Kerstdagen 2003 Kortgeleden hebben we bij Genet Ethiopisch gegeten. Er waren nog meer gasten. We begrijpen dat men regelmatig bij elkaar uit eten gaat.

Presentatie over: "Kerstdagen 2003 Kortgeleden hebben we bij Genet Ethiopisch gegeten. Er waren nog meer gasten. We begrijpen dat men regelmatig bij elkaar uit eten gaat."— Transcript van de presentatie:

1 Kerstdagen 2003 Kortgeleden hebben we bij Genet Ethiopisch gegeten. Er waren nog meer gasten. We begrijpen dat men regelmatig bij elkaar uit eten gaat. Er was een vrouw die hier vlakbij woont (Romana Stefanoni die in de via Stefanoni woont naast wijnkelder Stefanoni: heel veel mensen hier hebben die naam, ook onze verwarmingsman, een oom van Romana). Verder een echtpaar van wie de man vrachtwagenchauffeur is die veel op Nederland rijdt en de vrouw een erg dikke Panamese. Hun zoon (ook aanwezig) heeft in het nationale team van Italië gehonkbald en heeft gebokst. Dat is goed te zien: hij is echt een kleerkast. Genet heeft hem toen hij baby was borstvoe- ding gegeven. Die twee houden echt van elkaar, dat was goed te zien. Verder was er onder anderen een gepensioneerde lerares Frans (Lida) die verstandige opmerkingen maakte over de rol van leraren (niet alleen je vak, maar ook een beetje cultuur er- omheen alsjeblieft). Inmiddels weten we dat Lida de vriendin is van Tomi, die de vader is van Laura, de jonge lerares Italiaans die in Viterbo gratis les geeft aan buitenlanders, ook aan Wil- ly. Na de maaltijd werden we uitgenodigd voor het diner op kerstavond en voor de middagmaaltijd op kerstdag. Bij wie wisten we toen nog niet, maar later hoorden we van Genet dat we verwacht werden bij Edna en Vito Dominici (de Panamese en de vrachtwagenchauffeur). Vito is weliswaar “slechts” chauffeur, maar hij heeft een brede belangstelling. Zo heeft hij een tijdje de wekker ’s morgens vroeg laten aflo- pen omdat hij op de televisie een serie over wetenschappers wilde volgen. Op kerstavond reden we ’s avonds om halfacht naar de flat van Genet. Zij vroeg of we even wilden binnenkomen. We maakten kennis met haar zoon Marco en dochter Elena. Bij een andere gelegenheid had Genet ons verteld dat ze de kinderen bewust internationale namen had gegeven. Marco heet in het Ethiopisch Marcos en in Italië en de rest van de wereld gewoon Marco. Elena/Helena begrijpt ook iedereen. Grap- pig: ook wij hebben voor onze zoons internationaal bruikbare voornamen gekozen omdat dat wel zo handig is. Elena volgt een ingenieursstudie en wil zich specialiseren in waterbouwkunde. Mar- co studeert scheikunde, zijn vader Francesco is leraar scheikunde geweest. Genet en Francesco zijn gescheiden, maar ontmoeten elkaar nog wel en gaan zo te zien nor- maal met elkaar om. Beide kinderen zijn erg leergierig. Genet vertelde dat ze als kind hoegenaamd geen belangstelling hadden voor de televisie, maar dat ze wel een heleboel sprookjes op video hadden en liever lazen dan naar de televisie keken. Niet gek, denken we dan. In de kolom rechts de aanwezigen. Romana kwam pas later op de avond en Lida en Tomi ontmoetten we eerste kerstdag. In de loop van de kerstavond kregen we te eten en drinken: Frutti di mare (stukjes inktvis, mosselen etc. in het zuur). Erg lekker, je proefde de zee. Geroosterde baccalà (gezouten stokvis, in water geweekt om het zout te verwijderen). Boven gloeiende as geroosterde paling uit het meer van Bolsena. Heel lekker. Opnieuw baccalà, deze keer minder droog, met een rozijnensaus. Kikkererwten. Dit gerecht hoort op deze avond, maar echt lekker vinden we het niet. Mosselen: hele grote, lekkere. Gamberoni, in goed Nederlands gamba’s, grote garnalen/kleine kreeften. Die waren voor het koken overlangs opengesneden, waardoor het eten een makkie was. Koffie. Wijn en water in overvloed, maar men drinkt hier heel rustig.

