Hoe zag het plaatsje Ootmarsum er in de oorlog uit? Wij probeerden hier achter te komen en dat is ons gelukt. Wij gaan jullie er over vertellen.  Dit is wat wij wilden weten:  Hoeveel last had Ootmarsum van de Hongerwinter?  Het bergplein werd gebombardeerd, waarom en wanneer?  De onderduikers in Ootmarsum, waren dat alleen maar joden?  Hoe zit het precies met de moord op de kuiperberg?

 Voldoende voedsel.  In je eigen tuin verbouwen.  Gebrek aan turf.  Belangrijke brandstof van kachel of fornuis.  Schuur Engelse tuin.  Verrassing.  Jongemannen wouden de Duitsers te pakken krijgen.

 Onrustig.  30 januari 1945  Industriegebieden bombardeerden.  Engelse bommenwerper geraakt.  Bommen vallen op Ootmarsum.  2 dodelijke slachtoffers.  Femmie Davids, Johan Heupink.

 Nee, er begon een soort drijfjacht op mensen.  Nederlandse jongemannen moesten ook onderduiken.  Werken in fabrieken.  Iedereen zat in het leger.  Onderduiken bij boeren op het platteland.

 Grotestraat  Onderduiken  Hezingen  Familie Menco  B. Evers werd geraakt  Kazerne Ootmarsum  Auto richting Reutum  Herman en Betty overlevende

Hij is overlevende van de Tweede Wereldoorlog. Dit zijn de vragen die wij hebben gesteld:  Weet jij nog iets van het bombardement op het bergplein?  Gingen in Ootmarsum de lichten om 8 uur ook uit?  Trokken de Duitsers ook in Ootmarsumse huizen?  Wat is jouw ervaring van de oorlog?  Chris Velthuis heeft ook een gedicht gemaakt over de oorlog.

Dit is Marietje Velthuis, de tante van loes haar vader Dit is Chris Velthuis, waar wij een interview mee hadden.

“Ja, wij woonden er erg dicht bij. Het was al heel rumoerig die nacht in de lucht. Tot we plotseling bommen hoorden. Alle ramen sprongen eruit. Er was geen glas meer over. Iedereen liep naar buiten om te kijken hoe erg de schade was. Een buurvrouw van ons was al overleden. Dat was Femmie Davids. Een van mijn beste vrienden had ook erge verwondingen. Hij werd meteen door naar het ziekenhuis gestuurd. Helaas is hij de volgende dag aan zijn verwondingen overleden.”

“Ja, de verduistering was een hele toestand. Als je in het donker naar huis moest moest je lopen op de tast. De Duitsers kwamen ook controleren of het licht uit was. Ik moest een keer mijn zusje ophalen die bij de bakker werkte. Zij had avonddienst. Het was heel gevaarlijk. Gelukkig zijn we wel weer thuis gekomen.”

 “In grote gebouwen wel, zoals de scholen of het stadscafé. Maar niet in gewone huizen.”

“De oorlog is voor mij voorbijgegaan als een spannend jongensboek. Behalve die ene oorlogsnacht. Toen is mijn angst voor de oorlog begonnen. Gelukkig zijn we 2 maanden later bevrijdt.”

Kerkhof. Op een dag in de herfst ben ik het oude kerkhof opgegaan. Bij een kruis met mos begroeid bleef ik in min gedachten staan. Er kwam een schooljongen, een vriend, terug in mijn herinneringen. Zijn sterven in die oorlogsnacht bracht leed dat niet meer overging. Ik las de namen op de zerken van zo velen, een vriend, een kind. We moeten leven met de doden, is dit het einde of het begin? C.V

 Dit was ons project, wij hopen dat jullie het interessant vonden. Hebben jullie nog vragen?