Werken aan een nieuwe internationale overeenkomst EUROPEAN COMMISSION FEBRUARY 2009 Klimaatverandering

Omvang van de uitdaging Klimaatverandering is een van de grootste uitdagingen waar de wereld mee wordt geconfronteerd. Er moet actie worden ondernomen om de stijgende temperaturen te stabiliseren en onomkeerbare, catastrofale veranderingen te voorkomen. Er zijn wereldwijde maatregelen nodig; er rest ons niet veel tijd meer. Nu ingrijpen is goedkoper dan het hoofd te moeten bieden aan een ongecontroleerde klimaatverandering.

Klimaatverandering is echt aan de gang Sinds 1850 is de gemiddelde temperatuur op aarde met 0,76 °C gestegen. Deze opwarming deed zich voornamelijk in de afgelopen 50 jaar voor, als gevolg van de activiteiten van de mens. Oorzaken: de verbranding van fossiele brandstoffen voor energie alsook landbouw en ontbossing. Nu al zien we de gevolgen van klimaatverandering, zoals hittegolven en meer extreme weersomstandigheden.

Klimaatverandering is echt aan de gang

Wat moeten we doen? De CO 2 -uitstoot sterk verminderen en overschakelen op koolstofarme technologieën. De manier waarop energie wordt opgewekt en gebruikt drastisch veranderen. Efficiënter met energie omspringen. Hernieuwbare energiebronnen en innovatieve technologieën bevorderen. Ons aanpassen aan de veranderingen die zich al voltrekken.

De eerste internationale initiatieven Klimaatverandering werd door regeringen voor het eerst in 1992 besproken, met de vaststelling van de VN- Raamovereenkomst inzake klimaatverandering (UNFCCC). De eerste internationale verbintenissen om de CO 2 -uitstoot in te perken, werden aangegaan in het kader van het Protocol van Kyoto in De EU vervulde een centrale rol in de voorbije overeenkomsten en pleit voor een daadkrachtig optreden in de toekomst.

Na het Protocol van Kyoto (1) Kyoto: –slechts een eerste stap; –loopt af eind 2012; –niet alle landen nemen deel – de VS bijvoorbeeld niet; –er zijn geen verbintenissen voorzien voor de ontwikkelingslanden, maar hun emissies nemen snel toe en het verschil met de emissies van de industrielanden wordt alsmaar kleiner.

Na het Protocol van Kyoto (2) Er is een nieuwe overeenkomst nodig. Deze moet ambitieuzer zijn, met verbintenissen op de lange termijn voor verdere uitstootverminderingen. Zowel de industrielanden als de ontwikkelingslanden moeten maatregelen treffen. We moeten ons inspannen om de opwarming te beperken tot 2 °C. De wereldwijde CO 2 -uitstoot moet tegen 2020 zijn hoogtepunt bereikt hebben en tegen 2050 gehalveerd worden. De opvolger van het Protocol van Kyoto moet steun voorzien voor de ontwikkelingslanden en voor de aanpassing aan de gevolgen van klimaatverandering.

Initiatieven van de EU (1)

In december 2008 hebben de Europese staats- en regeringsleiders een pakket maatregelen inzake klimaat en energie met ambitieuze doelstellingen voor 2020 goedgekeurd. De doelstellingen zijn de volgende: –20 % minder broeikasgasemissies tegen 2020; 30 % indien andere industrielanden zich daar ook toe verbinden; –20 % van de opgewekte energie uit hernieuwbare energiebronnen winnen; –20 % meer energie-efficiëntie.

Initiatieven van de EU (2) Concrete maatregelen uit het pakket zijn onder meer: –een uitbreiding van de regeling voor de handel in emissierechten; –steun voor koolstofafvang en -opslag; –landspecifieke streefdoelen inzake hernieuwbare energie.

Volgende stap: een nieuwe mondiale klimaatovereenkomst

Het doel is een nieuwe overeenkomst te bereiken voor de VN-conferentie in Kopenhagen eind Er nemen 192 landen deel aan de onderhandelingen. Er moeten wereldwijde doelstellingen voor de uitstootvermindering worden vastgesteld. We moeten ervoor zorgen dat landen zich beter aan de gevolgen van klimaatverandering kunnen aanpassen. We hebben nood aan innovatieve financieringsbronnen voor de ontwikkelingslanden. Tegen 2015 zou een internationale koolstofmarkt operationeel moeten zijn.

Meer informatie: