdutje, stopten we in een vergeten uithoek ergens in het Luikse. En voor we het goed en wel beseften zaten we 60 meter onder de grond in de steenkoolmijn van Blegny. Een zeer impressief bezoek, laat dat duidelijk wezen.

’t Was vrij stil in de bus op de snelweg naar huis. Misschien vroegen sommigen zich af wat deze week zo tof had gemaakt ? Was het de ongelooflijke sneeuwbui van maandagnacht of was het misschien de goede organisatie, het lekkere eten ? Zou best kunnen maar de begeleiders weten beter : Het was in de eerste plaats de vriendschap en de zeer goede sfeer tussen de achtenveertig knappe leerlingen van de vijfde en zesde klas die er hebben voor gezorgd dat onze bosklassen de tofste week van het schooljaar zullen zijn.