West-Vlaams dialect Da zie je nu nie meer ! Foto’s Internet

Oeje ’n bitje oeder komt … en je peinst èp overtid, Voel j’ in joen herte zeekre ’n heel klein bitje spiet. Je schudt ne keer jen hooft en zegt: “Och God Lieve ‘n Heer”, Ol dadde van overtid … da zie-je nu nie meer.

Bie ’t vallen van den avond, stond d’hulle van de stove op ’n gerre, Èp ’t plafond speelde ’t vier gelijk ’n sterre, Maar de chauffage zorgde voor n’ en ommekeer, Want die sterre èp ’t plafond … da zie-je nu nie meer.

’s Winters met de voeten èp de stove, rond ’t vier, Of n’en heten baksteen ‘n ’t bedde, da was ’n plezier, ’t Was een hulpmiddel tegen ’t winterweer, Maar die heten baksteen … da zie-je nu nie meer.

Waar is den tid van de scharesliep. Dat er een ventje, met ne sliepsteen op een karretje, langs de straete liep. Dien sliepsteen bewoog hij met beide voeten, ze gingen op en neer. Maar dien scharesliep … da zie-je nu nie meer.

Damme vroeger, och arme, voor wat drinkgeld, Heel de vakantie deure brochten èp ’t patattenveld. Maar de machienen doen nu ol ’t werk nu van weleer, En patatten–rapers … da zie-je nu nie meer.

En damme ton ook voor wa schamele centjes waren te paaien, Door als-maar-door tubak te zitten naaien. Den boer telde dan, per ranke, enkele centjes neer. Maar die echte tabaknaaiers … da zie-je nu nie meer.

Dat het terwebrood zoveel beter smaakte, Omdat moeder der eerst ’n krusken èp maakte. Voor spijs en drank dankten we nog den Here, Maar ’n kruske maken op’t brood … da zie-je nu nie meer.

De tid, en dat weten de oederen nog wel, Da-tter een ventje, per vélo rondkwam achter keunevellen. ’t Vel werd omgedraaid om te drogen en èp gespannen met een veer, Maar da konijneventje … da zie-je nu nie meer.

Naar bachten gaan met ’n gat in de planke, in de koede èp ’t vertrek, ’t Was van vors te doen, zo bloot, en in den trek, Maar nu met al dat comfort, ’n badkamer en ne’ moderne WC. Da gat in die planke … da zie-je nu nie meer.  

Der was vroeger geen sprake van papièr-de-toilette, We pakten d’ één of d’ andere gazette, Maar nu, met die chasse ’t spoelt ol deure in-ne keer, En die oude gazette van in ’t WC … da zie-je nu nie meer.

Voor den dezen die ’t moest doen was ’t niet al ’t aangenaam, Want den aalput werd nog met den aalschepper uitgedaan, ’t Werd òp t land gesmeten, meelopende met de wiend, ieder jare were, Maar dien schepper … da zie-je nu nie meer.

Nen Pastre met de berechtinge, die met ons-Heere gonk. Samen met ne messediendre die de belle klonk. We maakten een krusteken en knielden stillekes neer, Maar dien Pastre met de berechting … da zie-je nu nie meer.  

Ne ’n boer met karre en peird kwam er voorbij, Wij der-achter met ’t vuilblik, ’t was vette voor de selderie. Maar waar ès die goeie peirdevette nu van weleer? Want die boer met dat peird … da zie-je nu nie meer.  

Vaders en moeders met een groot gezin, Soms met armoe en toch veel geluk, niettemin, Tiene tot vijftien kinders, ja iedere jaore, ééntje met-ne-keer, Maar nu met die pille … da zie-je nu nie meer.  

En moeder die ’s avonds onder de petrollampe, nen berg kousen stopte, doeken plooide of de waste dampte, Der was gèn-elektriek, ginnen radio of tévee, En ook die petrollampe …da zie-je nu nie meer.  

Die witte lapkens iedere moand al aan de draad, ’t was juste lik kermesse in de straat, Maar nu z’int tampons en wegsmietdinges, és ’t gén waar meneer ? Want die witte lapkens … da zie-je nu nie meer.

’ n Musche in ’n trape (da mag nu nie meer) of in de sneeuw of op de grond, Scharrelend achter ’n graantje haver in n’en peerdestront, Maar der z’in biekans geen mussen meer. Want n’en peerdestront …da zie-je nu nie meer.

De tijd da’we met ons kloefen aan, naar ’t schole gingen, En dat de meiskens hinkelden of in de koorde springen, Voor de knechten was de knikkertijd daar weer. Maar hinkelen en knikkeren … da zie-je nu nie meer.  

’s Avonds gezellig buiten, tot in de late uren, Keuvelen over koetjes en kalfjes met de buren. Der werd gezongen en gelachen of we lusterden naar ’n komeer, Maar gezellig met de buren … da zie-je nu nie meer.

’n Smoutstutte, en ’n schelle van de zeuge, Met ne klakke mostaard en bier uit de tunne, ’t was uit in één teuge, Maar die gekke koeiziekte of de varkenspest keer op keer. Een smoutstutte en een schelle van de zeuge … da zie-je nu nie meer.  

’n Wiewatervat op de voute of langs ’t bedde aan de meur, Met ’n takstje palme, voor ’n krusken bij den dunder of zwaar labeur, Alleen als de nood het hoogst és peinzen we nog es op Ons-Lieve-Heer. Want ’n wiewatervatje … da zie-je nu nie meer.

Nunnekens met zwarte kappen en lange rokken, Die iedere morgen, in stoet, ter kerke trokken, Maar nu herken je ze biekans nie meer. Want zwarte kappen en lange rokken … da zie-je nu nie meer.  

’n Geite, ’t was de koe van de werkmens, aan ne keten gebonden langs de gaskant van de straat, ze zorgde voor melk maar ook voor veel geblaat, met wat gras en hooi was ze tevree. Maar geiten langs de gaskant … da zie-je nu nie meer.

’n Boer die in de zomer de oogst ofpekte, Tot dat ’t zweet van onder zijn klakke lekte, Maar ja de dèsmachiene doet nu ’t werk, ol-in ene keer. En dien boer die den oogst ofpekte … da zie-je nu nie meer.  

Damme vroeger een bericht verzonden met een gele briefkaart, Nu verzenden we brieven, wensen en zotte diengen met computer langs de draad. Er zijn mindere facteurs op de straat, en tijd hebben ze ook niet meer. En dien gele briefkaart … da zie-je nu nie meer.  

Maar ‘k sta hier nu en ‘k vrage-ulder, és ’t nu beetre? De tijden z’in veranderd en mee moeten we, heel zeekre. ‘k bedanken uldre en ‘k wense ulder in ’dit joar ook nog veel geluk en contentement, En ‘k hope da-je oltid in goe gezondhied bent .   Jans design