Kinderrechten in de praktijk 17 November 2015 Kathalijne Buitenweg

Presentatie over: "Kinderrechten in de praktijk 17 November 2015 Kathalijne Buitenweg"— Transcript van de presentatie:

1 Kinderrechten in de praktijk 17 November 2015 Kathalijne Buitenweg

2 Mensenrechtenbenadering op MBO
Laat ik allereerst zeggen hoe trots ik ben om hier te spreken. Het Albeda college heeft inmiddels een traditie opgebouwd, als voorvechter van een mensenrechtenbenadering in het sociaal werk.

3 Wat komt aan bod? Korte uitleg over het College voor de Rechten van de Mens Wat zijn mensenrechten? Wat zijn kinderrechten? Hoe heb jij hiermee te maken als professional?

4 College voor de Rechten van de Mens
College zit in Utrecht Bestaat sinds 2012 Wat doet het College? 1. Het College heeft een signaalfunctie: monitort alle ontwikkelingen op het gebied van mensenrechten in Nederland. Politiek maar ook op individueel niveau (telefoonbrigade frontoffice) 2. Het College onderzoekt al die signalen. 3. Hieruit volgen beleids- en wetgevingsadviezen richting overheden  bijvoorbeeld College adviseert de Nederlandse overheid over hoe het het beste internationale verdragen over mensenrechten kunnen uitgevoerd (VN-verdrag voor mensen met beperking). 4. En individuele klachten over discriminatie kunnen opgepakt worden door het College: zittingen en oordelen College 5. Ook werkt het College aan bekendheid van mensenrechten in Nederland. Daarom deze College Tour. Het College vindt het van groot belang dat mensen weten wat hun mensenrechten zijn. Want te vaak komt het voor dat mensenrechten worden geschonden, zonder dat mensen dit beseffen. Ons doel is dat alle mensen in Nederland weten wat hun en andermans mensenrechten zijn, zodat iedereen zich naar zijn potentieel kan ontwikkelen en er geen onrechtvaardiheid is. Kinderombudsman Dullaert

5 Internationale Verdrag inzake de Rechten van het Kind
In Nederland sinds 1995 Kinderen hebben mensenrechten Kinderen verdienen extra bescherming Vandaag staan de kinderrechten centraal. Deze zijn vastgelegd in het Kinderrechtenverdrag dat 26 jaar geleden door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties is aanvaard. Het feit dat kinderen deze rechten hebben wordt breed gesteund. Het Kinderrechtenverdrag is het meest geratificeerde verdrag. 195 landen hebben het geratificeerd; alleen de Verenigde Staten nog niet. Bij ons in Nederland trad het verdrag in 1995 in werking. 20 jaar geleden dus. Jullie hopen natuurlijk van harte dat ik alle 54 artikelen in detail ga doornemen. De artikelen over het recht op onderwijs en gezondheidszorg. En de artikelen over het recht op bescherming tegen mishandeling, kinderarbeid, de gevolgen van oorlog en seksuele uitbuiting. Kortom de 54 artikelen die alle terreinen bestrijken waarop het leven van een kind zich afspeelt. En dan zijn er ook nog protocollen. Maar ik heb een ander plan voor vandaag. Ik wil me richten op de basisbeginselen van het verdrag. Kijk, het kinderrechtenverdrag maakt twee dingen heel expliciet duidelijk. Het benadrukt dat kinderen mensen zijn. ‘kleine mensen’, zoals een van mijn kinderen zegt. Maar klein of groot, het zijn mensen met mensenrechten. Alle gewone mensenrechten zijn volledig op hen van toepassing. Daarnaast geeft het verdrag aan dat kinderen een speciale groep mensen zijn. Mensen die, vanwege hun kwetsbaarheid, behoefte hebben aan speciale zorg en bescherming. Die bijzondere aandacht is nodig om te garanderen dat hun mensenrechten volledig worden gerespecteerd. Wat ik daarom wil doen is mijn verhaal in tweeën splitsen. Ik wil eerst uiteenzetten waarom het van belang is voor professionals, zoals jullie zijn, om kennis te hebben van mensenrechten voor een goede uitoefening van jullie functie. En daarna kom ik terug op de speciale positie van kinderen, en wie de kinderen bescherming moeten bieden.

6 Wat zijn mensenrechten?
Wat maakt mensenrechten onderscheidend? Welke mensenrechten ken jij? In de afgelopen drie jaar dat ik bij het College voor de Rechten van de Mens werk heb ik geleerd dat ‘mensenrechten’ gek genoeg een moeilijke term is in Nederland. We gebruiken het woord veel om te wijzen naar Rusland, Noord-Korea of Syrie. Maar juist door die associatie met ernstige mensenrechtenschendingen bestaat er veel aarzeling om te spreken over mensenrechten in relatie tot de situatie in Nederland Het College is zelfs wel eens gevraagd door een goed-bedoelende ambtenaar om een andere term te hanteren dan ‘mensenrechten’. Iets van burgerparticipatie. Maar dat dekt de lading niet, en lijkt me niet de juiste weg. Wel is het nodig om de kennis over mensenrechten, en hun relevantie, te vergroten. Wat zijn die mensenrechten? Kunnen jullie 2 aan 2 samenzitten en een lijst met mensenrechten opschrijven? Wat zijn mensenrechten? Mensenrechten zijn rechten die mensen hebben op basis van hun mens-zijn. Dat is wat mensenrechten zijn. Onafhankelijk van rijkdom, verblijfrecht, kleur, nationaliteit of andere kenmerken, kan iedereen gelijkelijk aanspraak maken op mensenrechten. Mensenrechten beogen de menselijke waardigheid te beschermen. Dat betekent dat ze een ondergrens aangeven, een minimum niveau van bescherming die elke staat DIENT te respecteren. Ze zijn universeel, dus inroepbaar, en ze zijn onvervreemdbaar: ze kunnen je niet worden afgenomen. Mensen hebben zelfs mensenrechten in die gevallen waarin de overheid van een land die niet erkennen, en wanneer ze niet zijn vastgelegd in nationale wetten. Toen bijvoorbeeld in de Verenigde Staten slavernij bij wet was toegestaan, hadden de slaven toch het recht om niet in slavernij gehouden te worden. Hun recht werd dus geschonden. Vanwege het fundamentele karakter nemen mensenrechten een bijzondere plaats in binnen het recht. Nationale wetgeving, beleid en praktijk moeten in overeenstemming zijn met deze normen. Ze zijn weliswaar dynamisch, in de zin dat ze zich in de tijd ontwikkelen om burgers meer bescherming te bieden, maar onaantastbaar tegelijkertijd. Garanties mogen niet wegvallen als er een andere politieke wind gaat waaien.

7 Trends 17e-20e eeuw: opname mensenrechten in nationale politieke systemen Na WO II: codificatie internationaal 10 december: Dag van de Mensenrechten en verjaardag UVRM De Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens is opgesteld door de Verenigde Naties en bestaat uit 30 universele mensenrechten. De ontzet over de Tweede Wereldoorlog hebben geleid tot een wereldwijde gevoelde noodzaak om rechten voor de mens op te stellen. In 1948 is de UVRM als resolutie aangenomen door de Algemene Vergadering van de VN. Op 10 december bestaat de Universele Verklaring voor de Rechten van de Mens dus 67 jaar. Maar nog lang geen tijd om met pensioen te gaan.

8 Ontwikkelingen na 1948 Formuleren standaarden (negen kernverdragen)
Ontwikkelen internationale monitoringssystemen Nationale infrastructuur, zoals nationale mensenrechteninstituten. (College)

9 Negen kernverdragen Internationaal Verdrag inzake burgerlijke en politieke rechten (IVBPR); Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten (IVESCR); Internationaal Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van rassendiscriminatie (CERD); Internationaal Verdrag voor de uitbanning van alle vormen van vrouwendiscriminatie (CEDAW, ofwel Vrouwenverdrag); Verdrag tegen foltering en andere wrede, onmenselijke of onterende vormen van bestraffing (CAT); Internationaal Verdrag voor de rechten van het kind (CRC, ofwel Kinderrechtenverdrag); Internationaal Verdrag tegen gedwongen verdwijningen (CED); Verdrag inzake de rechten van personen met een handicap (CRPD). Internationaal verdrag over de bescherming van de rechten van alle migrerende arbeiders en hun familieleden (CMW);

10 Mensenrechten kunnen worden uitgewerkt in een drieslag:
Respecteren Beschermen Realiseren Het idee dat sociale rechten slechts inspanningsverplichtingen zijn is achterhaald. Het Kinderrechtenverdrag bevat zowel burgerlijke rechten als sociale rechten. Die klassieke rechten zijn het meest bekend als mensenrechten. Dat worden ook wel onthoudingsrechten genoemd. De overheid mag bijvoorbeeld niet martelen of je vrijheid van meningsuiting met voeten treden. De overheid moet zich onthouden van zulke inbreuken. Sociale rechten, zoals het recht op onderwijs of het recht op huisvesting en een behoorlijke levensstandaard, werden in het Westen lange tijd niet erkend als ‘echte’ mensenrechten. Men vond dat het een soort Sinterklaaslijstjes waren, vol beleidsvoornemens. Inmiddels zijn we daarin een stuk verder. Want wat heb je aan vrijheid van meningsuiting als je omkomt van de honger? Of hoe belangrijk is privacy wanneer je geen dak boven je hoofd hebt? Alle mensenrechten hangen samen en zijn onderling afhankelijk. Inmiddels is ook ingezien dat de klassieke rechten ook overheidsinspanningen vergen. Het recht op een eerlijk proces gaat er niet alleen om dat je als burger niet zomaar gevang genomen kan worden, maar vereist ook dat de overheid investeert in een betrouwbare rechtsgang, in de opleiding van rechters etc. De oplossing is gevonden in een drieslag die voor alle rechten geldt. Ze moeten worden gerespecteerd, beschermd en bevorderd. Wat betreft recht op onderwijs betekent dat, dat de overheid mensen niet mag verhinderen onderwijs te volgen, dat het niet mag laten gebeuren dat derden dat doen, en daarnaast dient het een actief onderwijsbeleid moet voeren. Ten aanzien van kindermishandeling werkt de drieslag als volgt. De overheid, en zijn ambtenaren, moeten zelf de lichamelijke integriteit van kinderen respecteren. Het moet kinderen beschermen tegen anderen, bijvoorbeeld door het aannemen en handhaven van wetgeving tegen mishandeling. Het moet tijdig ingrijpen bij dreigende mishandeling. En ten derde dient het recht op lichamelijke integriteit worden verwezenlijkt door het organiseren van opvang, specifieke voorzieningen en het bevorderen van kennis over kinderrechten.

11 Recht op onderwijs

12 Zelf vorm geven aan je leven
Menselijke waardigheid Non-discriminatie Autonomie Respect Participatie

13 Menselijke waardigheid
Mensen hebben het recht op onderdak dat veilig, gezond en hygiënisch is, met respect voor het privé- en familieleven van de bewoners. Defence for Children won zaak tegen Nederland. => Nederland moet werken aan humane opvang voor uitgeprocedeerde gezinnen Menselijke waardigheid is de onderliggende waarde van alle mensenrechten. Het werkt twee kanten op: het is de bron en het doel van mensenrechten. Waardigheid vereist dat anderen de intrinsieke waarde van elk mens erkennen en respecteren. Hierbij wil ik benadrukken dat kinderen dus mensenrechten hebben, ongeacht hun verblijfsstatus! Dat weet zeker niet iedereen. Ik heb hier een document van de VNG, de Vereniging van de Nederlandse Gemeenten, over opvang van slachtoffers van mensenhandel. Daarin staat dat de “gemeenten verantwoordelijk zijn voor de zorg en opvang voor alle slachtoffers van mensenhandel die rechtmatig in Nederland verblijven”. Dat is dus flauwekul. Ze dienen alle mensen op te vangen die het slachtoffer zijn van mensenhandel, omdat mensenhandel een grove inbreuk is op mensenrechten. Mensenrechtenschendingen zijn niet ineens acceptabel als je geen verblijfsvergunning hebt. Volgens het Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa getuigt het niet van respect voor de belangen van kinderen om ze op straat te zetten. De Nederlandse overheid moet daarom voorkomen dat mensen dakloos raken want dat tast de menselijke waardigheid aan, zegt het Comité. Het vereiste van waardigheid bij onderdak wil zeggen dat huisvesting veilig, gezond en hygiënisch moet zijn met respect voor het privé- en familieleven van de bewoners. Het is de eerste keer dat Nederland een dergelijk duidelijke terechtwijzing krijgt. In de ogen van Defence for Children is dit hét startsein om te werken aan humane opvang voor uitgeprocedeerde gezinnen. Aangezien tegen de uitspraak van het Comité geen beroep kan worden ingesteld, kan hier ook direct mee gestart worden. De aanklacht Samen met Fischer Advocaten, UNICEF Nederland, het Landelijk Ongedocumenteerden Steunpunt (LOS) en met steun van het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten, stuurde Defence for Children op 14 januari 2008 de klacht naar het Comité voor Sociale Rechten van de Raad van Europa. De kern van de klacht was dat Nederland kinderrechten schendt door kinderen en hun ouders op straat te zetten. Het Comité ziet toe op de naleving van het Europees Sociaal Handvest, een verdrag, zo schrijft het Comité, dat een heel belangrijk Europees document is voor de bescherming van de rechten van kinderen. Het Handvest vult namelijk het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens aan en past het VN-Kinderrechtenverdrag in de praktijk toe. Dat betekent bijvoorbeeld dat het Comité het belang van het kind als leidraad neemt in de beslissingen over zaken waar kinderen bij betrokken zijn. Uitgeprocedeerde gezinnen kunnen in de vrijheidsbeperkende locatie Ter Apel hun vertrek uit Nederland voorbereiden. Als dat na twaalf weken niet is gelukt, staan ze op straat. Dat kan ook gebeuren als hun asielaanvraag, in het aanmeldcentrum van hetzelfde Ter Apel, direct wordt afgewezen. Dat overkwam de Armeense Gayana (15 jaar): "We moesten naar Ter Apel. Daar vroegen ze van alles aan mijn ouders. Aan mij is niets gevraagd. In Ter Apel zeiden ze dat we weg moesten uit Nederland. We hadden geen kans. We kregen een treinkaartje. We stapten uit in Haarlem. We wisten niks. Waar moet je heen? We hadden een adres gekregen van mensen die misschien konden helpen. Maar waar was dat? Welke kant moesten we op? We hadden alleen een map met papieren uit Ter Apel. En een tasje met wat kleren die we in de tijdelijke opvang in Amsterdam hadden gekregen. Uit Armenië heb ik helemaal niks meegenomen." Mensen aan hun lot overlaten, mag niet, zo schrijft het Comité in deze uitspraak. Het Centraal Opvangorgaan Asielzoekers, gemeenten, detentie- en vertrekcentra moeten stoppen met kinderen op straat zetten. Nederland zal nu de verantwoordelijkheid moeten nemen om te zorgen voor opvang voor gezinnen zonder rechtmatig verblijf.

