Als u nou eens diep in uw hart kijkt, dan ziet u iets wat ik al lang weet.. Waarom we er niet aan toe geven weten we niet. Is het angst? Schamen we ons ervoor? Zijn we bang dat onze naasten ons gaan mijden? Maar mensen, dat hoeft toch helemaal niet!
Ik bedoel, zo kunt u toch ook niet ontkennen dat het een schatje is…
Dit is Shaun, vlak na zijn geboorte. Zijn moeder heeft hij niet lang gekend. Zij werd toen Shaun nog maar 3 maanden oud was, doodgebeten. Hij leeft nu bij Wallace en Grommit, een man van middelbare leeftijd en zijn hond. Met zijn drieën beleven ze de grootste avonturen.
Ik hoop dat u niet al te erg geschrokken bent van de vorige scène. Maar het is wel een opname van het nieuwste avontuur van ons lievelings- schaap. Ik zal u vertellen hoe het ging…
Shaun was uitgenodigd om te gaan eten bij vrienden. Een lekkere baal hooi, dacht Shaun. Maar de avond verloopt niet zoals verwacht. Zo net na het voorgerecht breekt er opeens een gevecht uit tussen enkele schapen. Nog steeds weet men niet wat de oorzaak was. In ieder geval probeert Shaun de boel te sussen, goed als hij is. Vreemd genoeg valt dit helemaal verkeerd bij zijn vrienden en wordt hij zonder ook maar een greintje berouw op straat gezet. Totaal verbouwereerd stapt het schaapje naar huis.
De nacht is inmiddels ingetreden. Shaun wil zo snel mogelijk naar huis, want hij is bang in het donker. Zeker wanneer hij door een nauw steegje moet, in een slechte buurt. Maar dit is de kortste route en omdat hij al zo bang is, zit er niks anders op. Dan, vanuit het niets, staat er ineens een schim voor hem. Voor Shaun ook maar een kik kan geven voelt hij benauwend strak een strop om zijn nek. De schim sleept het schaap enkele meters mee en geeft niets om het gekerm dat achter hem klinkt. Shaun verliest door een paar harde klappen het bewustzijn en als hij bij komt, duurt het even voor het doordringt waar hij is en wat er gebeurd is. “Baaa!”, roept hij zielig, maar er komt niemand. “Baaa! Baaa!”
Shaun zit opgesloten in een grote, vieze schuur. Gelukkig missen er wat platen uit de muur, zodat er een beetje zonlicht naar binnen komt en Shaun ook naar buiten kan kijken. Niet dat hij daar veel mee opschiet. Ook buiten is het helemaal verlaten.
Dan gaat er een deur open. Het is te ver weg om goed te kunnen zien wie er binnen komt, maar is het zeker niet de schim uit het steegje. Deze persoon is wat kleiner en molliger. “Is dat ‘m nou, baas? Ha. Valt me niet tegen. Alleen een beetje aan de bange kant. Waarom ben je bang, schaapje? Wij doen je heus niets. Zie het maar als een geintje.Er staat zelfs een hele grote verrassing op je te wachten. Wij vinden het in ieder geval wel leuk.” En bulderend van het lachen strompelt hij naar buiten. Shaun duikt nog meer ineen en knijpt zijn ogen fel dicht. Een ril gaat over zijn tere lichaampje. Maar dan schrikt hij op van een ritselend geluid.
Het is de mobiele schapenbrigade*! Shaun is blij dat hij nog altijd in ze is blijven geloven. Zijn (ex?)-vrienden probeerden hem om te praten, maar hij hield vol. Gelukkig maar. Hij kan nu wel wat hulp gebruiken!
Maar hij heeft te vroeg gejuicht. De ontvoerders waren blijkbaar niet ver weg, want ook zij komen op het geritsel af. Oh nee, nu is hij alsnog verloren. De baas van de twee stapt op Shaun af, rukt het touw los en neemt Shaun mee. De kleine rent op de mobiele schapenbrigade af. “Rotbeesten! Ik krijg jullie wel!” Intussen zit Shaun dieper dan diep in de penarie. Hij is vastgebonden in een groot ijzeren bad en wordt steeds sneller rondgedraaid. En het zal niet lang duren eer hij tussen de stenen wordt geplet.
Onze vliegende schapen geven zomaar niet op. Ze vechten voor hun leven en ook voor dat van Shaun. De kleinste ontvoerder lijkt even sterker te zijn, maar raakt uitgeput. Tegen zoveel schapen is hij niet opgewassen. De mobiele brigade kan hem nu overmeesteren. Ze binden hem stevig vast aan het touw dat bijna fataal was voor Shaun en zetten het op een lopen. Buiten de schuur slaat het elftal de oren weer uit om zo het terrein beter te kunnen overzien. Het lijkt een eeuwigheid maar uiteindelijk vinden ze Shaun. Vanaf een veilige afstand bedenkt de brigade een plan om hun vriend te bevrijden. Het idee is om vanuit elke mogelijke hoek de ontvoerder te besluipen en hem zo te pakken. Heel voorzichtig gaan ze te werk.
Shaun, die inmiddels al behoorlijk dolgedraaid is en de stenen bijna aan kan raken, vrolijkt weer helemaal op als hij zijn gevleugelde vrienden ziet. De brigade-oudste gebaart hem dat hij zo neutraal mogelijk moet blijven kijken. Bijna had hij ze verraden! De schim, die eigenlijk geen schim meer is voor Shaun, heeft niets door en kijkt geconcentreerd en verlekkerd naar de steeds benauwdere situatie van Shaun. Hij merkt dan ook niets van de schapen die inmiddels op ruikafstand van hem zijn gekomen. Er is geen tijd meer te verliezen nu en de schapen duiken met z’n allen bovenop de ontvoerder. Het snelste mobiele schaap sprint intussen zo gauw hij kan op Shaun af en plukt hem net op tijd tussen de verpletterende stenen vandaan.
Shaun neemt niet eens de tijd om bij te komen. Hij zint maar op één ding: wraak. Hij loopt naar de bediening van het ijzeren bad, terwijl de mobiele brigade de ontvoerder in het bad vastbindt. “Nu zal ik jouw eens centri- fugeren!!” En Shaun laat er geen gras over groeien. Meteen op high speed. De ontvoerder schreeuwt het uit. “Stop! Stop dat ding, godver- domme!” “Baahaahaahaahaa,” lachen de schapen. “Stil eens,” zegt het oudste schaap, “volgens mij hoor ik iets.” “Ach, da’s de centrifuge maar, laat die troep maar lekker schoon worden.” “Baahaahaahaa!”
THE END