Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 6/7, jaargang 27 Juni / Juli 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler.

Presentatie over: "Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 6/7, jaargang 27 Juni / Juli 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler."— Transcript van de presentatie:

1 Stuurstand Online – het digitale clubblad van de TMC Nr. 6/7, jaargang 27 Juni / Juli 2016 Colofon Redactie Theo Nagel Leo Waterman Peter Smit Jos Schnitzler Hans Joosten Harry Witting Kopij & contact redactie@tmsc.nl De Stuurstand Is het officiële cluborgaan van de Twentse Modelspoorweg Club (TMC) In dit nummer o.a.: Zanderij Maarn MärklinC en DCC (3) Hundertwasser Column

2 BESTUURSTAFEL Theo Nagel Voorzitter Vakantie? Eigenlijk heb ik helemaal geen zin om deze intro te schrijven! Het is heet in Nederland, tussen de wolkbreuken door geloof ik; en waar ik nu dit stukje in zit te tikken liggen de mensen op het strand. Kortom: vakantietijd. En daar komt ook nog bij dat de kopij een beetje tegenvalt ditmaal. Ondanks stukjes van onze vaste correspondenten weinig nieuws te melden… Dus heeft ondergetekende in de hoedanigheid van opmaker/schrijver/eindredacteur democratisch besloten er ditmaal een combi-nummer van te maken: juni en juli samen. Scheelt een bult werk…. Maar heren: waar blijven de ingezonden stukjes? Plaatjes, praatjes? Aan de (ook in deze tijd goedbezochte) koffietafel hoor ik de meest spannende verhalen over reizen met de caravan, met of zonder je eigen vrouw, naar verweg of dichtbij… Stiekum toch nog even langs het lokale station – geheel toevallig…., of ‘legaal’ over je bijbaan bij VSM, Buurtspoorweg, FREMO, hoofdsuppoost bij FC Twente of weet ik veel…. Waar zijn ze – jullie verhalen? Schrijven hoeft niet meer tegenwoordig, gewoon met 2 vingers intypen en mailen, jullie hebben toch alle tijd (!) – 24/7 is ons redactie adres open – info@tmsc.nl !! info@tmsc.nl Gebeurt er dan helemaal niets? Zeker niet op de rij-avond geweest afgelopen week…!? En even niet boven en onder de baan gekeken? Ik denk dat we ons publiek op de komende Open Dag aardige verrassingen kunnen laten zien! Maar er is meer: onze website wordt ge-update; teksten en functionaliteiten worden aangepast – wanneer was de laatste keer dat je er eens goed doorheen hebt gebladerd? Kan mooi op de tablet in de tuin – weer eens wat anders dan je Facebook…!

3 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Leo Waterman HUNDERTWASSER Het Hundertwasser-Station van Uelzen Zo een gek station had ik nog nooit gezien, dus meldden wij ons aan voor een rondleiding de volgende dag. Op een eerdere reis hadden wij de Grüne Bastille in Magdeburg gezien. Magdeburg was destijds totaal weggebombardeerd en op DDR-wijze herbouwd, een heel treurige stad. Om tenminste iets leuks te kunnen bieden had men na de Wende Hundertwasser gevraagd iets neer te zetten. En leuk is het gebouw zeker! Maar ook vlak bij huis wilde aannemer Aan de Stegge in Goor iets dergelijks. Helaas had Hundertwasser geen tijd… Architect Scherpbier van bureau Beltman mocht na overleg met Hundertwasser aan de slag. Het werd een kostelijk gebouw. Wij hebben heel goede herinneringen aan de rondleiding door de architect!

4 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Leo Waterman HUNDERTWASSER Uelzen is een belangrijk spoorwegknooppunt. Ook deze stad is grotendeels verwoest: de Duitse troepen wilden zich niet overgeven en schoten hun eigen stad in brand, zo hoorden wij van een jong stel locals. Het station is een zogenaamd eilandstation, het ligt tussen twee spoorlijnen van – oorspronkelijk – twee maatschappijen: men diende uit te stappen en een nieuw kaartje te kopen. Tegenwoordig is dat eigenlijk nog zo, er stoppen treinen van de DB maar ook de Metronoom. Veel stations werden gebouwd in de Wilhelminische stijl, met gele baksteen en rode horizontale strips. Aan het gebouw zelf mocht niets worden veranderd want het was al een monument, alles lijkt er dus van buitenaf aangeplakt.

