Heelal ( module 2 ) Link naar onze site: Deadline:

Presentatie over: "Heelal ( module 2 ) Link naar onze site: Deadline:"— Transcript van de presentatie:

1 Heelal ( module 2 ) Link naar onze site: Deadline: Gemaakt door: Amber Elout, Lynn Bongaerts en Susanne Engelen

2 Deelthema Wij hebben als deelthema planeten gekozen. Wij hebben dit thema gekozen omdat we het interessant vinden hoe de andere planeten eruitzien, hoe ver ze van ons weg zijn, of er leven mogelijk is, of ze kunnen verdwijnen, of er gevaren zijn voor planeten, en nog veel meer. Dit is een breed onderwerp, dit hebben we bewust gedaan zodat we wat meer te weten komen over ons zonnestelsel en niet specifiek een planeet. We weten van dit onderwerp ook niet heel veel, en hopen dus nu dat we wat wijzer kunnen worden. Info vooraf over planeten gevonden op: Op deze site kun je informatie vinden over alle planeten die zich in ons zonnestelsel bevinden. Voor de vraag wat planeten nou eigenlijk zijn hebben we deze site geraadpleegd: De definitie van een planeet is in de geschiedenis namelijk nogal eens veranderd. De huidige definitie is dat een planeet: zich in een baan bevindt rond een ster door zijn zwaartekracht een (bijna) ronde vorm heeft een atmosfeer heeft zijn baan ‘schoongeveegd’ heeft van andere objecten. Dit is nog maar het begin, echt wijzer zullen we worden door het op zoek te gaan naar verschillende artikelen.

3 Bronnekaart

4 Afgelegde weg tot de onderzoeksvraag
Het eerste artikel gaat over het ontstaan van het heelal en de planeten binnenin. Ze vertellen over ieder planeet binnen ons zonnestelsel die we hebben ontdekt een aantal eigenschappen. Het tweede artikel samengevat is: het zonnestelsel is een planetenstelsel en bevat alle hemellichamen binnen de invloedsfeer van de zwaartekracht van de zon horen. Ongeveer 4,5 miljard geleden is het zonnestelsel ontstaan uit een gaswolk. Om tot de planeten te behoren, moet er worden voldaan aan het volgende: Het hemellichaam moet in baan om de zon draaien; Er moet genoeg massa zijn om zwaartekracht te hebben; De vorm moet nagenoeg rond zijn; De omgeving moet schoongeveegd zijn van andere objecten. De zon is één van de honderdmiljarden sterren in het Melkwegstelsel. We gingen er altijd van uit dat water een voorwaarde is voor leven. Op onze planeet is water een voorwaarde om te kunnen leven.

5 Artikel 5 gaat erover dat het zonnestelsel en het Melkwegstelsel niet altijd blijven zoals ze nu zijn. Over vijf miljard jaar breken er grote veranderingen aan. Niet alleen staat de zon op het punt om te ‘sterven’, ook het Melkwegstelsel krijgt het zwaar te verduren. Het sterrenstelsel botst tegen die tijd met het Andromedastelsel. Een ster zoals de zon is een bol met gas, waarin waterstof wordt omgezet in helium. Over vijf tot acht miljard jaar is er echter niet genoeg waterstof meer.  De gevolgen hiervan worden ook genoemd. Artikel 9 gaat erover dat volgens de Maya’s het punt, waar de ecpliptica de melkweg kruist bij een van de sterrenbeelden en zo het kosmische kruis vormen, waarbij aarde, zon en maan op een lijn staan en vormt het heelal een zwart gat waarin de aarde zal verdwijnen. Sommigen beweren dat de aarde wordt opgeslokt, anders zeggen dat de wereld zal exploderen en zelfs verhalen van natuurrampen die over aarde plaatsvinden doen de rondte.  

