De tocht van mijn leven!!! Geschreven door Scrotum. Mijn leven kwam pas op zondag 7 april tot leven, eerst leefde ik helemaal alleen op een dode boomstam. Totdat er mensen aankwamen, die vonden dat ze mijn habitat wel konden gebruiken voor een opdracht van de Slimste Menz!! Zij wilden dat de deelnemers aan deze quiz, geld zouden inzamelen voor een “heilige”uit India. Dit moesten ze doen, door mijn boomstam te verkopen. Eerst was ik daar natuurlijk zeer verdrietig over, maar toen brak toch nog mijn GROTE DAG aan. Ik kwam terecht op de vlooienmarkt in Knegsel en daar werd ik warm ontvangen door een groepslid van de Starters, Marielle. Zij nam me mee naar huis en ik kreeg een gezellig plekje in de woonkamer. Dicht bij het gezin, heerlijk op de kachel, al was ik blij dat die niet aan was. Maar ook al op de vlooienmarkt werd mijn buikje gevuld door lieve mensen uit Knegsel. Toen kwam de vraag of ik aan een opdracht van die Slimst Menz mee wilde werken! Dat wilde ik wel, want dat betekende dat ik mee op pad mocht. Zo begon mijn tocht langs kroegen en velden! In de hoop dat ze daar ook iets hadden om mijn buikje te vullen.

Mijn eerst stop was bij de kantine van de Knegselse Boys, en daar wist ik niet wat me overkwam. Ik werd goed verzorg hoor, daar niet van. Ik kreeg goed te drinken en kreeg zelfs van dat gedroogde gras voor mijn neus, dat ook nog eens werd verwarmd met een vuurtje. En dat was ik nog niet gewend, want normaal is het vers gras, sla en af en toe een bloempje. Maar het was lekker, al had ik het ‘s morgens wel zwaar, maar ik heb mijn inhoud kunnen behouden. Doordat ik geregeld een “goudgele rakker” te drinken kreeg, had ik ook tussendoor hoge nood. Dus nam een van de mannelijke starters mee naar zo’n rare witte bak? Waarom niet gewoon buiten op dat grote “groene”veld, dat was voor mij groot genoeg. Maarja, ik was al blij dat ik geholpen werd, want ik zat zo hoog van de grond dat ik er zelf niet terecht zou komen. Zoals jullie kunnen zien, werd er ook steeds met een fel flitslicht geschenen, blijkbaar wordt je dan op de foto gezet!! Ook weer een nieuwe ervaring voor me. Hieronder wat foto’s met markante figuren uit Knegsel.

rikske pullens De lemm Maarten

En toen moest ik helaas mijn tijd op de breemakker gaan afsluiten, want ik kreeg een belletje dat ik naar mijn volgende halte moest gaan. Voor mijn volgende stop werd ik al een dag eerder opgehaald, van mijn kacheltje, want ik mocht al om 10 uur mee naar een kroeg!! Wat een vooruitzicht he!! Weer kwam ik op zo’n hoge tafel te zitten en weer was er dat flitslicht. Maar deze keer was het geen Amstel wat ik te drinken kreeg. Dit drankje was zoet en stroperig en in een heeel klein glaasje. Het bleek het huislikeurtje van Dinee-cafe de Kempen te zijn, genaamd ‘t Nipperke. Maar omdat mijn metgezel moest gaan werken, kon ik niet langer genieten van het drankje.  Maar gelukkig heb ik de foto nog. Na een lange tijd rond gesjouwd te hebben van cafe, kantine en markten, was ik wel toe aan een weekendje weg. Dus mocht ik met Jager John mee op weekend naar Duitsland. En ook ging weer 1 van de markante personen mee!!

Ik hield buiten de wacht op een steen, terwijl Jager John zich gauw ging verstoppen in een soort hokje, de bangerik!! Maar ja hij had een geweer bij, en ikke niet dus ik weet niet wie er het bangste moest zijn. Zelf had ik graag ook een keer willen schieten maar Jager John was bang dat mijn huisje stuk zou gaan. ‘s Avonds was het er best wel koud en donker, terwijl we op meneer of mevrouw Zwijn zaten te wachten. Die waren niet meer gekomen, maar wel een soort rode hond, die Jager John een vos noemde. Als waardering dat ik de wacht had gehouden, mocht ik boven op de vos zitten. Maar dat durfde ik alleen, omdat ik wist dat hij mij niet meer kon opeten. Maar toen ik eenmaal dit nummerbord zag, kreeg ik toch wel heimwee naar Knegsel. Al werd de heimwee minder toen ik een heerlijk bloempje voor mijn neus kreeg. Na 2 nachten in het buitenland te zijn geweest, gingen we weer terug naar Knegsel, nu om bij te komen van dit buitenlands avontuur.

Terug in Knegsel bij mijn kacheltje aangekomen, was Marielle het boek over de opdracht aan het lezen. Ze vertelde mij dat ze mijn “oude”huis gingen verbranden, want ze hadden voldoende geld voor die “heilige” opgehaald. Als aandenken wilde ik, nu ik toch aan die flitsen gewend was, nog even daarmee op de foto. Toen was het tijd om afscheid te gaan nemen, en werd het volgens de opdracht opgebrand. Als afsluiting wil ik de vriendengroep “Starters” bedanken voor de tocht van mijn leven, maar ook de organisatie dat zij het mogelijk hebben gemaakt, dat ik deze groep heb mogen ontmoeten. Dus Bedankt!! namens, Scrotum