LIED VOOR KAVAFIS   In de verborgen kamers van zijn strakgetrokken eeuw verscholen onder lakense jas en hoge hoed het magma van zijn verlangen eeuwig gloeiend ingehouden, dan weer erupterend, dan weer beschaamd dan weer met grote spijt zo dicht bij te zijn geweest en toch te bang, gevangen in burgermanswaarden en dat de jaren waarin alles kon en tegelijk onmogelijk was wegspoelden door gaten in de tijd als hij zich terugvindt bij een uitgedoofd vuur, versteend als zijn gedachten, waarvan de inkt als tranen uitvloeit over het vliegend blad dat hij verstrooit. Annemieke van Rooijen, augustus 2007

OP DE TRAPPEN Toen ik de schandelijke trap afging, kwam jij binnen door de deur, en één moment zag ik jouw onbekend gezicht en jij zag mij. Ik verborg me toen, dan zou jij mij niet nogmaals zien, en jij ging vlug langs, je gezicht verbergend, en glipte het schandelijke huis binnen waarin je evenmin als ik genot zou vinden.   En toch, de liefde die jij wilde had ik je kunnen geven; de liefde die ik wilde – dat zeiden me je vermoeide, argwanende ogen – had jij mij kunnen geven. Onze lichamen voelden dat en zochten, ons bloed, onze huid begreep. Maar we verborgen ons allebei, in verwarring. KAVAFIS (vertaald door Hans Warren en Mario Molengraaf) OP DE TRAPPEN    Ik verborg me toen, zei ik, dan zou jij mij niet nogmaals zien – hoe groot kan een vergissing zijn! Hoe vaak hebben we elkaar vanaf die dag gezien? Telkens als een lezer m’n herinnering nieuw leven leest, dan naderen we elkaar, schichtig op en af de trappen, tot het midden om niet stil te hoeven staan bij het moment dat ons bestaan in onze eigen handen ligt. Tot vandaag. We naderen elkaar, zoals we talloze malen hebben gedaan, totdat ik mijn gang vertraag, alsof de tijd slowmotion wordt. De verbazing op je gezicht, omdat je niet weet dat een gebeurtenis die eenmaal in een gedicht beschreven is, kan veranderen – je stopt. Je vreet mijn ogen op terwijl mijn hand je wang streelt. Ik vaar de haven binnen die zo lang gesloten bleef. Ademloos ligt mijn naam op mijn tong te wachten totdat ik me voorstel – totdat ik het anker uitgooi in jouw leven. Hein Walter

HEEL ZELDEN Hij is een oude man. Uitgeput en krom, afgetakeld door de jaren en door onmatig leven gaat hij langzaam lopend door het straatje. En toch, als hij zijn huis in gaat om daar de onmatigheid van het oud zijn te verbergen, denkt hij over het aandeel dat ook hij nog aan de jeugd heeft.   Jonge mannen declameren nu zijn verzen. Aan hun levendige ogen gaan zijn beelden nu voorbij. Hun gezonde, sensuele geest, hun welgevormde, sterk gebouwde lichamen worden door zijn openbaring van de schoonheid nu ontroerd. K.P.Kavafis. Uit Verworpen gedichten/ 1984, 1991 Vertaling en toelichting Hans Warren /MarioMolegraaf    Daar zit hij dan gevangen in zijn eigenbeeld, troostloze hoge muren bespringen hem de wazige beelden van een vervlogen bandeloze jeugd besluipen hem. Knap, hoogmoedig en brandend van hartstocht verliefder dan Narcissus. Een jonge god was hij, koos voor het leven vol lusten vlammend - verterend - volledig - verstild - hij waant zich Icarus stijgend naar de warme gloed een nachtvlinder wentelt zich wellustig in een lichtbundel. Rim Sartori 2007

FORTISSIMO   Veel had je niet te doen, je Zat daar zo stil achteraan, Nog achter fagot en contrabas. Het voorspel trok stom aan je voorbij. Voor het hoogtepunt ging je Staan - met de linkerhand streek Je even je rok nog glad – gloeiend Nu, klaar om toe te slaan en bereid. Zoals je de grande caisse Striemde met je trommelstok – Zo zou ik gekend willen worden, In het kreunen van het slotakkoord. Cees Noordhoek

