De week van het ‘schrijven’ Tien september 2008 Thema ‘Monument’

Presentatie over: "De week van het ‘schrijven’ Tien september 2008 Thema ‘Monument’"— Transcript van de presentatie:

1 De week van het ‘schrijven’ Tien september 2008 Thema ‘Monument’ Open podium en Aldichter

2

3 Op een sokkel een mens gehakt weer- en windbestendig.
MoNUment Bij een grote razzia in Amsterdam 5500 joden weg. Gedichten en vergeet-mij-nietjes stenen in Westerbork. Pareltjes en niemendalletjes. En verder twee leeuwen uit gebroken spiegels, die de lucht reflecteren. Jan.W moet reparatie zelf betalen. Traditioneel en vernieuwend. A. Frank krijgt een dagboek voor haar dertiende verjaardag. Wijsheden en citaten mogen. In de ‘bloedkuul’ staat in ‘t Goffertpark een gedicht, er ontbreekt een komma. Homo-en Lesbo Evenement geheel vernieuwd! Uit Drenthe komen de Fluffergirls met handtassen-en stillettowerpen. In Het Bos der Onverzettelijken zijn 2133 bomen geplant. Bij Madame Tussauds staat een beeld van AH.te B.voor de liefhebbers. Oh, Sammy vindt de wereld heel gemeen. Wie was Anna de Trompetter? Er is een ijsje uitgeloofd. Zomaar langs de weg, door de bocht. Bloemetjes, kaarsjes en 'De Schreeuw', een Prettig Gesprek, ter inspiratie voor vrijheid van meningsuiting. Het is verboden op de Waterdriehoek zonder vergunning te dansen. Wij staan Minutenlang stil voor alle nabestaanden. Rim Sartori MoNUment

4 Mijn moedersbeha Schatbewaker van de eeuwigheidondergoed. Bewaar mijn rode moedersbeha in de melkkamer van het universum. Bewaar haar roodgevuurde beha vochtig. Haar melksdruppels, haar melksgeur, willen mijn neus, tong en lippen niet kwijtraken. Dit gedicht borduur ik aan mijn moedersbeha. Laat het niet droog raken. Laat deze regels voor eeuwen, naar haar melk ruiken. Rezart Palluqi 

5 Het zonlicht is de duurste wijn hier    Zon is de duurste wijnboer hier.    Wanneer hij opkomt, wordt het feest.    Mensen rennen met een beker naar het raam.    Overal hangt een beker, en overal    een vochtige mond, die drinkt,    en drinkt maar door van zijn warme gele bloed.       Zon is hier de meest verleidende minnaar.    Wanneer hij de wolken met zijn maïsgele borstel afveegt,    ontbloot iedereen zijn hagelwitte lijf,    ligt in de tuin als een geplukte reuzenasperge.    Zelfs de gelaten, die jaren lang niet gekust zijn,    liggen gericht op elkaar.        Zon is hier de meest prutserige schilder.   Hij maakt nooit zijn schilderijen af.   Men ziet hier een broodbruine neus met een suikerwitte keel.   Of tulpenrode schouders met asbestwitte oksels.     Toch, het zonlicht blijft de duurste wijn.   Zon vindt hier lege bekers, altijd...    REZART  PALLUQI                                       ALMERE 

6 De tijd vóór de vrede Gruwelijke klok! Wanneer zal je stoppen, om de geplukte hoofden heen te draaien? Barbaarse klok! Wanneer zullen je secondewijzers ophouden, de menselijke ogen als olijven te prikken? Jouw urenwijzers de zon als een verrotte pompoen te snijden? Primitieve, bloedgebade klok! Wanneer zal er blauwe regen op je veld neerdalen? Wanneer, wanneer, kan je me vertellen? Wanneer zal je nieuwe batterijen gebruiken? Niet gevuld met zwart aardebloed? Wanneer zullen je eeuwenwijzers, om de gekuste horizonten heen draaien? Wanneer zullen duiven je wekker zetten? Rezart Palluqi  

