De bankcrisis: Oorzaken

Oorzaken Essentie van bankieren Banken “borrow short and lend long” Dit creëert grote broosheid Geen probleem in normale tijden wanneer mensen vertrouwen hebben Probleem ontstaat als vertrouwen zoek is Dit kan gebeuren als één of meerdere banken solvabiliteitsproblemen kennen (verhouding eigen vermogen / vreemd vermogen)

Oorzaken Dan is een “bank run” mogelijk: liquiditeitscrisis Sleept ook andere “onschuldige” banken mee Er ontstaat een duivelse interactie tussen liquiditeits- en solvabiliteitscrisis: solvabele banken moeten activa verkopen om terugtrekken van deposito’s op te vangen Deze verkopen doen prijzen activa dalen Waarde van de activa van de banken daalt Solvabiliteitsprobleem En nieuwe liquiditeitscrisis

Oorzaken De bankcrisis van de jaren ‘30 en de Grote Depressie hadden geleid tot hervormingen die de banksector minder broos moesten maken. Deze waren: Centrale bank als “lender of last resort” Deposito verzekering Splitsing commerciële- en zakenbanken (Glass-Steagall Act 1933)

Meeste economen dachten dat dit zou volstaan om veiligheid in te bouwen in bankstelsel en om een grote bankcrisis onmogelijk te maken. Ze dachten verkeerd. Waarom? Laten we eerst begrip “Moral Hazard” introduceren.

Moral Hazard De verzekering die impliciet geboden wordt door centrale banken en overheden heeft een sterke prikkel gegeven aan bankiers om meer risico te nemen. Om dit tegen te gaan hebben overheden banken onderworpen aan toezicht en controle gedurende de naoorlogse periode. Maar dan gebeurde iets merkwaardigs.

Het nieuwe paradigma van de efficiënte markten Dit paradigma werd erg populair ook buiten academische ivoren toren. Belangrijkste ingrediënten: Prijzen weerspiegelen fundamentele waarden; dus zeepbellen kunnen niet ontstaan. Financiële markten kunnen zichzelf reguleren; er is geen overheidsregulering nodig.

Bankiers waren enthousiast Paradigma van efficiënte markten was erg invloedrijk. Bankiers gebruikten het om te pleiten voor deregulering. Ze haalden hun slag thuis. Banken in VS en Europa werden geleidelijk gedereguleerd. Hoogtepunt van deregulering: Afschaffing van Glass-Steagall act in 1999 (Clinton-Rubin-Summers)

De les van de Grote Depressie was vergeten! Banken konden nu alle activiteiten, traditioneel gereserveerd voor zakenbanken, opnemen: beleggen in aandelen en derivaten en nieuwe financiële producten met hoog risico De les van de Grote Depressie was vergeten!

Andere factor: financiële innovaties Deregulering van financiële markten viel samen met proces van financiële innovatie. En werd er ook door versterkt. Financiële innovatie bracht nieuwe financiële producten die toelieten traditionele leningen te verpakken in verschillende risico-klassen en te verkopen in de markt. = “Securisering” (“securitisation”)

Andere factor: financiële innovaties Men dacht dat deze complexe producten het risico zouden spreiden over meer actoren (efficiënte marktidee) met minder systeemrisico tot gevolg, en dus minder noodzaak voor toezicht en regulering . De markt zou zichzelf wel reguleren.

Zijn financiële markten wel efficiënt? De te verwachten wonderen van deregulering waren gebaseerd op het bestaan van efficiënte markten. Maar zijn die wel efficiënt? Antwoord: zeepbellen en ineenstortingen (“Bubbles and crashes”) maken inherent deel uit van het kapitalisme.

Nasdaq :similar story

Vastgoedmarkt in de VS

wisselmarkten

“Bubbles and crashes” zullen niet verdwijnen “Bubbles and crashes” zijn het resultaat van grote onzekerheid. Beleggers zijn genoodzaakt gebruik te maken van “heuristics”. Voorbeeld: koop als prijs stijgt Of koop als “goeroe” het zegt Dit leidt tot kuddegeest Interessante lectuur: Kindleberger, Manias, Panics and Crashes: bubbles and crashes hebben bestaan sinds het begin van kapitalisme en zullen niet verdwijnen

Banken surfen op bewegingen van financiële markten Ten gevolge van deregulering konden banken het hele gamma van financiële producten aanhouden. Ze werden dus meegesleurd door de grote speculatieve bewegingen. Hun balansen werden hypergevoelig voor de zeepbellen (hi-tech zeepbel, immobiliën zeepbel, grondstoffenzeepbel) . Bankbalansen kenden inflatie met overwaardering tot gevolg.

Het omgekeerde is ook waar. De balansen van de banken werden ook heel gevoelig voor de crash. De trigger was de crash in de huizenmarkt in de VS. Dit was slechts een trigger. De crisis zou in elk geval ontstaan zijn.

Bijkomende ontwikkelingen in financieel toezicht (financial regulation) De Bazel-akkoorden waren een poging om gelijkaardige kapitaalvereisten op te leggen aan alle banken in de ontwikkelde landen. Gebaseerd op een indeling van de activa volgens het risicogehalte en met de verplichting om voldoende eigen middelen aan te houden naast deze activa afhankelijk van de risicograad.

Volgens de Bazel-akkoorden werd een klein risicogehalte toegekend aan leningen van banken aan andere financiële instellingen, waardoor banken de kans kregen om risicovolle activa door te schuiven naar andere banken en uit hun balans te laten verdwijnen. Het verlenen van korte termijn kredieten aan elkaar nam toe, waardoor banken elkaar enerzijds een dienst bewezen, maar anderzijds verkregen steeds meer banken hun financiering via de interbankenmarkt.

Banken kregen hierdoor de illusie dat de activa op hun balans weinig risicovol waren. Bovendien gaan de meeste modellen om financiële producten te waarderen uit van de assumptie dat de opbrengsten (returns) uit deze producten normaal verdeeld zijn. Maar deze opbrengsten zijn NIET normaal verdeeld en hebben dikke staarten (bubbles and crashes) Hierdoor werd door deze modellen (gebaseerd op een normale verdeling) de kans op het voorkomen van grote schokken zwaar onderschat!

Example: stock market (DJ) Schommelingen meer dan 5 standaard deviaties komen slechts om de 7000 jaar voor indien de opbrengsten uit financiële producten normaal verdeeld zouden zijn. Gedurende de afgelopen 80 jaar waren er 76 dergelijke schommelingen !!

Was oktober 2008 uitzonderlijk? Ja, indien je de financiële theorie hebt bestudeerd en gelooft dat de genererende opbrengsten normaal verdeeld zijn. Neen, indien je de financiële theorie niet kent.

Bijgevolg was er een systematische onderwaardering van risico’s (tail risk) waardoor de illusie van een lage risico-omgeving gecreëerd werd. Bovendien was er geen neiging om deze risico’s beter te waarderen omdat men er vanuit ging dat indien er iets ergs zou gebeuren (bv. een liquiditeitscrisis) (= een typisch voorbeeld van een tail risk), de centrale banken de nodige liquiditeiten zouden verschaffen. De illusie ontstond bij de banken dat men zich geen al te grote zorgen diende te maken over eventuele liquiditeitsrisico’s.

Samengevat Deregulering, afwezigheid van voldoende toezicht, het toepassen van een foute theorie, financiële innovaties (securitisation), en moral hazard brachten banken ertoe ongehoorde risico’s aan te gaan. De balansen waren vervlochten met de zeepbelbewegingen in de markten en ontploften als de markten crashten.