5 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Leo Waterman HUNDERTWASSER Hundertwasser hield van licht: een lichtkoepel in de hal, van groen, dus een groen dak en bomen die door de stationsoverkappingen groeien. En hij hield vooral van rond en krom en scheef. Hij noemde zich ook geen architect maar Künstler! Gaat dat zien! En als je Uelzen te ver vindt per trein, fiets dan gewoon even naar Goor!

6 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Wim Kruijer ZANDERIJ MAARN Sinds een aantal jaren maken wij voor het maken van uitstapjes, gebruik van de mogelijkheden welke ‘Vrienden op de fiets’ ons geven. Dat betekent logies en ontbijt bij particulieren. Zo kwamen wij onlangs terecht in Maarn. Een klein dorpje op de Utrechtse Heuvelrug. Het dorp wordt gehalveerd door de snelweg A12 en de spoorlijn Utrecht-Arnhem. Toch heeft Maarn zijn bestaan aan ditzelfde spoor te danken. Terwijl omliggende dorpen als Driebergen, Woudenberg, Doorn en Austerlitz al eeuwen op de kaart staan, is Maarn pas echt ontstaan dankzij de spoorwegen na 1840. Op het adres waar wij zouden overnachten prijkte een bordje aan de gevel met daarop de melding “Gemeentelijk monument”. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. Na kennis gemaakt te hebben met onze gastheer vertelde hij ons het volgende: “Maarn heeft een bijzonder dorpsgezicht. In 1921 is het Tuindorp Maarn gebouwd voor de arbeiders die werkzaam waren in de zandafgraving van de Nederlandse Spoorwegen. De huizen zijn relatief klein, maar hebben daarentegen een enorme tuinoppervlakte. Zoals in veel andere plaatsen in Nederland had ook Maarn het uitgangspunt dat de arbeiders naast hun karige loon van NS, zelf groenten moesten kunnen verbouwen in hun eigen tuin”

7 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Wim Kruijer ZANDERIJ MAARN Rhijnspoorweg Bij Koninklijk Besluit van 30 april 1838, no. 13, werd besloten een spoorlijn aan te leggen van Amsterdam over Utrecht naar Arnhem met een verlenging tot de Pruisische grenzen. Bij de bouw van deze lijn was al bekend dat deze tussen Utrecht en Arnhem zich een weg moest banen door de Utrechtse Heuvelrug. Het voor Nederland nogal bergachtig gebied was een obstakel. Blijkt nu net in het huidige Maarn de te doorsnijden berg het minst hoog te zijn. Het graven door deze berg moest in die tijd, tussen 1838 en 1843 allemaal met de hand gebeuren. De arbeiders die het graafwerk verrichtten woonden in keten bij het werk, maar later zouden ze zich ook vestigen in het dorp Maarn. Op 15 maart 1845 werd dan eindelijk het deel van de spoorlijn tussen Driebergen en Veenendaal geopend. Een klein station was er in Maarsbergen. In Maarn werd alleen op verzoek gestopt. Wat nog herinnert aan de lijn Amsterdam-Duitsland is de kilometrering van het spoor. Te Amsterdam begon het tracé met kilometer 0.000. De grens tussen Zevenaar en het Duitse Elten is bij kilometer 111.031. Het huidige station Maarn ligt bij km. 54.150. Het oude station Maarsbergen lag bij km. 56.580 en het oude station Maarn lag ter hoogte van km 52.800. Bij de aanleg van de spoorlijn werd dus een sleuf door de berg gegraven van tussen de 12 en 20 meter diep. Dat gebeurde met de hand; schepje voor schepje werden de zandwagons beladen. Er werd steeds meer zand afgegraven, pas na 1940 gebeurde dat machinaal. De grond werd gebruikt bij de aanleg van spoorlijnen door het hele land, waaronder Utrecht, Groningen en Gouda. Tuindorp Het werken bij het spoor bracht veel werkgelegenheid met zich mee. Voor de arbeiders werd dan ook vlakbij een dorpje gebouwd. Dit dorp werd het Tuindorp genoemd. De naam is te danken aan de relatief grote tuinen die de kleine woninkjes hadden, zodat de werknemers van de spoorwegen er zelf groenten en fruit konden verbouwen.