6 Artikel 12 draait het om, als een object echter zwaar genoeg is, kan het voorkomen dat de ontsnappingssnelheid groter is geworden dan de snelheid van het licht. Licht kan dan niet van dit object ontsnappen, waardoor het object van buiten af zwart lijkt. Zwarte gaten ontstaan uit de kernen van sterren die zwaarder zijn dan ongeveer 20 Zonmassa's. Zodra de kernfusie ophoudt kan het voorkomen dat (mits de ster zwaar genoeg is) de kern van een ster implodeert. In principe kan daarom ook alles een zwart gat worden, als je het maar hard genoeg samendrukt. Wanneer iemand in een zwart gat zou vallen gebeurd er iets wat spaghettificatie genoemd wordt. Vanwege de kleine omvang van zwarte gaten is de sterkte van de zwaartekracht erg verschillend op kleine schaal. Dit houdt in dat de zwaartekracht bij je voeten sterker is dan bij je hoofd; hierdoor wordt je letterlijk uitgerekt.

7 Artikel 14 Zwarte gaten zijn in het zichtbare licht niet te zien omdat, zoals al is gezegd, ook het licht niet aan het zwarte gat kan ontsnappen. Het vinden van Zwarte gaten vereist speciaal apparatuur. Het is inmiddels bekend dat sterren zich anders gedragen wanneer deze zich zeer dicht in de buurt van een zwart gat bevinden. De kleinste zwarte gaten zijn volgens wetenschappers zo klein als een atoom. Deze zijn dus zeer klein maar hebben de massa van een zeer grote berg. Wetenschappers denken dat de kleinste zwarte gaten ontstonden ten tijde van het ontstaan van het Universum. Zwarte gaten kunnen niet worden waargenomen omdat licht niet kan ontsnappen aan de enorme zwaartekracht van zo’n gat. Ten slotte komt Stellaire zwarte gaten ook nog aan bod.

8  Artikel 15, Een zwart gat is wat er overblijft als een zware ster "sterft".Massaschattingen met behulp van objecten die om een zwart gat draaien: Bij veel zwarte gaten zijn ook andere objecten in de buurt. Waar je naar zoekt is een ster of een gaswolk, die zich gedraagt alsof er een grote massa in de buurt is. Zwaartekrachtlens effecten: Extreem zware objecten zijn in staat om lichtstralen te buigen. Straling van een nabije ster: Een ster die zich heel dichtbij een zwart gat bevindt, staat onder invloed van diens zwaartekracht. Dan kan het gebeuren dat de buitenste lagen van de ster naar het zwarte gat worden getrokken. Het zwarte gat "eet" de ster op. Als de materie van de ster naar het zwarte gat beweegt wordt het versneld en extreem verhit. Deze materie zendt röntgenstraling uit en deze straling kan worden gedetecteerd door speciale röntgentelescopen. Het enige wat we weten, is dat als de aarde te dichtbij het zwarte gat komt, het erdoor zal worden opgeslokt. De materie van de aarde zal versnellen, en daardoor zeer heet worden. Het laatste dat er van onze planeet te zien zal zijn, voordat hij opgeslokt wordt, is de röntgenstraling die hij hierdoor uitzendt. Verder weten we niet waar onze materie nu is gebleven, en wat ermee is gebeurd. 

9 Kort samengevat Planeten in ons heelal hebben verschillende eigenschappen. Om tot de planeten te behoren, moet er worden voldaan aan het volgende: Het hemellichaam moet in baan om de zon draaien; Er moet genoeg massa zijn om zwaartekracht te hebben; De vorm moet nagenoeg rond zijn; De omgeving moet schoongeveegd zijn van andere objecten. Het heelal blijft niet zoals het nu is, het zonnestelsel en het melkwegstelsel zullen erg veranderen. De melkweg kruist volgens de Maya´s met de ecliptica bij een van de sterrenbeelden dat het heelal een zwart gat vormt, waarin de aarde kan verdwijnen. Sommigen beweren dat de aarde wordt opgeslokt, anderen zeggen dat de wereld zal exploderen en zelfs verhalen van natuurrampen die over aarde plaatsvinden doen de ronde. Echter ontstaan zwarte gaten uit de kernen van sterren die zwaarder zijn dan ongeveer 20 Zonmassa's. Zwarte gaten zijn in het zichtbare licht niet te zien omdat, het licht niet aan het zwarte gat kan ontsnappen. Het vinden van Zwarte gaten vereist speciaal apparatuur. Het is inmiddels bekend dat sterren zich anders gedragen wanneer deze zich zeer dicht in de buurt van een zwart gat bevinden. Een zwart gat is wat er overblijft als een zware ster "sterft".

