DE BEKERING VAN PAULUS Les 5 voor 4 augustus 2018

Na de steniging van Stefanus liet het Sanhedrin Saulus van Tarsus (Paulus) toe om de volgelingen van Jezus van Nazareth te vervolgen. Saulus werd de 'apostel' van het Sanhedrin om de sekte die “De Weg” genoemd werd, te vernietigen. Maar Jezus greep in om hem onder Zijn bevel te plaatsen. Hij had een plaats voor Paulus in Zijn gelederen als een apostel voor de heidenen. Apostel van het Sanhedrin. Vervolging van de Kerk. Hand, 9: 1-2 Schoppen tegen de prikstokken. Hand, 9: 3-9. Apostel van Jezus. De bekering van Paulus. Hand, 9: 10-18 Paulus in Damascus. Hand 9: 19-25 Paulus in Jeruzalem. Hand. 9: 26-31

VERVOLGING VAN DE KERK Hand. 9:1-2 “"Saulus nu, die tegen de discipelen van de Heere nog steeds brieste van dreiging en moord, ging naar de hogepriester toe en vroeg van hem brieven voor Damascus, gericht aan de synagogen, opdat, als hij er enigen zou vinden die van die Weg waren, zowel mannen als vrouwen, hij die geboeid naar Jeruzalem zou brengen." (Handelingen 9: 1-2).” Saulus legde uit dat hij oprecht geloofde dat het zijn plicht was om degenen die in Jezus Christus ge-loofden ernstig te vervolgen (Handelingen 26: 9-11) Een persoon die stierf aan een boom was door God vervloekt; dus hij kon niet accepteren dat de Messias op deze manier was gestorven (Deuteronomium 21: 22-23) Het Sanhedrin gaf hem autoriteit, dus werd hij hun shalia, een officiële boodschapper. Het Griekse woord voor shalia is apóstolos (dat wil zeggen apostel). Saul was de apostel van het Sanhedrin. Hij reisde 135 mijl noordwaarts naar Damascus. Hij was van plan de gelovigen van "De Weg" te arresteren en ze vervolgens naar Jeruzalem te brengen om wegens ketterij te worden berecht.

SCHOPPEN TEGEN DE PRIKSTOKKEN Hand. 9:3-9 SCHOPPEN TEGEN DE PRIKSTOKKEN “En hij zei: ‘Wie bent U, Heere?’ En de Heere zei: ‘Ik ben Jezus, Die u vervolgt. Het is hard voor u, met de hielen tegen de prikkels te slaan.’” (Handelingen 9: 5) Iedereen die met Saulus op reis was, zag het licht en viel op de grond, maar alleen hij werd blind. Alleen Saulus begreep wat de stem zei, want dit was een visioen voorbereid voor hem. Saulus was de kerk aan het vervolgen, maar Jezus beschouwde dat als een vervolging van Hemzelf. "want wie u aanraakt, raakt Zijn oogappel aan." (Zacharia 2: 8) Een ossenprik is een lange stok met een scherpe ijzeren uiteinde. Boeren gebruikten het om vee aan te sporen of te begeleiden. Het schoppen veroorzaakte alleen maar verwondingen. Saulus schopte tegen de "prikstok" van zijn geweten, omdat hij twijfelde of Jezus de ware Messias was. Toen hij het gezicht van de opgestane Jezus zag, hielden zijn argumenten geen stand.

DE BEKERING VAN PAULUS Hand. 9:10-18 "En meteen vielen hem als het ware schellen van de ogen, en onmiddellijk werd hij weer ziende, en hij stond op en werd gedoopt." (Handelingen 9:18) Paulus was bereid om Jezus te volgen en vroeg Hem: "wat wilt U dat ik doen zal?" Daarna werd hij drie dagen blind. Paulus deed afstand van zijn positie als apostel van het Sanhedrin en werd een apostel van Jezus. Hij moest de kerk ontmoeten en er deel van uitmaken. Dan zou hij met de kerk samen kunnen werken. Ananias was daartoe geroepen. Hij had redelijke twijfels, maar uiteindelijk ontmoette hij Paulus. Hij herstelde zijn gezichtsvermogen en bevestigde zijn goddelijke roeping. Ananias moedigde Paulus aan om gedoopt te worden en deel te worden van de kerk.