14 Autonomie I Artikel 23 Elke gehandicapt kind heeft recht op aangepaste zorg, onderwijs en training waardoor het in staat is een bevredigend, volwaardig en behoorlijk leven te leiden, de zelfstandigheid van het kind wordt bevorderd, en het kind actief kan deelnemen aan de samenleving. Menselijke waardigheid en autonomie zijn nauw verweven. Laat ik dit idee van autonomie uitleggen aan de hand van de rechten van mensen met een beperking. En nogmaals, kinderen zijn ook mensen! In mijn voorbeeld zit Mohammed, van 17, in een rolstoel. Vorig jaar heeft hij een ernstig auto-ongeluk gehad en hij kan tot zijn grote verdriet nooit meer lopen. De school heeft geen lift, maar zijn vrienden helpen hem waar ze kunnen. Gelukkig zijn bijna alle lessen op de begane grond. Maar mocht hij naar de eerste etage moeten, zoals voor de Engelse les, dan wordt Mohammed gewoon getild. Het is onmiskenbaar dat Mohammed boft met zulke vrienden. Maar worden zijn rechten ook gerespecteerd? VRAAG? Hier is sprake van charitas. Mohammed is afhankelijk van anderen. En dat is prima als hij dat wil. Maar dat is niet prima als hij dat niet wil. Die onnodige en voorkombare afhankelijkheid tast namelijk zijn menselijke waardigheid aan. Gek genoeg wordt nog steeds nieuwbouw gebouwd waarbij geen rekening wordt gehouden met de rechten van mensen met een beperking. In Utrecht bijvoorbeeld is afgelopen jaar vol trots Tivoli geopend. Een prachtig nieuw muziekcentrum. Inmiddels, na veel kritiek, zijn er de eerste aanpassingen gedaan. Want in het oorspronkelijke gebouw kon je als mindervalide nergens naar toe zonder begeleiding. Zelfs als je even naar het toilet wilde had je een medewerker met pasje nodig. Dat maakt deze groep bezoekers veel te afhankelijk. Bij het filmmuseum het EYE in Amsterdam was hetzelfde gebeurd. Te vaak wil men problemen overkomen met goede zorg en charitas. Maar mensenrechten beogen mensen in staat te stellen eigen keuzes te maken, en zelf te bepalen hoe men leeft. Natuurlijk kan je ook maatregelen nemen om kinderen te helpen en beschermen. En de verhouding tussen autonomie en bescherming is delicaat. Maar beschermende maatregelen mogen nooit zo ver gaan dat sprake is van ongerechtvaardigd paternalisme, waarbij te weinig respect is voor eigen keuzes waar die wel kunnen worden gemaakt.