10 Onderzoeksvraag Een zwart gat is wat er overblijft als een zware ster ‘sterft’. We kunnen het niet zien maar als er een ster in de buurt is van een zwart gat dan staat die onder invloed van de zwaartekracht. De ster doet anders dan wanneer er geen zwart gat in de buurt is. Hierdoor kunnen wetenschappers waarnemen dat er een zwart gat is. De vraag is als er iets wordt opgeslokt in een zwart gat, wat gebeurt daar dan mee? Blijft daar helemaal niets meer van over of komen we dan misschien weer terecht in een ander ‘universum’?

11 Hypothese Het zou eventueel kunnen dat er aan de andere kant van het zwarte gat nog iets anders is en dat het materie wat opgeslokt is daar weer uitgespuugd wordt. Maar ook dat het zwarte gat gewoon groter wordt door de materie dat die opslokt en dat de materie zelf ook een deel wordt van het zwarte gat. Wetenschappers hebben dit nog niet goed kunnen onderzoeken omdat een zwart gat heel gevaarlijk is en moeilijk is om te onderzoeken omdat het geen licht uitstraalt.

12 Wetenschapper Dirk Schulze-Makuch is een professor in the school of Earth and Environmental Sciences aan Washington State University. Hij is vooral bekend door zijn publicaties over buitenaards leven en hij is co-auteur van vier boeken. Ook schreef hij meer dan 100 wetenschappelijke artikelen. Samen met Paul Davies stelde hij in in 2010 verkenning van Mars in door een enkele reis naar de planeet. Hij is geboren in Giessen, in Duitsland op 29 januari Hij ontving in 1991 zijn diploma in geologie van Justus-Liebig University. in 1996 behaalde hij zijn doctoraat in geowetenschappen van de universiteit van Wisconsin-Milwaukee. Eerst werkte hij als Senior Project Hydrogeologist. In 1997 werd hij adjunct professor aan de universiteit van Wisconsin-La Crosse. In 1998 werd hij assistent-professor op de universiteit van Texas. Hij trad in 2004 toe tot Washington State University als universitair hoofddocent en in 2010 als professor aan de school van aarde en milieuwetenschappen, met de focus op atrologie en planetaire bewoonbaarheid. Zijn onderzoek interesses en publicaties gaan van astrologie tot hydrobiologie tot archeologie tot kanker. Hij won de Friedrich-Wilhelm Bessel Award in 2010 voor buitengewone prestaties op het gebied van theoretische biologie.

13 Hier zijn twee namen van artikelen en een link van een artikel die hij heeft geschreven met als co-auteurs zijn leerlingen: Schulze-Makuch, D. (2013) Extremophiles on alien worlds: what types of organismic adaptations are feasible on other planetary bodies? In Habitability on other Planets and Satellites (edited by J. Seckbach and J.-P. de Vera), Springer, Dordrecht, The Netherlands, in press. Schulze-Makuch, D. and Seckbach, J. (2013) Tardigrades: An example of multicellular extremophiles. In Polyextremophiles: Life under Multiple Forms of Stress (edited by J. Seckbach, A. Oren, and H. Stan-Lotter). Springer, Dordrecht, The Netherlands, in press. En hier zijn een paar links van artikelen over Dirk Schulze-Makuch: En als laatste ook nog een link met een interview met Schulze-Makuch: