RT Mei 2007
Ze waren met z'n twintig en honderd, zij waren met z'n duizenden naakt en mager, bevend, in de verzegelde beestenwagens.
Die de nacht verscheurden met hun slaande nagels zij waren met z'n duizenden, ze waren met z'n twintig en honderd.
Ze waanden zich mannen, maar waren niet meer dan nummers de teerling was voor hen reeds lang geworpen.
Zodra de hand zakt, blijft er slechts een schaduw, ze zouden nooit nog een zomer zien.
De ééntonige tijdsvlucht zonder haast. Nog een dag overleven, een uur, vastberaden.
Hoeveel omlopen der wielen, stops en vertrekken die niet eindigen met het vervliegen van de hoop ?
Ze noemden Jean-Pierre, Natasha of Samuel, sommigen vereerden Jezus, Jehova of Vishnoe
Anderen baden niet, maar ongeacht de hemel. Ze wilden gewoonweg niet meer leven op hun knieën
Zij kwamen niet allemaal aan het einde van de reis, diegenen die teruggekomen zijn, kunnen zij gelukkig zijn ?
Zij proberen te vergeten, verbaasd dat op hun leeftijd de aders van hun armen zo blauw geworden zijn. Ils essaient d'oublier, étonnés qu'à leur âge les veines de leurs bras soient devenues si bleues.
De Duitsers bewaakten hen van op hoge uitkijkposten. De maan zweeg zoals U zweeg.
Kijkend in de verte, kijkend naar buiten uw vlees was mals voor hun politiehonden.
Men zegt me nu dat deze woorden niet meer in omloop zijn, dat het beter is om slechts liederen van liefde te zingen.
Dat het bloed snel droogt wanneer het de geschiedenis ingaat en dat het tot niets dient een gitaar te nemen.
Maar wie is dan in staat mij tegen te houden ? De schaduw is menselijk geworden, vandaag is het zomer.
Ik zou woorden verdraaien wanneer zij verdraaid zouden moeten worden opdat de kinderen zouden weten wie jullie waren.
Jullie waren met z'n twintig en honderd, jullie waren met z'n duizenden. Naakt en mager, bevend, in deze verzegelde wagons.
Die de nacht teisterden met getokkel van uw nagels. Jullie waren met z'n duizenden, jullie waren met z'n twintig en honderd.
Dat nooit meer ! Plus jamais ça!