15 Autonomie II Janneke van der Waal—4 sterrenVind de Ronda zaal een fantastische zaal. Goede akoestiek en een brede zaal waardoor het podium goed zichtbaar is. Helaas moest ik dit keer in de rolstoel een concert bijwonen en was zeer teleurgesteld toen bleek dat de rand van het balkon precies op ooghoogte geplaatst is. Wat een misser. Wat betreft de begeleiding van het personeel naar de zaal kan ik niet anders zeggen dat dit goed geregeld is en ze zeer behulpzaam waren. Zelfs mijn vriendin kreeg een stoel aangeboden. Bedankt!! Verder vind ik het voor mindervaliden een onvriendelijk gebouw. Zware deuren en bij de ingang deed de knop om automatisch de deur te open het niet. Dan ben je blij dat je iemand bij je hebt. ongeveer 2 maanden geleden ·

16 Participatie Artikel 12 “Ieder kind heeft het recht zijn mening vrijelijk te uiten in aangelegenheden die het kind betreffen, waarbij aan de mening van het kind passend belang moet worden gehecht.” Materiaal moet leesbaar zijn. Het gaat bij mensenrechten zowel om het proces als om de inhoud. Relevant is hoe beslissingen tot stand komen en of, en op welke wijze, de mensen die het aangaat (ook kinderen dus) betrokken zijn bij het nemen van de beslissingen. Kunnen zij meepraten en meebeslissen? Kunnen zij ergens terecht wanneer zij menen niet te zijn betrokken bij het tot stand komen van een beslissing of wanneer zij niet goed zijn behandeld? Dit moet procesmatig zijn verankerd. Ook zou bij wetswijzigingen altijd een evaluatie over de voorziene gevolgen voor kinderen moeten worden gemaakt. Onderdeel van participatie is dat je kinderen serieus neemt. Het College komt volgende maand met een onderzoek over mensenrechten en de ouderenzorg in verpleeghuizen. Dat heeft natuurlijk veel raakvlakken met de zorg voor kinderen. Een overlap vormt het cliënt gericht werken. Dat betekent dat de cliënt centraal staat en dat de benodigde zorg en ondersteuning op de behoeften en wensen van de cliënt worden afgestemd. Dat is een werkwijze die goed aansluit bij mensenrechten. Wat cruciaal is dat je goed luistert, en checkt of het het goed begrepen hebt. Want onze eigen hersenen misvormen vaak onze observaties. Kijk maar.

17 17 Tijd voor een intermezzo!
Vraag: Is vakje A of B donkerder op deze afbeelding? Kunnen jullie dat met je buren bespreken. 17