2 We wilden graag naar de nachtmis in de San Flavianokerk, niet ver van de plek waar we ons bevonden. Verder had niemand zin, maar Vito stond erop ons te begeleiden. Zelf kerkte hij vroeger ook in de San Flaviano, maar de huidige pastoor laat het beste orgel van Lazio (volgens Vito) ongebruikt, want hij geeft de voorkeur aan een mis met gitaarmuziek. We voelen met Vito mee. We zijn al vaak in de San Flaviano geweest, ook met gasten. Hij is ons erg dierbaar. De kerk ligt aan de Via Cassia, een weg die is aangelegd door de Romeinen. In die tijd was er op deze plek een “statio”, een plek dus waar je kon eten, overnachten, paarden wisselen en dergelijke. De oudste kerk op deze plek wordt al genoemd in een document uit het jaar 807. In 1032 werd de kerk opnieuw gebouwd en rond 1300 werd hij vergroot. Het is een rommelige kerk. De plattegrond is niet symmetrisch en geen hoek is precies 90 graden. De kapitelen op de dikke pilaren ogen een beetje primitief, maar we vinden ze prachtig. Deze kerk heeft nog een bijzonderheid: omdat hij tegen een helling is gebouwd, bestaat hij uit een onder- en bovenkerk. Toen we in de volle kerk een plaatsje zochten kreeg ik een brok in de keel: zo’n oeroud gebouw met verweerde fresco’s dat we nu voor het eerst goed verlicht zagen, al die mensen van goeden wille (hopen we). De pastoor had helaas slechts een plat verhaaltje, maar we hebben geen spijt van onze kerkgang. Bij onze terugkomst was het feest nog in volle gang. We kregen nog een bord met “pasta con noci” (tagliatelle met walnoot en kaneel). Dit is een lievelingsgerecht van Vito (zijn moeder maakte het vroeger klaar), maar verder vindt niemand het echt lekker. Deze keer aten we het lauw en dat was niet erg lekker, maar later hebben we het koud gegeten en dat was smullen. Uit het voorgaande zal duidelijk zijn geworden dat de maaltijd eindeloos lang duurde. Dat lijkt erger dan het is, want tussen de gangen door ging men zich regelmatig vertreden, bijvoorbeeld om in de keuken een sigaretje te roken. Het was in de keuken vaak drukker en gezelliger dan in de salon. Au fond zijn deze Italianen boeren, geen stadbewoners. We denken dat onze gastheer en -vrouw normaal in de zeer ruime keuken met open haard wonen. Hoewel van ons verwacht werd dat we nog meer gingen eten en drinken, hebben we ruim na middernacht afscheid genomen van al deze lieve mensen. Voor Willy is het soms nog erg belastend zo lang Italiaans te moeten horen en spreken. Er komt een moment dat ze bijna verstijft en dan moeten we snel weg. Dat gaat wel over, denken we. De foto’s rechts zijn gemaakt op eerste kerstdag. San Flaviano: onderkerk en bovenkerk Keukenbelevenissen Genet is helemaal gek van plastic met luchtbellen, het soort waar- in allerlei dingen verpakt worden. Ze vouwt het plastic op de plek van een rij bellen en knijpt ze fanatiek kapot. Hoe harder de knal- len, hoe beter. Op schoenen met harde hakken gaat het nog beter. Genet lijkt wel een meisje van dertien als ze hierover spreekt: on- deugend glunderend. Ze heeft een half uur zitten knallen. Romana vertelt. Toen ze jonger was, ging ze vaak naar de disco- theek. In de tijd dat aids een probleem begon te worden kregen de discotheekbezoekers gratis een pakje condooms uitgereikt. Roma- na had zo’n pakje gedachteloos in haar tasje gestopt. Een tijdje later zat ze met een vriend in de trein op weg naar haar werk in Rome. Ze zei “ti serve una gomma?” (wil je een kauwgumme- tje?), graaide in haar tas en in plaats van een pakje kauwgum bleek het een pakje condooms. Toen ze dat vertelde bloosde ze alsnog. Het woord “gomma” heeft veel betekenissen. Het kan slaan op (Arabische) gom, een gummetje, een autoband, rubber, kauwgum (gomma americana), maar een condoom is natuurlijk ook van rubber gemaakt.