8 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Wim Kruijer ZANDERIJ MAARN Als herinnering aan het Maarnse spoorwegverleden is op het grasveld aan het Burgemeester Everwijn Langeplein midden in het Tuindorp een bronzen beeld van een spoorwegwerker, met zweetlepel in de hand, geplaatst. Duizenden arbeiders werkten halverwege de negentiende eeuw aan het spoortraject Utrecht-Arnhem. Men noemde ze de “aardgravers” met de “zweetlepel” (een schop) in de hand dag- in dag-uit het zand verplaatsen. Het oude stationsgebouw van Maarn (1913)

9 Onder toezicht werden de wagens schepje voor schepje geladen. Tekst en foto’s: Wim Kruijer ZANDERIJ MAARN Spoorwegarbeiders, zgn. “aardgravers” met hun “zweetlepel” in de hand Onder toezicht werden de wagens schepje voor schepje geladen

10 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s: Wim Kruijer ZANDERIJ MAARN Het rangeerterrein van de Zanderij Maarn (Links de spoorlijn Utrecht-Arnhem met aan de bovenkant de Arnhemse zijde. (1929.) Duidelijk te zien de draaischijf waarop de locomotief kon worden gedraaid.

11 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s Arjen Brands C-GLEIS EN DCC (3) Na de planning van de combinatiebaan en de voorbereiding van het railmateriaal is het nu tijd om alles in elkaar te prutsen en aan te sluiten. Ik moet zeggen dat dit deel mij de meeste hoofdbrekens heeft bezorgd. Het is namelijk zaak om te allen tijde te voorkomen dat de beide soorten voedingsspanning bij elkaar kunnen komen, hetzij via een loc die over de spanningsscheiding rijdt en deze dus kortstondig doorverbindt, hetzij via de bedrading en/of de schakelaar. Dus je moet eigenlijk alle mogelijke scenario's incalculeren. Daarnaast moest de bediening zo eenvoudig mogelijk blijven, enerzijds omdat mijn zoon van 11 dit ook intuïtief moet kunnen bedienen, anderzijds omdat complexere bediening ook steevast zal leiden tot bedieningsfouten. Ik weet niet wat er precies gebeurt als mijn DCC-systeem contact maakt met het MM- systeem van mijn zoon, maar ik wil dat ook niet graag uitproberen :-). Uitgangspunt is een schakelaar uit mijn rommelkist. Helaas kan ik niet meer achterhalen van welk merk ze zijn. Er staat me iets van bij dat ze van Schneider zijn (www.schneider-feinwerktechnik.de ) maar ze zijn hoe dan ook al jaren uit productie (zie afb.6&7).www.schneider-feinwerktechnik.de De schakelaars stammen nog uit het niet-digitale tijdperk en zijn bedoeld om seinen te schakelen. Als je de ene knop indrukt, springt de ander naar buiten en omgekeerd, net zoals de schakelaars die je vroeger op cassetterecorders had. Het grote voordeel van deze schakelaars is dat ze 2x4-polig zijn (zie afb. 7), je kunt dus 8 aparte stroomkringen schakelen met 1 schakelaar. Dat spaart me dus een relais uit.

