Het verhaal van een ex-coma patiënt Ulrik Boon Het verhaal van een ex-coma patiënt

Welkom allemaal. Ik ben blij dat ik hier mijn verhaal mag komen vertellen. Ik ben Ulrik Boon, 34 jaar en ex-coma patiënt.

Waar was ik mee bezig tot 2001? Verpleegkundige op de spoed in Vilvoorde (Van Helmont/ nu Jan Portaels) Vrijwillige brandweerman en ambulancier bij brandweer Asse, vooral voor voorpost Dilbeek. Een tof en aangenaam leven, vol aktie, vrienden, een tof lief,…

Wat gebeurde er ? Op 23 september 2001 was er in ons dorp (St-Ulriks-Kapelle, Dilbeek) een fuif van de plaatselijke Chiro. Ter gelegenheid van het 50-jarig bestaan werd er in Kasteel La Motte een fuif georganiseerd. Ik was samen met andere gasten verantwoordelijk voor de Security. Mijn ervaring als spoedgevallenverpleegkundige en brandweerman/ ambulancier zouden mij hier zeker van pas komen.

Een klop op mijn hoofd. De fuif zelf was heel goed verlopen, goede ambiance, veel volk en veel plezier Maar dan gebeurde het. s’ Morgens kwam er een nieuwe groep toe en die veroorzaakten direct amok. Eén van hen trok een stuk hout los van de dansvloer en wou daarmee een andere gast te lijf gaan. Ik stond daar direct samen met een paar andere security-mannen met opgeheven handen tussen de 2 in. Wij probeerden ze te kalmeren. Plots is er vanachter mij een andere gast gekomen en die heeft mij een slag onder mijn oog gegeven. Ik duizelde even maar kon mij staande houden.

Hersenschudding Een week bleef ik thuis met een hersenschudding. Gedurende drie weken ben ik terug gaan werken (met voortdurende felle hoofdpijn weliswaar) Ik heb in die 3 weken de deur platgelopen van de neuroloog, de scanner, de EEG….. Buiten de hersenschudding vonden ze niets. Maar bij mij zat de bloeding eerst ingekapseld en is dan niet zichtbaar op de scans. Pas na een maand gebeurde het….. De ingekapselde bloeding sprong open.

Opname Ik had me reeds laten opnemen omdat ik na al die weken nog steeds zo’n ZWARE hoofdpijn had. Mijn vriendin zat ‘s avonds bij me in het ziekenhuis, ik was mijn soep aan het eten en plots verstijfde ik en reageerde niet meer op de vragen van mijn vriendin. Ik heb dan explosief gebraakt. De verpleegsters kwamen erbij en dan is alles ineens heel rap gegaan. Hersenbloeding was het verdict. Ik was al comateus, werd onderzocht en geschoren, en ben dan in vliegende vaart naar het operatiekwartier gevoerd!

Operatie Door de bloeding moesten ze de druk in de schedel verlichten – door het boren van gaatjes. Na de operatie ben ik even bij bewustzijn geweest maar na een paar uren was het weer alarm ! Ik moet een tweede massale bloeding gekregen hebben en een tweede operatie was nodig in allerijl. Nu moesten ze de ganse hersenpan openleggen. En toen werd ik niet meer wakker… Glascow Comaschaal (3 -15)

ICU : op de Intensieve In eerste instantie werd ik in leven gehouden door de machines van de Intensieve. Door de beademingstoestellen (eerst via endotracheale tube, daarna via tracheotomiesonde) kreeg ik er wel nog een dubbele longontsteking bovenop. Maar om een of andere reden ben ik onbewust hard blijven vechten voor mijn leven. Ik ademde zelfstandig en mijn situatie werd stabieler. Na een maand mocht ik – in coma – de Intensieve verlaten.

Neurologie : wakker worden ? Verhuis naar Neurologie in AZ Jette waar ik nog een maand ben gebleven. In december werd ik overgebracht naar de Bijtjes (Inkendaal) te Vlezenbeek – nog steeds in coma. Heel af en toe deed ik mijn ogen open, blijkbaar lachte ik mee met een goede mop die mijn vrienden vertelden, maar zelf weet ik daar niets meer van.

Bijtjes / Inkendaal : Wakker worden ? In de Bijtjes werd het duidelijk dat ik een halfzijdige verlamming had van de rechterkant :arm-been-gezicht. Tijdens de coma kreeg ik al wat kine, om mijn weggekwijnde spieren terug te beginnen oefenen. Ik woog nog 48 kg. Langzaam na 3 maanden in coma, vertoonde ik tekens van wakker worden : ik volgde de mensen met mijn ogen, glimlachte als er bekenden op bezoek kwamen, ik leerde ja en neen zeggen door mijn duim te gebruiken. Ik kon jammer genoeg niet meer spreken maar mijn moeder en vriendin ontdekten dat ik wel nog kon schrijven !

Bijtjes / Inkendaal : start van communicatie Blijkbaar ben ik beetje bij beetje “wakker” geworden, soms reageerde ik een paar dagen niet meer en dan weer bleek ik een zeer alerte dag te hebben waar ik rondkeek en de mensen volgde met mijn ogen. En ik kon opschrijven wat ik dacht en voelde : een grote opluchting voor mijn familie en vriendin. Zo begrepen ze dat “ik, Ulrik” er nog was, dat mijn persoonlijkheid er nog was en dat ik geen plantje was zoals andere patiënten in mijn kamer.

