Klik telkens met de linkermuisknop om verder te gaan. Heksen - vervolging Klik telkens met de linkermuisknop om verder te gaan.

Wat en wanneer? In de middeleeuwen bepaalde de kerk of het geloof in belangrijke mate het leven en het denken van de mensen. Al het goede werd aan God toegeschreven. De slechte dingen konden echter niet makkelijk verklaard worden. Men ging ervan uit dat de slechte dingen (zoals, ziekte, misoogst, oorlog etc.) door de duivel werden ingegeven. De duivel zou hiervoor verbonden hebben gesloten met mensen op aarde.

In iedere dorpsgemeenschap of stad waren er wel mensen die bovennatuurlijke krachten bezaten. Bijvoorbeeld mensen die door middel van geneeskrachtige kruiden mensen van een bepaalde ziekte konden genezen. Gewone mensen konden de gaven van deze mensen (meestal oude wijze vrouwen) niet begrijpen en dachten dat zij een verbond met de duivel hadden gesloten. Men noemde deze mensen heksen en zij werden gebruikt als zondebok. In 1468 verklaarde de katholieke kerk dat hekserij een 'buitengewone misdaad' was. Daardoor konden tijdens een rechtszaak alle regels die normaal golden opzij worden gezet.

Heksenhamer In de 'Heksenhamer' stond precies beschreven wat heksen waren, wat ze deden en waaraan je ze kon herkennen. Ook werd er verteld hoe je ze tot bekentenissen kon dwingen. De rechter haalde die persoon dan op en vroeg of zij een heks was. Als zij dit ontkende, dan werd de vrouw gestraft. De beul kwam erbij en de vrouw werd gemarteld tot ze zou bekennen dat ze een heks was. Als de vrouw dan nog niet t Als de vrouw dan nog niet toegaf, werd ze verbrand op de brandstapel. Men dacht dat de kwade krachten die de heks zou bezitten pas weg waren als ze verbrand waren.

Elke vrouw was in wezen verdacht Elke vrouw was in wezen verdacht. Het maakte niet uit of ze vaak naar de kerk ging of niet. Zelfs nonnen waren verdacht, omdat de duivel er speciaal op uit was om vooral godsdienstige vrouwen te verleiden. Iedereen kon iemand een heks noemen en dit aan de rechter doorgeven. De rechter moest dan bepalen of iemand een heks was. Hiervoor had hij een boek met regels, de Heksenhamer.

Andere middelen om tot bekentenis te komen: De heksenwaag: de heks moest op de weegschaal en als ze minder dan 50 kilo woog dan was ze een heks. Een heks moest immers licht zijn om op een bezemsteel te vliegen. Als je op basis van deze methode geen heks bleek te zijn kon je hiervan een bewijs krijgen tegen betaling. Dat kostte toen 3 euro. De waterproef: de heks werd met een steen om haar nek in het water gegooid; als ze bleef drijven was ze een heks, als ze zonk was ze onschuldig (maar toch verdronken door de steen om haar nek).

Einde van de heksen jacht Er kwam een einde aan de heksenjacht toen men begon te beseffen dat men onschuldige mensen terechtstelde. De rechters hadden namelijk steeds minder goed bewijsmateriaal om vast te stellen of iemand een heks was. Bovendien kostten de heksenvervolgingen heel veel geld, maar het leverde maar weinig op. Uiteindelijk kwam er dus een einde aan één van de meest verschrikkelijke vervolgingen in de historie van de mensheid. Klik hier om terug te gaan naar de hoofdpagina.