12 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende Tekst en foto’s Arjen Brands C-GLEIS EN DCC (3) Wat moet er dan allemaal wel niet worden omgeschakeld? Een heleboel. Ten eerste natuurlijk het rijvak waar het hier om gaat, ik wil er soms DCC-signaal op hebben, maar soms ook MM-signaal. Maar als beveiliging wil ik ook 4 overgangsbaanvakken schakelen, die voorkomen dat een loc die over de stroomscheiding rijdt, een directe verbinding maakt tussen de beide voedingsspanningen. Ook zorgen die overgangsbaanvakken ervoor dat een loc alleen op het combinatierijvak kan komen als dit ook voor zijn stroomsysteem is ingeschakeld. Ook wil ik een aantal seinen schakelen, die laten zien welke treinen op het combinatierijvak mogen komen. tenslotte moet ik de rijspanning naar de wisselpuntstukken sturen, zodat deze de juiste soort spanning krijgen (de groen gemarkeerde delen uit afb. 5 in de voorgaande editie). Vooral die overgangsbaanvakken hebben wellicht nog wat toelichting nodig. Ze hebben dus 2 functies, voorkomen van contact tussen DCC en MM (ik noem dat gemakshalve maar even kortsluiting al is dat iets anders), en voorkomen dat treinen op een verkeerd spanningssysteem terechtkomen. Die kortsluiting kan ontstaan als een locomotief of ander materieel met stroomafname over de scheiding rijdt. Omdat de wielen onderling doorverbonden zijn kan de spanning via de wielen en de trein van het ene naar het andere railvak lopen. Het is dus zaak dat er een overgangsbaanvak gemaakt wordt dat minstens net zo lang is als de langste locomotief. De beveiliging tegen een verkeerde stroomsoort is vooral relevant voor Märklin locomotieven die niet op het combinatiebaanvak mogen komen als daar DCC-signaal op staat omdat deze locs geen geïsoleerde wielstellen hebben en dus een rasechte kortsluiting zouden veroorzaken. dit valt te ondervangen door in de overgangsbaanvakken richting de MM-baan (blauw in afb.8) de middenrail van spanning vanuit de MM-baan te voorzien en één van de spoorstaven aan te sturen via de schakelaar. Bij een verkeerd ingestelde schakelaar krijgt een trein dan via de middenrail een MM-signaal zonder retourleiding en via de spoorstaaf een DCC-signaal zonder retour, en hij zal stoppen. DCC-treinen hebben op die overgangsbaanvakken naar de Märklinbaan niets te zoeken dus die DCC-retour is daar helemaal niet nodig.

13 ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig Tekst en foto’s Arjen Brands C-GLEIS EN DCC (3) De overgangsbaanvakken richting DCC-baan (roze in afb.8) hebben geen middenrail. Sowieso kunnen DCC-treinen geen kortsluiting veroorzaken op MM-systemen omdat ze geen middensleper hebben. Die inrijbeveiliging voor het combinatiebaanvak is dus veel minder urgent, heb ik echter wel gemaakt en aangesloten via de schakelaar. Al met al is het toch een vrij ingewikkelde schakeling geworden, maar dan is het ook redelijk foulproof. Bovendien is alles nu te schakelen met 1 handeling. In afb. 9 is het uiteindelijke aansluitschema te zien.

14 ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig Tekst en foto’s Arjen Brands C-GLEIS EN DCC (3) Om het schema nog enigszins overzichtelijk te houden heb ik alleen de linkerhelft getekend, de rechterhelft is simpelweg het spiegelbeeld hiervan. In totaal zijn nu 6 van de 8 polen van de schakelaar gebruikt. Wanneer gebruikt wordt gemaakt van electrisch bediende wissels met eindafschakeling zouden deze dus ook nog op de schakelaar aangesloten kunnen worden, in dit geval heb ik dat niet gedaan omdat ik alleen de beschikking had over handwissels. Ik hoop dat dit alles een interessant en leesbaar verhaal is geworden. Maar omdat ik qua opleiding bouwvakker en jurist ben en geen electrotechnicus, geldt garantie tot op de hoek ;-)

