Het vliegvisreisje Zoals afgesproken is hier het verslag van ons vistripje. Het heeft enige lachbuien gekost voordat alles op schrift stond, maar het is weer gelukt. De bestemming was bekend en de vangstmogelijkheden leken fantastisch. Het vliegvisreisje Zoals afgesproken is hier het verslag van ons vistripje. Het heeft enige lachbuien gekost voordat alles op schrift stond, maar het is weer gelukt. De bestemming was bekend en de vangstmogelijkheden leken fantastisch.

Er zou volop vis zijn. Heel veel meer dan dat wij aanvankelijk dachten.

Dat het heel anders zou gaan dan dat wij vermoedden, daar kwamen wij later op een leuke manier achter.

Het was er wel een beetje gevaarlijk vanwege de muggen, maar daar gaven wij niks om.

Na alle spullen ingepakt te hebben en alles in en op de auto gestouwd te hebben stapten we in om te vertrekken.

Helaas pindakaas. De auto wou niet starten. Gelukkig bracht de buurman uitkomst. Hij was wakker geworden van alle herrie en keek uit het raam, zag ons tobben en hielp ons met een praktische oplossing waar wij zelf niet opgekomen waren.

Gelukkig ging het verder goed en wij vervolgden onze reis naar het buitenland. Maar ja, zoals dat gaat moet er af en toe gestopt worden voor een plaspauze. Dat deden we bij het eerst beste wegrestaurant. Enfin, je weet hoe of dat gaat. Ineens moest iedereen pissen. Dus op naar het toilet. Dat gaf me toch een hilariteit, want toen we toiletruimte binnen gingen hoefde er ineens niemand meer te plassen. Gelukkig ging het verder goed en wij vervolgden onze reis naar het buitenland. Maar ja, zoals dat gaat moet er af en toe gestopt worden voor een plaspauze. De 1 riep laten we nog even verder doorrijden. Een ander riep: Nu stoppen! Dat deden we bij het eerst beste wegrestaurant. Enfin, je weet hoe of dat gaat. Ineens moest iedereen pissen. Dus op naar het toilet.

Na deze ervaring hebben wij de reis voortgezet met muziek. Ik had mijn muziekkarretje achter de auto gehangen en die was aangesloten op de aanhangwagen-muziekstekker. Al zeg ik het zelf : “ het klonk best goed “.

Daarna ging het goed fout want Hr. M. haalde zijn muziekinstrument uit een doos. Wat een kattengejank, gek werden wij er van. Ik moest zelfs, bijna verplicht, de partituur lezen terwijl ik geen bal verstand heb van muziek.

Zoals je ziet klommen ze zelfs in de lantarenpalen om de aandacht op zichzelf te vestigen. Man, man, man, wat een ellende. De muziek klonk zo beroerd dat iedereen er helemaal raar van werd. Behalve de vrouwen die buiten op straat liepen. Zij vonden het fantastisch.

Tot overmaat van ramp raakten we ook nog verdwaald omdat we niet de goede kaarten bij ons hadden.

We hebben een vliegveld opgezocht, tickets geregeld, en weg met de zooi. Dat was de verstandigste beslissing ooit. In het vliegtuig zag het welkomstcomité er voortreffelijk uit met hun lekkere hapjes en drankjes.

Daar bleef het niet bij want halverwege de reis kregen wij nog veel meer lekkers.

Even een slaapje doen aan boord was een regelrecht genot. Daarvan getuigt de foto geschoten door M. En ik vind, heel eerlijk, dat ik er heerlijk bij lig.

Het gevolg was dat we niet goed opgelet hebben waar of we terecht kwamen. Want toen ik uit het raam keek riep ik onmiddellijk. “Hier wil ik niet vissen “.

Vervolgens stuurden de piloten het vliegtuig een andere kant op en toen kwamen we hier terecht ! Wel boten, geen water !

Er was een vliegveld in de buurt en na geland te zijn, konden we er auto’s huren om eindelijk de visstek te bereiken. Het was evengoed nog een moeizaam stukje rijden, maar het is gelukt. We zijn er bijna. Gelukkig was H. een goede gids.

Van de aankomst zijn helaas geen foto’s want we waren te moe. Na ingecheckt te hebben in het hotel ben ik naar mijn kamer gegaan en ben op het bed gaan liggen en viel als een blok in slaap.

M. wou nog even naar huis bellen.

De volgende ochtend met een duffe kop naar de rivier want er was geen stromend water op de kamer. Gelukkig was er wel een werkend toilet. Even het gezicht spoelen en klaar is kees.