PAULUS IN DAMASCUS Hand. 9:19-25 "En meteen predikte hij Christus in de synagogen, dat Hij de Zoon van God is. [...] En toen er veel dagen verlopen waren, beraadslaagden de Joden om hem te doden." (Handelingen 9:20, 23) Dezelfde man die gekomen was om de volgelingen van de “valse messias” te arresteren, verdedigde hen in de synagogen. Hij bewees ook met de Schriften dat Jezus de ware Messias was. De Joden werden gealarmeerd en zochten steun van de civiele autoriteit om Paulus te arresteren (2 Korinthe 11: 32-33) De gelovigen hielpen Paulus en lieten hem door [een opening in] de muur zakken in een grote mand. Dit voorval ontmoedigde de nieuwe apostel niet, omdat hij al was gewaarschuwd dat hij voor zijn Leraar zou lijden (Handelingen 9:16)

Hand. 9:26-31 PAULUS IN JERUZALEM “Toen hij nu in Jeruzalem gekomen was, probeerde hij zich bij de discipelen aan te sluiten, maar zij waren allen bevreesd voor hem, want zij geloofden niet dat hij een discipel was." (Handelingen 9:26) De kerk in Jeruzalem geloofde niet dat de bekering van de wrede vervolger echt was, hoewel Paulus drie jaar eerder was bekeerd. God gebruikte Barnabas om dat vooroordeel te doorbreken. Paulus zette het werk van Stefanus voort in Jeruzalem; hetzelfde werk dat hij eerder had onderbroken. Zijn prediking werd verworpen zoals die van Stefanus. Het leven van Paulus was in gevaar. Er werd een visioen verzonden om hem te bewegen Jeruzalem te verlaten (Handelingen 22: 17-21). Hij werd weer door zijn broeders geholpen om te ontsnappen.

Saulus’ bekering in Damascus (Hand. 9: 1-18) Prediking in Damascus (Hand. 9: 19-22) Verblijf in Arabië (Galaten 1:17) Terug naar Damascus en ontsnappen langs de stadsmuur (Hand. 23-25) Drie jaar na zijn bekering Jeruzalem bezoeken (Galaten 1:18) Preken in de regio's Syrië en Cilicië (Galaten 1:21) Barnabas brengt Paulus naar Antiochië (Hand. 11: 25-26) Hij wordt samen met Barnabas als zendeling gestuurd (Hand. 13: 1-3) De boeken van Handelingen en Galaten vertellen over Paulus' reisroute vanaf zijn bekering tot zijn eerste zendingsreis.

“Altijd geeft de Heer Zijn werk aan de menselijke tussenpersoon “Altijd geeft de Heer Zijn werk aan de menselijke tussenpersoon. Hier is de goddelijke en menselijke samenwerking. Er is de man die werkt in gehoorzaamheid aan het gegeven goddelijk licht. Als Saulus had gezegd: ‘Here, ik ben helemaal niet geneigd om Uw specifieke aanwijzingen te volgen om mijn eigen redding te bewerkstelligen, als dan de Heer tien keer het licht op Saulus zou laten schijnen, het zou nutteloos zijn geweest. Het is het werk van de mens om met het goddelijke samen te werken. En het is het ergste, strengste conflict dat gepaard gaat met het doel en het uur van grote vastberadenheid en beslissing van de mens om zijn eigen wil en weg naar Gods wil en Gods weg te neigen, daarbij vertrouwende op de genadevolle invloeden die hem zijn hele leven hebben vergezeld. [...] Volg en gehoorzaam het leiden van de Heilige Geest.” E.G. White (Mind, Character, and Personality, deel. 2, hfdst. 84, p. 757)