7 Het oude huis - Rumah Tua Huis De voegen van het huis zuchten, voorouders en bewoners, de adem van geesten houdt het houtwerk bijeen, de keuken, zwartgeblakerd, door generaties gerechten, geheime recepten, moeder-dochter, de muren die zich vouwen voor gasten die komen en gaan. Huis en wereld Gedachten verschuilen zich achter de deuren, kinderen geboren, groeien en springen uit ramen, rennen achter kippen, hun eten, koekjes uit Holland en Spanjoolse pasteitjes. 's Avonds Portugese zang en tradities van psalmen, voorouders die versmelten tot God en tot bomen, zij bewaken de tuin in de tropische nacht. Nog steeds hoeven van paarden en karbouwen voor karren, verstopt in het ledikant hoorde Opa het al, nu woont Opa daar, bovenop de heuvel, boven het kerkhof, mooiste uitzicht van het dorp. En om het dorp het meer, de vulkanen en velden, rijst altijd padi, altijd rijp voor de oogst, nog verder de zee en de riffen vol vissen, de eilanden verspreid over duizenden mijlen, de steden de havens de vliegtuigen van vuur. Huis en toekomst Maar hier in het huis heerst een klein universum, een heel eigen tijd in een jagende eeuw, foto's vervagen de jaren die komen, voorouders zuchten, of was het een plank? Dorine Ratulangie

8 Chinese waaierpalm - Trachycarpus fortunei Toen ik in oosten woonde, plantte ik je tengere waaierpalm, drie turven hoog, dapper stekje tussen trotse waterlelies en ijdele bonsaibomen. Je wuifde door herfst en regens van glas, verwelkomde verlegen de winterzon, in de lente toonde je trots vruchtentrossen, en in de zomer zag ik dat je schaduw gaf. Na vele jaren, was mijn leven daar op, jij volgroeid en ik reisde noordwestwaarts naar bomen van loof dat winters vermijdt. Maar nog lang zocht ik je op, zomer na zomer, tot die lange herfst toen je ranke silhouet verdween omdat het landschap renoveerde. En nu vindt ik je hier: uit het bed van de oude zee drinken je wortels en fier zoeken je groene vleugelbladen het ijle polderzonlicht. Dorine Ratulangie

9 SCHERVENOORD Naar Egypte varen de Grieken met hun wijn, En Feniciërs, wijn in kruiken. Het is gebruik Dat de lege kruik naar Memfis gaat. In Memfis Vult water de kruik. Met geel water uit de Nijl Gaan de kruiken scheep, weer Feniciërs zwaar gebukt Schepen de kruiken naar Syrië. Na Damascus Legen de Syriërs hun kruiken met bruin water En drinken thee. Hun kamelen, hun zure Kamelen pissen de kruiken vol, de laatste Keer. Naar de woestijn, het gaat naar Ostrakine Waar pis leer nog looit. Woestijn met barst, zo eindigt Het, een hoop oude kruiken, blauwe scherven. (Naar Herodotus, boek III, 6) Cees Noordhoek

10 Me dan een zerk - zo zwaar als die maar kan zijn. Leg
GRAFMONUMENT    Zodra het zover is, zoek Me dan een zerk - zo zwaar als die maar kan zijn. Leg daarin mijn leven vast, ik wil je nagels die lijnen horen krassen. Lood vulde mijn lopen langs dit etiket. Zwaar zoek ik mij nu een zerk met kop en schouders. Zodra het zover, is bezoek mij dan niet meer. Bewijs me die laatste eer, zoek me die zware zerk en begraaf me ver van de kerk. Kras mij dan in die fles van steen: ‘Onder deze klinker liggen een zwaarmoedig dichter en een eenzaam drinker. Zij kon er dus helaas wél tegen, anders had ze hier mooi tussen ons in gelegen’ Cees Noordhoek

11 NIETS Als je niets zou kunnen wegen,
Als je niets zou kunnen wegen, Had je dan het gewicht van de leegte? Of heeft niets met zwaarte niet Van doen? Niets kom je nergens tegen, Niets lijkt wel heel erg verlegen. Niets heeft geen links, heeft geen rechts Niets heeft geen boven en geen onder. Heeft niets geen zin om kleren te dragen Of kun je dat met deze woorden niet vragen? Niets heeft geen gezicht, Niets geeft geen licht. Niets loopt niet in de gaten, Niets wil niet met je praten. Het lijkt zo te zijn dat niets steeds meer verdwijnt Terwijl daar tegenover iets meer en meer verschijnt. Niets is een kiertje in de taal Waardoor je kijken kunt in de bovenzaal Hier beneden is nog alles niet Zelfs met verrekijker, zover je ziet Niets laat de tijd steeds te laat beginnen Zodat je alles steeds eerder moet verzinnen. Niets blijft niet kleven, niet plakken, wil niet langer leven, Dwingt alles te lang te hoog te blijven zweven. Niets loopt steeds weer weg, het verleden Is haar kot. Alles daarentegen, dat weeft het heden, Op naar God. En van dit alles valt enkel niets te begrijpen. Cees Noordhoek