Turis Belanda – de Nederlandse toerist   Het heeft helemaal geen zin een ongeduldige Nederlander te zijn – want, hij flip-flopt naar de becak-rijder net als de man uit de stadskampong, grijnst, walmt kruidnagels, op verschoten kleedjes komt pisang goreng rakelings voorbij. Hij vergeet Pondok Indah Plaza* waar exclusiviteit ge-aircoed is. Maar hurkt, wordt gelaten, filosofeert op de breedbeeldtelevisies van de toko’s Indonesian Idols performen Celine Dion. Ontwaart de maansikkel met ster en telt de pleïaden. Luistert, pinksterzangeres met elektrische gitaar en pneumatisch applaus. Scherp drijft over de sawah’s -de metropool een groezelig waas- het ritmische geklapwiek van een Garuda-vogel**. De Nederlander valt onder de waringin in slaap, zijn mobiele telefoon klinkt als een gekko in de nacht.    Dorine Ratulangie, Juni 2007 shoppingmalls in Jakarta zijn voorzien van bijvoorbeeld winkels van Mango, Louis Vuitton en Prada, oosterse en westerse restaurants, Starbucks waar een latte 3,50 euro kost (elders in Indonesië koop je daar een uitgebreide maaltijd voor), bioscopen en klimmuren. ** mythische vogel uit de epische ‘Ramayana’-vertelling, van oorsprong Hindoestaanse

Koningen van de mat   Twee jassen waren het hoogste doel Geen lijnen bepaalden onze dribbel onze slalom onze sliding Hi Ha Hondenpoep Geen keeper weerstond onze punter binnenkant paal Geen lat keerde ons schot op het keukenraam Geen achterlijn dwong ons in de hoek Driemaal corner pinanti Wij waren de koningen van het poepveld Keizer waren we en Cruijff Koningen waren we op weg naar de zege in de Europacup naar de triomfboog in Barcelona naar het koningsdrama in München Troonsafstand deden we pas wanneer we om halfzes huiswaarts keerden met eretekens van gras op de hermelijnen mantels Niels Blomberg, april 2007

De winkeljurk   Als twee handen van twee klanten elkaar raken bij het keuren van een blauwe zomerjurk en de handen elk een armsgat ingaan, houdt het winkelmeisje haar adem in. De jurk wordt warm van de vingers die elkaar eerst voorzichtig raken en dan intens bevoelen. De duimen die langs de palmen strijken De pinken die rondjes draaien om elkaar. De jurk wordt blij van het leven in haar binnenste Zij wil roe- pen en het lipje glijdt even langs de tandjes van haar rits. De jurk valt langzaam op de vloer. De vrouwen lachen en lopen heupaanrakend naar de deur. Het winkelmeisje staart. De jurk zucht en voelt een diep verlangen in haar lege lijf. Het winkelmeisje loopt naar het zomerjurkenrek. Frouke Hansum, augustus 2007

De dichter   Ik ken Kavafis niet zal hem nooit echt leren kennen alleen zijn gedichten lezen is daarvoor niet genoeg Ik kan alleen maar hopen dat hij zijn dromen heeft meegenomen En zij die nu of later mijn woorden lezen zullen niet weten wie ik ben of wie ik ooit ben geweest Ik alleen, zal voor altijd mijn dromen meenemen Petra Luijten 22 augustus 2007

Je leeft nog steeds op de aarde…   Weet je nog, hoe vaak vervloekte je jouw geboorte stad? Zat je te bidden met een lege maag! Centloos, liep je langs weelderige etalages, hangend met je hoofd als een namiddags zonnebloem. Moedeloos liep je—de laatste nacht—langs de universiteit, waarbij je zo lang had verlangen te behoren. Voor een tijdje boeide jou de zonsondergang. Trots wandelde je langs de beschaafde boulevards, en warme bakkerijen, totdat de vervloekte stad, je in je dromen bezocht, en smeekte om je medelijden, hem weer te omhelzen. Ineens, geraakt door sentimentele bliksems, draaide je jouw rug met afschuw, naar de zonsondergang. Leer eens, je leven realistisch op te vatten. Ieder mens moet ooit, zich in de aarde wortelen. Groet hartelijk de vruchtbare bomen van de vreemde wijk! Kus de grond en de stenen van haar straten! Denk niet dat je nu, jouw vervloekte stad hebt verraden! De vreemde wijk, met wie je je net hebt verenigd, is een tweezijdige spiegel voor je geworden. Voortaan zal zij je geboorte stad veelkleurig weerspiegelen. De vreemde wijk is al een deel van je geboorte stad geworden. Je leeft nog steeds op de aarde, mijn verre broeder! … Rezart Palluqi, Almere, 19-08-2007