Bijtjes / Inkendaal : elke dag hard werken Ik heb zoveel dingen helemaal terug moeten leren zoals een baby bijna. Naar toilet gaan en spieren beheersen Terug leren eten en slikken Terug leren rechtop staan (sta-apparaat) Terug leren stappen – heeft meer dan een jaar geduurd Terug leren spreken –was ik helemaal kwijt Ik had een hemiplegie aan de rechterkant van mijn lichaam. Korte termijngeheugen was aangetast. Ruimtelijk inzicht ben ik kwijt. Duidelijk depressief en ook heel kwaad

Bijtjes / Inkendaal : elke dag opnieuw Elke dag kine en ergo en logo Les in maatschappelijk functioneren Pogingen tot zwemmen en stappen Pogingen tot klanken te maken Psychologische testen en logica-testen en ruimtelijk inzicht en …. Het moeilijkste was al die andere patiënten te zien , die riepen of schreeuwden, die waren niet aanspreekbaar of lagen erbij als een plantje zonder enige reactie.

Bijtjes / Inkendaal : ambulant Na een jaar mocht ik ambulant. Een reuzegrote sprong vooruit voor mij. Thuis bij familie voel je je toch veel beter. Nog wel elke dag naar de Bijtjes voor de oefeningen. Om de spasticiteit te verminderen is er een methode met Botox-inspuitingen (botuline-toxine) Dat helpt maar een paar maanden. Het is de bedoeling om de spastische spieren lam te leggen en ondertussen de andere spieren te trainen.

Wat met de dader: Heeft in eerste aanleg de volgende straf gekregen: *Een geldboete aan de Staat. *een schadeloosstelling aan mij (belachelijk) *een schadeloosstelling aan mijn ouders (nog belachelijk) *een schadeloosstelling aan mijn zus (helemaal belachelijk!) *Een voorwaardelijke gevangenisstraf met uitstel Ik vroeg mijn advocaat of de dader niet beter een werkstraf zou krijgen in de Bijtjes ipv een gevangenisstraf. Maar als slachtoffer mag je dit niet eisen.

De dader: ->Gaat uit en zegt: “Pas op he manneke, of ik klop u een malheur gelijk die van Kapelle! Tof he: ik mag voor levend reclamebord spelen! (hum….) -> Heeft een tijd geleden weer op iemand zijn bak… euh gezicht geslagen: dat is nog niet aan mijn dossier gekoppeld maar zal onvermijdelijk gebeuren: voor 2 jaar de gevangenis in: ik vind dat wel niet goed want: Dan kan hij niet werken voor mijn schadevergoeding te betalen (wat hij nu doet in zeeeeer kleine stukjes) Mijn leven is er niet op vergemakkelijkt, het zijne zeker niet! Alles wat hij Officieel verdient, moet hij aan mij geven (- een klein beetje Dat hij behoud om van te leven) Hij werkt wel veel in het zwart. Ik kan dat gaan klikken en dan vliegt hij in de gevangenis maar dan ben ik weer bij die punten die ik hier juist aan het opsommen ben.

In beroep: Hij werd in beroep veroordeeld tot dezelfde straf: -een gevangenisstraf van 2 jaar met 5 jaar uitstel -een geldboete aan de staat -een schadeloosstelling aan mij. -een schadeloosstelling aan mijn ouders -een schadeloosstelling aan mijn zus Het zijn wel maar provisies. Het echte rekenwerk is nu nog bezig na 8 jaar!

Schadeloosstelling: Jammer genoeg heeft de dader nooit een vaste job en betaalt hij dus zo goed als niets. Hij betaalt af in heel kleine deeltjes. De laatste betaling dateert al van mei 2008.

Wat met mijn toekomst ? Privé : Ik wil absoluut verderleven met Natasja. Nu leef ik al het weekend bij haar van vrijdagavond tot maandagmorgen. Mijn vrienden en ouders zijn mij steeds blijven steunen. Geloof me maar, zonder hen had ik het niet gered ! Werk : nu sta ik op diensten MKG (minimale verpleegkundige gegevens) en Medisch archief van Portaels maar ik wil terug naar de spoed! Niet meer als verpleegkundige maar aan de balie, om de triage en de inschrijvingen te doen!

Gevoelens naar de dader: Tja, ik weet het eigenlijk niet: men zegt, je moet kunnen vergeven, maar ik kan zomaar niet vergeten: ik ben al meer dan 7 jaar bezig met revalideren…… Maar mijn handfunctie ben ik misschien voor altijd kwijt, mijn korte termijngeheugen vertoont gaten en mijn ruimtelijk inzicht is minimaal. Maar mijn leven is ineens blijven stilstaan en hij kan gewoon doorgaan.

Bedankt dat ik jullie mijn verhaal mocht komen vertellen. Zijn er nog vragen ? Wie van jullie kijkt naar Temptation Island ? www.bloggen.be/ulrikboon