Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 5, jaargang 26 Mei 2015 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler Hans Joosten Kopij & contact De Stuurstand Is het officiële cluborgaan van de Twentse Modelspoorweg Club (TMC) In dit nummer o.a.: Verslag Dortmund Globetrotter Railplannen Column

BESTUURSTAFeL Theo Nagel Voorzitter Vakantietijd – laat wat van je horen! De vakantietijd staat weer voor de deur. Ook in de clubruimte wordt het wat leger – niet iedereen hoeft immers meer in de bouwvak weg. Een oproep aan alle globetrotters: maak eens een paar plaatjes van treinen onderweg, paar regeltjes tekst erbij en mail het ons. Hoeft geen ellenlang verhaal te zijn, maar een impressie is genoeg. Help mee ons clubblad zo aantrekkelijk mogelijk te houden! Inmiddels is onze Modulegroep van start gegaan. De eerste bijeenkomst is geweest en er is gesproken over normeringen en maatvoering. Besloten is tenminste 1x per maand bij elkaar te komen in de clubruimte. Binnen de ‘kop’maat staat het iedereen vrij zijn eigen banenplan, landschap en scenery te creëren. Onderstaand wat vrijblijvende ideetjes…? Ledennieuws Adelbert de Vreese01/05/2015 aspirant lidmaatschap Marcel van der Vaart30/04/2015 beëindiging aspirant lidmaatschap Wijzigingen worden in de nieuwe ledenlijst gepubliceerd.

Banenplan

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree ‘Daktari? Wer ist das?’ En daar zaten we, met een man of 45 in de bus. Om half negen ’s ochtends, op weg naar de Intermodellbau in Dortmund, waar op 15 april heel wat moois was te zien op spoorgebied. Met als toetje een bezoek aan OktoRail in Essen. Relaas van een geslaagde dag. Het was even wennen. Niet met de Talent van DB Regio naar de modestad van Duitsland, en geen Geert Klement als reisleider. Maar met een toerbus. En Theo Nagel die zich als reisduizendpoot had aangeboden. Met dien verstande dat de voorzitter van de TMC ook iets aan het uitstapje wilde hebben. En dus per se niet met de rol van lijdend voorwerp wilde worden vereenzelvigd. In concreto: wie niet op tijd bij afgesproken plekken was had letterlijk het nakijken. Na in het grensgebied nog een loslopend lid te hebben opgepikt dat voor deze gelegenheid wel op tijd was, werd koers gezet naar Dortmund. Waar we dit keer door het vroege vertrek en de snelle overtocht eerder aankwamen dan in voorgaande jaren. Een aangename verandering van de dienstregeling. Rijden met modeltreinen is leuk, maar lang in een boemel, dat is toch een ander verhaal. Al leverden gesprekken met TMC-ers in de trein de nodige verdieping op. Dortmund dus, de jaarlijkse Intermodellbau. Kijken en kopen is het vaste credo. Menig bezoeker gaat er bepakt en bezakt weer weg. Zo ook menig deelnemer aan het TMC-tripje. Kijken werd wat minder hoog beoordeeld dan voorgaande jaren. Waarom? Om de simpele reden dat er minder aanbieders van producten waren. Tenminste, bij het modelspoor. Een bij de grote jongens viel het aanbod soms wat tegen. Bij de stands van Roco en Brawa bijvoorbeeld werd je nou niet bepaald warm van binnen. Maar misschien zijn we onderhand wel te verwend geraakt. Het zou zo maar kunnen. Toch?

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree Gelukkig waren er mooie producties in miniatuur. De mooie buurttram uit België, een kleine kolenbaan uit een donker deel de vroegere Sovjetunie, noem maar op. Aardig was ook de eensporige lijn met als Leitmotiv Zuid-Afrika. Op de vraag aan de bouwer of de obligate naam van de baan, Beautiful South-Africa, niet beter ‘iets met Daktari’ kon hebben, keek deze vreemd op. Daktari, daar had de brave Duitse borst nog nooit van gehoord. En nee, hij was ook nog nooit in dit werelddeel geweest. Desondanks was het een fraaie reproductie van de Zuid-Afrikaanse natuur, compleet met leeuwenfamilie die aan de spareribs zat. Het rollend materieel? Nee, geen Kaapspoor, gewoon normaalspoor Peco. Met eigenhandig gebouwde, verbouwde en geweatherde Afrikaanse (en Braziliaanse) diesellocs en rijtuigen. Dat weer wel. In elk geval een aardige eyecatcher.