12 Buiten de bebouwde kommer Zijn blik is zijn naam maar
Buiten de bebouwde kommer Zijn blik is zijn naam maar zijn naam is mij vreemd. De zwarte lijst omklemt zijn ogen alsof hij anders weg zou willen lopen. Per uur suist tachtig kilometer aan dorpen langs hem heen onwetend van het leven lang het ongeval vergeten en hem alleen gedenkend als christuskruis en foto in het gras. Toch is er af en toe die vrouw ze stopt en zaait een bloem. Ze stoft haar zakdoek rond zijn kaken. Ze luistert naar de kleine woordjes van het zand dat zich verzamelt op zijn mond Ingrid Kielen

13 Her-denken In het land van de regengod. wordt eer betoond aan Paulus en Sint Jan Anne herdacht met Thijssen en van Gogh Zomaar op straat vind je de verwoeste stad of zes bronzen handen. de tijd van monumenten is een trage tijd een verstomde schreeuw op hardstenen voet, een mekkerend geheugen 26 Leidse jongens en Aloysia Löwenfels blijven in onze gedachten met de vrouw van Putten, Mölder Juupke en het vlinderkind. Jonge verkeersslachtoffertjes zingen voor eeuwig bij de boom van Jesse. De oude IJsselbrug of hof Espelo Het Oranjehotel of Kamp Amersfoort doe of je thuis bent, leef je uit bij Kwak, Oversteek, Koedriest en Vinkel Maar laat het verder rusten alsAnnemieke van Rooijen juli 2008 eelt

14 De oude IJsselbrug of hof Espelo
Het Oranjehotel of Kamp Amersfoort doe of je thuis bent, leef je uit bij Kwak, Oversteek, Koedriest en Vinkel Maar laat het verder rusten als een splinter in het eelt en wandel  

15 Waar ooit de monding van het Zwarte Water Dreigde te verzanden
ACHTERBLIJVER Waar ooit de monding van het Zwarte Water Dreigde te verzanden Deinen rijen voederbiet langs de oude dam Die sluimert en zich languit strekt In leegte. Ergens houden zich de schimmen schuil Van schokkers en botters Die doorgang zochten, schreeuwende schippers In bombazijnen broek, met immer wakend oog In het zeil. Een verstofte droom, een oud verhaal, Te vaak verteld. In plaats van water In eeuwige gang naar zee gedragen Passeert hier nog slechts Jaar en dag Oogst men voorgoed verstild Het onvoorstelbaar heden. Annemieke van Rooijen.

16 Ta duu, ta duu Wij vieren de tijd van emmers water
Wij vieren de tijd van emmers water uit de gracht, terug naar de mannen in de rij. Wij vieren het grote feest van toen. En de brandweer, ta duu, ta duu, de mannen met de slang, die gooien wij erin! Wij schreeuwen niet om afgerukte handen, ogen uiteengespat. Wij vieren de tijd van kwak zalvers, van stank en vuile wonden. En de ambulance, ta duu, ta duu, de broeders in het wit, die slaan we op hun kop! De scholen branden in een vreugdevuur. Wij zijn de wachters en wij laten je niet door. Wij vieren oud en nieuw met grote gaten in ons hoofd. Ta duu, ta duu. Frouke Hansum  januari 2008

17 Even Ik zag de dood vandaag. Hij wachtte in bruine monnikspij op de Dam. Zijn gezicht en handen waren wit. Toen hij me wenkte, liep ik lachend naar hem toe. Even leunde mijn hoofd op zijn borst en voelde ik zijn zeis in mijn warme hals, zachter dan ik had verwacht. Tot de camera’s klikten. Mijn vrienden gooiden elk een munt in de openstaande doos. Thank you of tot ziens heb ik niet gehoord. Frouke Hansum

18 Present u hoeft haar niet te missen, slechts drie klikken ver klinkt haar stem voor eeuwig op haar eigen site een minuut na power vult haar lach uw scherm u raakt uw dode nooit meer kwijt gegarandeerd webdesign Present: 500 euro Frouke Hansum

