Ik sluit mijn paraplu om jou met een open blik te ontmoeten.
Soms heb ik het gevoel in een doolhof terecht te komen.
Het is moeilijk voor een alleenstaande moeder in geval van vakantie of ziekte. Er wordt vanuit gegaan dat je een netwerk hebt. Als je dat niet hebt …
Je bent zo druk bezig met je eigen paraplu vast te houden, dat je niet eens ziet dat ik naast je loop zonder paraplu.
Soms heb je een tijd een vertrouwens-persoon, maar dan is die ineens weg.
Ik draag wat ik kan, wanneer ik het kan en op mijn manier.
Het moeilijkste is dat ik geen controle meer heb over mijn eigen middelen.
Laten we de paraplu delen.
Maar help me zoeken naar iets wat ik aankan. Ik wil werken. Ik haat het om thuis te zitten. Maar help me zoeken naar iets wat ik aankan.
Zonder geld val je overal buiten Zonder geld val je overal buiten. Het doet er ineens niet meer toe of je ook je best hebt gedaan of wat je kan. Het ergste is dat je niet meer mag meedoen.
Laten we de paraplu delen.
“Een ieder heeft recht op een levensstandaard die hoog genoeg is voor de gezondheid en welzijn van zichzelf en zijn gezin.” Art. 25 Universele Verklaring van de Rechten van de mens
Het recht van de sterkste is het sterkste onrecht.
Het is niet omdat ik geen plaats krijg onder de grote paraplu, dat het stopt met regenen.
“Het zijn de structuren…” hoor je vaak. Maar nog altijd zijn het de mensen die de structuren maken.
Geef ons de moed om te protesteren tegen alles wat onrechtvaardig is.
Eén kaars kan duizenden andere kaarsen aansteken, zonder haar eigen levensduur te verkorten.
Ik wil als een licht zijn voor wie in het donker leeft. En jij?