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree Imposant was ook de baan die het verwerken van schroot tot staal uitbeeldde. De bouwer had het volgens zeggen in een jaar gebouwd. Hij werkte ook nog, fulltime, dus zijn vrouw zal hem naar alle waarschijnlijkheid alleen bij het warme eten hebben gezien. Ze was er overigens ook in Dortmund bij. Het thema recycle voerde de bouwer ook tijdens het bouwen door. Alles wat hem voor de voeten kwam werd gebruikt. Frietbakjes, doppen van tubes, aan ’s mans creativiteit leek geen einde te komen. Het spoor zorgde alleen voor een verbindend element. Een paar diesels reden met open bakken op en neer. Het spoor was bijzaak. Niet erg. Soms leiden treinen af van iets hogers. Zu guter Letzt: een bezoek aan Okto Rail. Gelegen midden in het Grugapark in Essen, een groene oase in deze krimpstad. De baan is na de verhuizing naar Essen nog niet helemaal af. Maar de TMC-ers kregen wel genoeg te zien hoe het Roergebied er ooit uit heeft gezien. Met schachten, afvalbergen en condens uitspugende koeltorens. Mooi die grote gebouwen. Je moet er wel de ruimte voor hebben. De rijlengte is dusdanig en de dienstregeling zo intensief dat de locs elke maand een nieuwe motor krijgen. Daar zal met Märklin wel een deal over zijn afgesloten. Persoonlijk vond ik dat het enige minpuntje: de C rails. Bij zo’n showbaan waar zo op de details wordt gelet horen geen rails met contactpuntjes. Maar daar zullen de Märklinisten ongetwijfeld anders over denken……

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree

TMC excursie 2015 Tekst en foto’s Guus Ferree

Globetrotter Tekst en foto’s Theo Nagel Myanmar…. the rise of a nation. Na jaren van zelfgekozen afzondering nu open voor de buitenwereld en dus ook toeristen – dit jaar al meer dan 3 miljoen; men verwacht in 2017 de 10 miljoen te passeren. Veel herinnert aan het (Engelse) koloniale tijdperk, o.a. het spoorwegnet. Het station van Yangon (Rangoon) is daar het voorbeeld van. Hier wat sfeerimpressies…

Globetrotter Tekst en foto’s Theo Nagel Dienstregeling… Ze hebben hier nog geen OVchipkaart…

Koningsdag Vaste traditie eind april: de TMC kraam op de Konings/ Koninginnemarkt in Enschede… Foto’s Bertus Kers Ook dit jaar weer wisten ‘marktmeesters’ Gijs, Jacques en Theo talloze burgers en buitenlui blij te maken met zaken waar ze al jaren naar op zoek waren (?)… Opbrengst voor de clubkas: bijna € 400,- !!! Alle gulle gevers bedankt!

Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende mist. Vol bewondering kijken wij nog lang achterom. Pas op het moment, waarop de sluitlichten helemaal verdwenen zijn, gaan we verder. Misschien staan er vandaag beneden op het kleine rangeerterrein nog wat wagons met carbid en lukt het ons om wat te ritselen voor een geintje onder de les. Ver weg hoor ik geluid. De realiteit keert langzaam terug: 'Ga je mee even zwemmen?' Traag verlaat ik het nostalgische paradijs. Toch nog maar even de laatste zonnestraaltjes en het blauwe, zijdezachte water proeven. Morgenvroeg brengen de captain en zijn crew ons hopelijk weer veilig naar een winters Nederland. Daar kan ik af en toe even heerlijk verder genieten van wat was, kijkend naar een modeltreintje dat een spoorbrug nadert waarop vier jongetjes uitbundig staan te zwaaien. Tekst: A.Dwarsligger Column Toegangspoortjes Eindelijk is het er dan van gekomen, een paar dagen naar Amsterdam. Voor het eerst wordt Nederland ondergedompeld in uitbundige zonneschijn. De thermometer schiet omhoog naar 20 graden. De lente barst uit z’n voegen. Amsterdam scoort duidelijk. We struikelen als het ware over de toeristen. Het is een grote kakafonie van talen, een mengeling van geuren omringt ons. Op veel plaatsen wordt ontegenzeggelijk fiks wiet gerookt. Een serveerster kijkt blij als iemand haar in het Nederlands aanspreekt. Trosjes mannen slenteren langs rood verlichte ramen met daarachter schaars geklede, bloezende en lonkende dames. Aziaten rennen driftig fotograferend achter een vlaggetje aan. Fietsers, auto’s, trams, voetgangers krioelen links en rechts door de smalle straten. Het openbaar vervoer is een verademing. Om de haverklap verschijnt er wel een tram, bus of metro, die je rap naar het favoriete plekje brengt. Hoewel de tram onze voorkeur heeft, ontkomen we vandaag niet aan een paar haltes metrovervoer. Bij WTC stappen wij uit. Alle in- en uitgangen worden afgesloten door toegangspoortjes. Even je OV-chipkaart voor de kaartlezer houden, het deurtje opent zich en je verlaat het station. Zo hoort het tenminste te gaan…… Aan de andere kant staat een jongeman quasi nonchalant om zich heen te kijken. Op het moment dat mijn poortje zich opent, glipt hij er doorheen. Zoiets moet je bij mij nooit doen. Van nature goedmoedig ontwaakt er dan een beest. Dat mag ook hij ervaren. Met een “G.dv.rd.mm. l.l” vervolgt hij zijn been betastend, licht strompelend zijn weg. “Fijn dat ik nu jouw naam weet,” roep ik hem achterna. Een raszuivere Amsterdammer die tafereel heeft aanschouwt, zegt lachend dat ik wel tegelijk met hem door het poortje kan. “Dat heb u perfect gedaan, meneer. Weet u, ik maak ook het liefste een pakkie boter van die gasten.’

onze sponsoren