Weemoed. Muziek : Floyd Cramer Hello Darling
Soms denk ik vol weemoed terug aan de vroegere jaren, toen goede omgangsvormen heel gewoon waren .
We droegen nylons met een naadje achteraan het been, een ramp wanneer er een ladder in verscheen.
In de bioscoop hielden de jongens voor de meisjes een plaatsje vrij, wij gaven ze dan een zoentje , wat waren ze blij.
Onze ouders zegden ” degene die echt van je houdt , wacht met de liefdesdaad tot de dag dat je met hem bent getrouwd.”
De heren gebruikten scheermes en kwast, en haalden voor een afspraak het mooiste pak uit de kast.
Als voorbehoedsmiddel wist men mij te verklappen, “je lief moet een halte te vroeg van de trein afstappen”. Heel verbaasd heb ik toen gekeken, ik had de uitleg niet meteen begrepen.
Als we al eens naar de dancing mochten gaan, klonk de stem van ma en pa: “ om twaalf uur hier terug staan”.
De volgende morgen moesten we terug vroeg uit de veren, wie kan uitgaan moet kunnen werken, was wat ze ons leerden.
Naaldhakken gaven ons gracieuze verleidelijke benen zo werd verteld, maar die hakjes moesten maandelijks worden hersteld.
Misschien was het in die tijd wat overdreven, toch denk ik met weemoed terug aan de waarden die ons werden meegegeven.