15 Ritselende palmbladeren filteren het zonlicht, kabbelende golven rollen af en aan. Mijn gedachten dwalen af naar wat ooit was. De fantastische tropische jaren, zo'n wezenlijk deel van mijn inmiddels oude leven, komen als vanzelf voorbij. Exotische geuren ontwaken in de herinnering. Haast bestaat niet. Nederland is dan nog echt ver weg. Het leven kent geen zorgen. Warmte, vriendschap en licht vullen de dagen. Ik dwaal verder af. Beelden van mijn jeugd in zuidelijk Nederland worden geprojecteerd. Met vrienden loop ik van school naar huis. We kiezen de weg over de spoorbrug. Als we doorlopen en de verleidingen onderweg verstaan, halen we nog net de stoomtrein naar Duitsland. De machinist verrast ons altijd met een flinke wolk stoom en rook op het moment dat wij uitbundig naar hem zwaaien. Ook nu hebben wij geluk. Wij zijn op tijd. In de verte nadert het zwarte gevaarte met achter zich ettelijke groene rijtuigen. Onze handen gaan omhoog. Hij zwaait terug en baadt ons lachend in een langzaam wegtrekkende mist. Vol bewondering kijken wij nog lang achterom. Pas op het moment, waarop de sluitlichten helemaal verdwenen zijn, gaan we verder. Misschien staan er vandaag beneden op het kleine rangeerterrein nog wat wagons met carbid en lukt het ons om wat te ritselen voor een geintje onder de les. Ver weg hoor ik geluid. De realiteit keert langzaam terug: 'Ga je mee even zwemmen?' Traag verlaat ik het nostalgische paradijs. Toch nog maar even de laatste zonnestraaltjes en het blauwe, zijdezachte water proeven. Morgenvroeg brengen de captain en zijn crew ons hopelijk weer veilig naar een winters Nederland. Daar kan ik af en toe even heerlijk verder genieten van wat was, kijkend naar een modeltreintje dat een spoorbrug nadert waarop vier jongetjes uitbundig staan te zwaaien. http://www.schooltv.nl/beeldbank/mmbase/images/3609130 Tekst: A.Dwarsligger Column Vakantietijd…. De zon zakt langzaam weg achter de horizon, een zwoel windje begeleidt de wandelaars langs de boulevard. Pap en mam nemen plaats aan een tafel op het verhoogde terras, dat uitzicht biedt op kabbelende golven aan de lijzijde van dit mediterrane oord. Zij hebben elkaar voor die nacht blijkbaar iets heel moois beloofd en laten de romantiek van dit uur volop haar werk doen. Al ras omhelzen de handen elkaar en gaan de blikken afwisselend van zee, naar elkaar en menukaart. Goed gevulde glazen wijn en wat limonade staan weldra op het smetteloze tafelkleed. De twee koters die duidelijk de genen van hun ouders delen, zijn bereid om onderuit gezakt eens flink roet in het idyllische samenzijn rond te strooien. Wij zijn deelgenoot van een uiterst ‘innemend’ gesprek. Vrij vertaald mogen wij mee genieten van: “Wat een stomme plek. Ik verveel me nu al. Nee, dat lust ik allemaal niet. Hebben ze geen frites? Ik wil geen limonade, maar Cola. Het is toch vakantie en dan mag dat, heb je beloofd. Nou, dat vind ik echt mooi shit.” Beide ouders wisselen een paar woorden met elkaar. De oplossing blijkt nabij. Er komen twee smartphones tevoorschijn. "Echt niet cool. Hier is alleen Wi-Fi met een wachtwoord. Mooi niet, ik versta die lui niet. Vraag jij het maar." De uiterst vriendelijke ober schrijft, nadat hem met veel gebaren is uitgelegd wat de 2 koninkjes graag willen, in grote letters een reeks letters en getallen op. Het werkt, alleen nog ritmisch aanrollend water, gedempte gesprekken en zacht getik van bestek bereiken onze oren. Rappe vingers bewegen onafgebroken over de kleine schermen. Naar de geserveerde maaltijd wordt ondanks de aansporingen van het ouderlijk gezag nauwelijks omgekeken. Pap en mam lijken te capituleren, proberen de romantiek van het moment weer te beleven. Verliefde blikken, omstrengelde vingers, een toast, elkaar een hapje laten proeven. Het zou wreed geweest zijn dit weer te verstoren. Ik had ze graag aangeraden nog eens dit mooie eiland te bezoeken, maar dan alleen terwijl het nageslacht veilig is opgeborgen in een vakantiekamp met veel frites en games, of van een mooie enkele treinreis naar oma en opa mag genieten!

16 ONZE SPONSOREN HIER had ook uw advertentie kunnen staan…! DE TMC zoekt adverteerders, mail info@tmsc.nl voor een passende offerte!