3 Op kerstdag werden we alweer om halftwee verwacht bij Edna en Vito voor het kerstdiner. Ze hadden een kalkoen van 9 tot 12 kilo gebraden (afhankelijk van wie het vertelde). Maakt niet uit, het was een monster. De kalkoen was uiteraard gevuld met van alles en nog wat en er waren verschillende sauzen voor op het vlees en op de groenten (wortelen, bloemkool, broccoli, sla). We begonnen met pasta met tomatensaus en eerlijk gezegd weet ik niet meer wat we verder allemaal aten. Het was veel. Toen we op kerstdag afscheid namen van het gezelschap, wer- den we uitgenodigd voor het diner op tweede kerstdag bij Genet. Ze zijn ons aan het testen! Als je dit overleeft, mag je er bijhoren. Romana had voor Elena, Marco en Luis cadeautjes meegeno- men. Op de foto van de af- droogploeg (midden rechts ) zie je rechts de open haard.

4 Het was die tweede kerstdag alweer de derde eindeloze maal- tijd in drie dagen, dus ik meende enige matheid te bespeuren. Het was wel gezellig en warm, maar de vonken spatten er niet af. We aten pasta, rolladeachtig vlees, sperziebonen, spinazie, panettone (een grote tulband zonder gat in het midden) met spumante (bubbeltjeswijn), fruit (en nog meer dingen die ik alweer vergeten ben). Door de balkondeuren van Genet hadden we vandaag een schitterend uitzicht op de Apennijnen, omdat het ongewoon helder was. Boven alles uit torende de met sneeuw bedekte Monte Terminillo. Genet wees ons een oude boerderij aan op een paar honderd meter van haar huis waar zich in grotten een kerststal (presepe) bevindt. De boerderij doet dienst als op- vangcentrum voor drugsverslaafden. We zijn er met een paar andere gasten even heengelopen. De kelders waren indruk- wekkend, er was bijvoorbeeld een grote voormalige brood- oven, maar het kerststalgedoe was zonder meer klungelig. Zal wel gemaakt zijn door de klanten van deze instelling. Tijdens de wandeling liepen Antonio en Willy arm in arm. Dat was Antonio’s idee natuurlijk. Antonio legde Willy uit dat de regels der etiquette voorschrijven dat de arm van de heer boven die van de dame behoort te rusten. Diplomatiek als ze is, zei Willy: “maar ik ben veel groter dan jij”. Dat is waar, maar erg direct. Antonio lijkt op deze foto bij de kerststal sprekend op de blinde hotelhouder in Wenen in de film Hotel New Hampshire. Normaal lijkt hij meer op Yasser Arafat, maar veel minder erg. Bij de kerststal vroeg een van de beheerders aan Antonio: “Do you speak English?”, waarop Antonio moest uitleggen dat hij Napolitaan was. Hadden ze Willy of mij matig Italiaans horen spreken of was het Italiaans van Antonio niet als zodanig her- kend? Antonio spreekt namelijk zwaar dialect. Wij hebben er veel moeite mee, maar de Italianen ook, tot onze geruststelling.

5 Na ons bezoek aan de kerststalkelder besloot Genet haar water- pijp tevoorschijn te halen. Vermoedelijk ontbrak er een onder- deel, want met keukenpapier moest een verbinding afgedicht worden om valse trek te voorkomen. Om beurten namen een we een paar trekjes. Een sigaret is handiger zal ik maar zeggen. Ook Antonio houdt je vaak vast. Ik begin langzamerhand een beetje te wennen aan al die lichamelijkheid, maar het kost moeite. De (meeste) mannen zoenen elkaar ook en ze slaan mij niet over. Francesco wil ons de weg wijzen in Urbino en omgeving (met name het dal waar hij is geboren en waar het nog bar primitief is). Hij kneedde regelmatig de nek van zoon Marco, die zich daaraan niet leek te storen. We zijn uitgenodigd om ook oud en nieuw te vieren bij Edna en Vito. Inmiddels hebben we gehoord dat Delia en Giuseppe met oudjaar alleen zijn, dus hebben we de uitnodiging van Vito moeten afslaan en gaan we naar onze buren. Vito had wel begrip voor onze keuze, denk ik. Genet met waterpijpLida dicht het lek