Na de wasbeurt had iedereen honger als een paard en gingen we naar het restaurant. Het restaurant had een doorlopend buffet met van alles te kust en te keur.

Je mocht zelf je maaltijd samenstellen. Dat deden wij dan ook graag Heerlijke sapjes waren er ook. Allemaal selfservice.

Om alle familieleden en vrienden te laten zien wat wij allemaal aten een paar voorbeelden.

Niemand wou aardappels.

Aan het water was het goed toeven en vissen. Net als in het vliegtuig werden we verwend met lekkere hapjes en drankjes.

Lekker, Jammi, jammi Wij mochten zelfs eten met de speciale tomatenhapper van de eigenaar.

Jammer dat T. alles te duur vond en daarom zijn eigen eten had mee gebracht.

Het eten was zó lekker ! Zelf gevangen zalm ? No problemo, het werd in het hotel voor je gefileerd en gerookt.

Dat hij een beetje overdreven reageerde, is na zo’n lange reis wel begrijpelijk, alhoewel ik het eigenlijk best een beetje gênant vond. Maar nu de visvangst, want daar kwamen wij voor. Laat ik duidelijk zijn. We hebben ons helemaal suf gevangen. Zoveel vis en zo gevarieerd. H. heeft met vlag en wimpel de grootste vis gevangen.

De vangsten van K. hoeven niet nader verklaart te worden, want de foto’s spreken voor zich.

Dat het op de stek best gevaarlijk was moge blijken uit de volgende afbeeldingen. Berenvoer

Het verplicht schoon houden van de stek werd vriendelijk maar netjes duidelijk gemaakt.

Uiteraard werden er ook weer de nodige probeersels getest, waarvan enige voorbeelden. Allereerst de hengelsteun bedacht door de oudste ( de havenzanger ) van het clubje.

Dan hr. G., die heeft me toch een mirakels kunststukje in de vice zitten.

Vooral ook vanwege de voortreffelijke bediening aan de waterkant. We hebben daardoor veel te veel gedronken. Kortom, het was een genot om er bij te zijn.

De gevolgen bleven dan ook niet uit. Op een gegeven moment komt H. naar me toe en vertelt dat hij een olifant gezien had. Waarop ik ongelovig riep : “ Hoe kan dat nou “! Hij zei: “ Kijk maar, ik heb er een foto van gemaakt “. En verdomd, het was nog waar ook.

Toen heb ik het maar op een zuipen gezet want ik zag dingen die niet kunnen.

Naarmate er goed gevangen en gedronken werd, kwamen uiteraard de verhalen, die men visserslatijn noemt, naar boven. Dit zou M. gevangen hebben. “ En gij geleuft het “ riep iedereen.

Wat een zeer diepe indruk op ons allemaal gemaakt en dan vooral op de oudste ( de havenzanger ) is het volgende. Op reis zong hij steeds het hoogste lied. In zijn bootje meende hij dat weer te moeten doen tot ergernis van iedereen. Waarop ik dacht, ik zal jou es grondig stoppen. Ik belde naar boven met m’n mobieltje, tikkerdetik : 7 x 7 en ja hoor daar kreeg ik zowaar God zelf aan de telefoon. Ik vroeg Hem of Hij een oplossing wist. Hij riep: “ Wacht effe “! En voordat ik er erg in had pleurde er een vleugel uit de hemel bovenop onze oude havenzanger. We hebben hem nooit meer gezien of gesproken.

Zoals met elk reisje komt er een einde aan en moesten we helaas weer op weg naar huis. Dat ging niet zonder slag of stoot want er moest een krokodil mee op de plek waar G. gelegen had. Niemand wou nog in die auto zitten.

Toen heb ik de krokodil maar verkocht want de kosten van het reisje waren ietsje pietsje hoger geworden dan dat R. begroot had.

Onderweg naar huis hebben we deze mooie aria gezongen als herinnering aan onze verpletterde vliegvisvriend J. ( de havenzanger ) Iedereen die het nog eens wil zingen kan dat, bij deze, met een gerust hart en tevreden geweten doen in de wetenschap dat onze vliegvisbroeder ( de havenzanger ) met 1 slag volkomen verpletterd werd.

Dat was de vistrip in het kort. Nu ga ik als eerste naar mijn vriendin toe om samen met haar een bad nemen en om bij te komen van het enerverende, doch heel aardige vistripje. Strakke lijnen toegewenst namens de schrijver en tot ziens. Yanno Boltendal