Israël Palestina

Begin van het conflict Wereldoorlog I Mac Mahon versus Balfour

Balfour declaration "Zijne Majesteits Regering staat welwillend tegenover de vestiging in Palestina van een nationaal tehuis voor het Joodse volk, en zal haar beste krachten aanwenden de verwezenlijking van dit doel te bevorderen, waarbij het duidelijk moet zijn dat niets zal worden ondernomen dat de burgerlijke en godsdienstige rechten van niet-Joodse gemeenschappen in Palestina zou kunnen aantasten, of de rechten en de politieke status die Joden genieten in enig ander land."

Palestina onder Brits mandaat

Kern van het Brits Mandaat voor Palestina vormde artikel 6 (24 juli 1922), dat stelt dat “het bestuur van Palestina Joodse immigratie zal bevorderen en nieuwe Joodse nederzettingen zal aanmoedigen.”

Resolutie 181 Algemene Vergadering Verenigde Naties Resolutie 181 van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van  november 1947 behandelde het toekomstig bestuur van Palestina, ook wel bekend als het verdelingsplan. De resolutie stelde onder andere dat: het Britse mandaat uiterlijk 1 augustus 1948 ten einde loopt en dat het Britse leger Palestina  dan verlaten moet hebben; er een Joodse en een Arabische staat moeten komen; de rechten van de minderheden in elke staat gerespecteerd moeten worden; er vrije toegang moet zijn tot de heilige plaatsen; Jeruzalem (indirect) onder bestuur van de VN moet komen. De resolutie beschrijft ook welk gebied aan de Joodse staat, de Arabische staat en Jeruzalem wordt toegekend.

Gevolgen Gevolgen De Palestijnse leiders wezen het plan af. Volgens hen was het een niet-wettige inbreuk op het recht van de oorspronkelijke bewoners. De Joodse leiding ging er wel mee akkoord, hoewel zij Jeruzalem niet in bezit kregen. Na de aanname van deze resolutie gingen Arabische Palestijnen de straat op en nam de , die al aan de gang was, in alle hevigheid toe.

Demografie Arabische Israëliërs of Israëlische Palestijnen (ook wel genaamd Israëlische Arabieren, Palestijnse burgers van Israël en Palestijnen van 1948) : Arabieren  die in Israël wonen of woonden . De Arabische Israëliërs vormen 20% 9 1,3, miljoen)van de totale bevolking van Israël (ruim 7 miljoen). De meeste Arabieren in Israël zijn moslims (16% van de Israëlische bevolking), de anderen zijn christelijk of Druzisch (ieder minder dan 2%). Arabieren in Israël beschouwen zich meestal als Palestijns, en soms als Israëlisch of beide. De meerderheid van de Arabische Israëliërs is in Israël geboren. Belangrijke Arabische concentraties zijn plaatsen i nCentraal-Galilea, de oostelijke wijken van Jeruzalem (33% van de bevolking van de stad) en Bedoeïenenplaatsen in de noordelijke Negev. De grootste Arabische stad in Israël is Nazareth met 62.000 inwoners.  Haifa heeft ook een aanzienlijk Arabische minderheid.

De Westbank A gebieden: de grote Palestijnse steden B gebieden: een ring om het A gebied, 25 % van het gebied. De Palestijnen zijn civiel, de Israëli's militair verantwoordelijk C gebieden, de rest van het gebied ca 60%.Dit valt onder Israëlisch gezag en wordt systematisch gekoloniseerd. Het militair gezag is er om de kolonisten te beschermen, niet om onrecht te bestrijden

2003 bouw van de muur   80 procent van de muur dringt de Westbank binnen De Palestijnse dorpen tussen de Groene Lijn van 1967 en de muur komen in een isolement te zitten

Westbank De oppervlakte van het gebied is circa 5.900 km2, inclusief Oost-Jeruzalem. Aantal inwoners: (2006) ongeveer 2,2 miljoen mensen, van wie 200.000 Israëli’s in de Westoever en 200.000 Israëli’s in Oost-Jeruzalem. Godsdienst: Moslims: ca75%,  Joden  17%, Christen e.a. 8%. Taal: Arabisch 86%, Ivriet (Hebreeuws) 14% (gesproken door Israëli’s maar ook door veel Palestijnen).