Een verhaal om bij stil te staan … Wat kan er mooier zijn in het leven dan Een fantastische reis te beleven... Esta é uma linda flor!

Een spannend en boeiend verhaal als het juist geinterpreteerd wordt. De Trein van het leven Enige tijd geleden las ik een boek waarin het leven vergeleken werd met een treinreis. Een spannend en boeiend verhaal als het juist geinterpreteerd wordt.

Het leven is niets minder dan een treinreis; Een herhaling van opstappen en afstappen, gepeperd met ongelukken en aangename verrassingen bij enkele haltes... en met enkele diepgaande teleurstellingen bij andere...

 Bij onze geboorte, stappen we op de trein en ontmoeten we enkele personen van wie we denken... dat ze altijd aan onze zijde zullen staan gedurende deze reis: Onze ouders

afstappen, ons achterlaten als wezen, Spijtig genoeg is de waarheid anders... Zij zullen van de trein afstappen, ons achterlaten als wezen, gehuld met hun liefde, vriendschap en hun niet te vervangen gezelschap...

Wat niet in de weg staat dat andere personen op de trein zullen stappen, personen die ons heel dierbaar zullen zijn...

Hier komen onze broers en zusters, Vrienden en vriendinnen en niet weg te denken... Onze grote liefde... En dan onze kinderen...

Van allen die opstappen op deze trein, zijn er enkelen die deze reis beschouwen als een uitstap...

Anderen zullen er enkel een teleurstelling in vinden gedurende deze rit.... Nog anderen zullen door de wagons wandelen, steeds bereid om anderen, die het nodig hebben, te helpen.

Velen zullen bij het afstappen met een blijvende onwetendheid zitten... Anderen zullen voorbijgaan zonder dat we er ons van bewust werden dat ze de zetel naast ons bezet hadden.

Het is curieus te constateren dat enkele passagiers, die we liefhebben, toch plaats nemen in een andere wagon dan de onze. Waardoor zij ons verplichten deze reis te doen, gescheiden van hen. Uiteraard is het ons niet opgelegd, de wagons te doorlopen, en op zoek te gaan naar dezen...! Alhoewel.....

Maar spijtig genoeg zullen we geen plaats kunnen nemen naast hen omdat er reeds anderen deze plaatsen ingenomen hebben.

Geen belang; onze reis moet nu eenmaal zo gebeuren; een reis gehuld met afgrijzen, dromen, fantasieën, hoop en het nemen van afscheid... Maar nooit met een terugkomst van... Daarom, laat ons deze reis maken op de meest aangename manier

Laat ons trachten een zo goed mogelijke relatie met de andere passagiers op te bouwen en laat ons op zoek gaan naar het beste van eenieder.

Laten we er ons steeds aan herinneren dat zij, op éénder welk ogenblik van het traject, kunnen aarzelen en we hen dan waarschijnlijk zullen trachten te begrijpen...

...en dat ook wij dikwijls zullen aarzelen en dat een ander ons zal trachten te begrijpen.

Het grote misterie, uiteindelijk, is dat we nooit zullen weten in welk station we zullen afstappen, en nog minder zullen weten waar onze medereizigers, of onze medepassagier gezeten op de zetel naast de onze, zullen uitstappen.

Mijn kinderen achterlaten zal zeer triest zijn. Ik vraag me af of ik bij het uitstappen van deze trein enige nostalgie zal hebben... Ik denk van wel. Afscheid nemen van enkele vrienden, die ik zal gemaakt hebben gedurende deze reis, zal pijnlijk zijn. Mijn kinderen achterlaten zal zeer triest zijn. Maar ik bijt me vast in de hoop dat, op eender welk ogenblik dat ik ook aan het eindstation geraak, dat de bagage die ze dan zullen dragen, één is, die ze bij het opstappen, niet bij hun droegen.

Wat me zo gelukkig zal maken is, dat ik mijn steentje zal bijgedragen hebben, aan die bagage, die nog zal moeten groeien maar waar ze fier zullen op zijn.

Vrienden...laat het zo zijn, dat ons verblijf op de trein, rustig mag verlopen en dat ze van nut mag geweest zijn. Moge het zo geschieden dat, wanneer het ogenblik aangebroken is om van de trein te stappen, onze lege zetel, een goed gevoel en fijne herinneringen aan de overgebleven passagiers moge laten!

Een hele tedere omhelzing aan elk van jullie... Prettige reis!!! “EINDE”