18 18

19 Het belang van kinderen staat voorop
Voorbeeld: Wet medisch-wetenschappelijk onderzoek met mensen Balans tussen bescherming en zeggenschap. Bij jonge kinderen slaat die altijd door naar de kant van bescherming. Voor oudere kinderen is meer ruimte voor (mede)zeggenschap. Het kind is een rechtssubject, dat rechten naar vermogen moet kunnen uitoefenen. Uit het kinderrechtenverdrag kan worden afgeleid dat op het punt van niet-therapeutisch medisch-wetenschappelijk onderzoek moet worden gezocht naar een balans tussen bescherming en zeggenschap. De balans zal bij jonge kinderen moeten doorslaan naar de kant van de bescherming. Voor oudere kinderen is meer ruimte voor eigen inbreng en (mede)zeggenschap. De huidige en de voorgestelde bovengrens geldt voor zowel kinderen als meerderjarige wilsonbekwamen. Deze groepen kunnen echter niet over één kam worden geschoren. Kinderen maken immers een ontwikkeling door naar volwassenheid en zelfstandigheid. Als uitvloeisel hiervan kunnen oudere kinderen in een aantal gevallen verantwoord (mede) beslissen over de vraag of zij mee willen doen aan onderzoek dat niet aan henzelf ten goede kan komen. Bij (hele) jonge kinderen en meerderjarige wilsonbekwamen ligt dit anders. Met een dergelijke differentiatie wordt meer recht gedaan aan het internationale mensenrechtelijke kader, in het bijzonder ook het IVRK. In de weg naar zelfstandige (mede)beslissingsbevoegdheid vormt twaalf jaar in de Nederlandse gezondheidswetgeving een belangrijk markeringspunt. Dit niet in de zin dat kinderen vanaf twaalf jaar steeds wilsbekwaam kunnen worden geacht, maar wel dat de praktijk leert dat een gemiddeld kind vanaf die leeftijd veelal beter in staat is zich een weloverwogen mening te vormen. De leeftijd van twaalf jaar biedt daarmee een praktisch aanknopingspunt. Naar het oordeel van het College moet met het oog op de noodzakelijke bescherming voor kinderen onder de twaalf jaar worden vastgehouden aan de huidige in de wet vastgelegde normen (verwaarloosbare risico's en minimale belasting). Uitzonderingen daargelaten zullen zij in het algemeen immers niet tot goede waardering van hun belangen ter zake in staat moeten worden geacht. Daarbij weegt voor het College zwaar dat de afweging om wel of niet aan medisch-wetenschappelijk onderzoek dat niet aan henzelf ten goede kan komen, complex is en dat de afhankelijkheid van jonge kinderen groot is. Voor meerderjarige wilsonbekwamen geldt naar het oordeel van het College hetzelfde. Voor kinderen boven de twaalf jaar zou, als het kind dat uitdrukkelijk zelf wil, iets meer toelaatbaar kunnen zijn, waarbij zou kunnen worden gedacht aan de in het wetsvoorstel neergelegde grens. Daarbij is de wilsbekwaamheid van het kind ten aanzien van de beslissing tot deelname aan niet-therapeutisch medisch-wetenschappelijk onderzoek een belangrijke voorwaarde. Anders gezegd: alleen ten aanzien van het kind van twaalf jaar en ouder dat ter zake wilsbekwaam is zou een iets ruimere grens dan minimale risico’s en bezwaren kunnen worden aangehouden. Voor wilsonbekwame kinderen van twaalf jaar en ouder dient te worden vastgehouden aan de huidige wettelijke grens. De vraag of het kind ter zake van het beslissen over deelname aan bedoeld onderzoek wilsbekwaam is, is daarmee cruciaal. Het College is daarom van oordeel dat op dit punt aanvullende waarborgen in de wet moeten worden opgenomen, zoals een beoordeling van de wilsbekwaamheid door een onafhankelijke deskundige of toetstemming van de rechter. Dit geldt ook de vraag of de toestemming werkelijk in vrijheid tot stand is gekomen. Niet uit het oog mag worden verloren dat de druk om deel te nemen aan een bepaald onderzoek en de loyaliteitsgevoelens die kinderen hebben ten opzichte van hun behandelaars en toekomstige patiënten groot kunnen zijn.

20 Zelfstandige kinderrechten, zoals..
Elk kind heeft het recht om bij zijn ouders op te groeien en om met beide ouders contact te houden (tenzij dit in strijd is met het belang van het kind) Gezinshereniging Contact na scheiding Bij adoptie staat het belang van het kind centraal Een uithuisplaatsing moet regelmatig geëvalueerd worden Is het Kinderrechtenverdrag gerespecteerd bij de Wet Lesbisch Ouderschap? Ieder kind heeft het recht om herenigd te worden met zijn of haar ouder(s) als het kind en de ouder(s) niet in hetzelfde land wonen. Aanvragen hiervoor moet de overheid met welwillendheid, menselijkheid en spoed behandelen. Het kind dat in een ander land dan zijn of haar ouder(s) verblijft, heeft recht op rechtstreeks en regelmatig contact met die ouder(s).

21 Ouders primair verantwoordelijk
Staat staat ouders bij Staat beschermt kind tegen elke vorm van mishandeling Ook na decentralisatie is de Staat de normadressaat Alle onderdelen van de overheid zijn verantwoordelijk voor de naleving van kinderrechten: de centrale overheid, lagere overheden zoals gemeenten, maar ook organen van de staat zoals de politie of de kinderbescherming.

22 Onze opdracht Het Kinderrechtenverdrag is een opdracht aan ons allen. Aan overheden, maar ook aan u. Toekomstig hulpverleners, ouders, onderwijzers en jongeren zelf. Onderzoek toont aan dat van alle jongeren in Europa, de Nederlandse jongeren het minst vaak van het Kinderrechtenverdrag gehoord hebben. Daar ligt dus een schone taak. Voor ons als College voor de Rechten van de Mens. Maar ook voor jullie als professionals. Ken de rechten van je cliënten, en zorg dat deze cliënten deze rechten zelf ook kennen.