19 Mijmerflits van een fietser op een Almeers stuiterpad
   Voorw- /ah\ wortel –/ Ko/ nt hoog/ / Laag\ _au--/ achterwie\ l_-\ / wortel- oh SSh Scheld zachtjes. Je stuitert op een arm van de tijd Zie de aders kloppen vlak onder de huid Wild en onstuitbaar als het eeuwig jonge bos en de zee die lange sprongen neemt Hou je adem in. En zweef over het wortelpad Stijg boven de huizen Kijk het oude nieuwe groen de schittering van water Kom maandag met je kwast en blikken verf Workshop Monument Maak je ouders blij Verf de aders blauw Maak je wilde ouders Zee -/ bl / auw \_/ Frouke Hansum juni - juli 2008

20 Flevoland, een monument
Monument van ledigheid Horror vacui getemd Kunst in kaders van basalt Leeggevist en volgeplant Wrakhout kiemt in verse klei wast in schelpenvruchtbaarheid tot het kijkt voorbij de dijk naar het zeegat van voorheen Ga nu bouwen tot de hemel Denk niet aan de hel van water Zet een peilstreep op de toren Houd je vast aan NAP Als het monument verpulvert als de wateren verzwelgen wat hun ooit is afgenomen koester dan je waterwoning Zorg voor voedsel en voor water (ook al klinkt dat laatste cynisch) Ga genieten van het uitzicht op wat ooit een monument was Zo’n verzonken monument is zeer geschikt als werelderfgoed Een Atlantis wier lokatie niet in nevelen gehuld is. Niels Blomberg, 31 mei 2008

21 Flevolandse Windmolens
De schuimgetopte westenwind stuwt schepen voort van golf naar golf Familie bidt voor man en muis De meeuw zweeft langs Het giert in kieren van basalt rukt plagend aan het autostuur De fiets bevecht de tegenwind Het valkje bidt Het ingekaderd polderland Het Paaseiland van spierwit staal De koppen in de wind gedraaid De strijd begint Drie zwaarden maaien in het rond verhakselen orkaangeweld tot een kolkende koperstroom De nacht wordt dag © Niels Blomberg, 30 augustus 2008

22 Wereldzee in zakformaat (Ode aan het IJmeer)
Dit is een wereldzee in zakformaat een Aralmeer dat niet is opgedroogd waar af en toe een eiland wordt verhoogd maar dat men verder bij het oude laat Het IJmeer is een polderoceaan het buitengaats van de Oranjesluizen het binnengaats gezien vanaf Enkhuizen Je raakt de overzijde bijna aan Het ziet hier wit van zeilen en van zwanen door wateren en winden voortgedreven De luchten zitten vol van vogelleven en vol van kristallijne vliegtuigbanen Hier is het water getemd door de dijken Vanaf het meer kun je alles bekijken Hier is het uitzicht nog redelijk ruim Muiden met Muiderslot toren van Naarden plaatsen van grote historische waarde Diemercentrale getooid met een pluim Rembrandt- en Breitner- en Mondriaantoren Molens in Flevoland laten zich horen Paaseilandbeelden met Hollandse aard Amsterdam Durgerdam Uitdam en Marken Eertijdse haven van botters en barken Dan volgt het eind bij het Markense paard Wanneer men ooit de ruimte delen gaat in water wonen weg en nog wat zaken dan zal hij nooit uit mijn geheugen raken mijn eigen wereldzee in zakformaat Niels Blomberg, April 2007

23 Rode deur Achter het gemaal De Blocq van Kuffeler Het werkeiland ligt in de dijk als de prooi in de python, klaar om te worden opgenomen in het land dat nog niet is. Het huis van pompen groeit, de kolos die het water weerstaat met de rode patrijspoort van staal en van rubber. Start nu de pompen, verwijder de damwand. Water slaat stuk op de muur van beton, duwt dan de deur al dichter en dichter. Veilig is hij die de pompen moet smeren. Open de deur en ruik hoe de geur van diesel verwaait in de gloednieuwe landwind. Niels Blomberg, augustus 2007

24 Knardijk De schaduw van Lely’s liniaal, achttien en een halve kilometer van Wolderwijd naar Markermeer, op de grens van binnendijks en binnendijks Ooit beschermde hij de weke onderbuik van Lely’s eigen stad, stond pal in de strijd tegen het wassende water Ooit Nu is hij de Don Quijote die vecht tegen het water dat al lang is weggepompt door de windmolens Het groene lint is twee keer doorgeknipt om het water door te laten (Ook dat nog) Maar aan het einde staan de vogelaars op zijn brede rug te turen naar de Oostvaardersplassen Hij biedt houvast aan statieven, leidt buitenlands verkeer in goede banen Zijn rol is nog lang niet uitgespeeld Niels Blomberg, juli 2005