Recensie CD Mumford & Sons Florentijn Marinissen & Sjors IJspelder

Recensie Nu.nl Folk heeft in 2009 haar wedergeboorte aan de andere kant van het kanaal. Hele groepen jongeren zijn aan het fingerpicking geslagen, hebben de banjo uit het vet gehaald en zijn gevallen voor met name de herfstklanken van Europa's traditionele tonen.

Recensie James Blackshaw, Noah And The Whale, Laura Marling en velen anderen grijpen in navolging van de Amerikaanse nu-country van o.a. Fleet Foxes terug op het eeuwenoude kleurenpalet. Mumford And Sons lijkt met Sigh No More te solliciteren naar de openstaande vacature “vlaggenschip van het genre”. Het debuut van deze Londenaren kent geen moment van zwakte.

Recensie De krakende stem die gevormd lijkt door veertig jaar twee sloffen per dag te roken en vele vrouwen die hem bedrogen en verlaten hebben, is de helft van de overtuiging. In werkelijkheid behoort die stem aan een jongeman die zich net scheren kan, Marcus Mumford, maar een talent heeft om najaarsliederen in Ierse of Bluegrass traditie te schrijven.

Recensie Folk Hij en zijn zonen gebruiken het instrumentarium van Beirut om kleine folkliedjes te brengen, maar ook die in bombast op te blazen. Blazers, pompende banjo, toetsen, koortjes die aan de meerstemmigheid van Fleet Foxes doen denken, niets wordt geschuwd om het groot te maken. En de boodschap te brengen. Het heeft namelijk een behoorlijke pastorale, religieuze inslag. De maker, de vader, de moeder, het vlees, de zonde, ze komen allemaal aan bod in de teksten van Mumford. Niet als een missionaris in een dwingende oproep tot geloof, maar meer als bij Sixteen Horsepower in de metafoor of verwijzing, maar wel omnipotent aanwezig.

Recensie Boodschap En net als bij David Eugene Edwards is het de muziek die prangend spreekt, predikt zo je wilt. Zo zal boodschap je een zorg zijn als je Little Lion Man op tien uit je boxen door de kamer pompt. Dan wil je enkel meebleren, op de grond stampen en bij de rest van de mensen in de kamer inhaken om spontaan tot een lang vergeten volksdans te komen (We dansen in een kringetje van jongens en van meisjes.).

Recensie Debuut Sigh No More is een debuut, en er is nog ruimte genoeg voor Mumford en zijn zaad om te groeien. Dat neemt niet weg dat ze met deze eersteling een van de posities in de kopgroep van de nu-folk en nu-country beweging hebben veroverd. Al is het alleen maar dankzij plaatafsluiter After The Storm. Na het wegsterven van de laatste klank blijf je toch even met kippenvel zitten op de bank.

Mening De recensie is naar mijn mening juist geformuleerd. Voor Mumford & Sons was dit hun debuut album. Dit album sloeg in als een bom en gaf enorm veel positieve reacties. Het stuk over de zanger zijn stem ben ik het niet helemaal mee eens. De ‘rokers’ stem hoor ik totaal niet in de nummers die hij zingt. Elk nummer is even sterk in dit album maar hun singel ‘Little Lion Man’ overtreft wel alle nummers.