De laatste kus Intieme momenten Totaal tegengesteld:

Presentatie over: "De laatste kus Intieme momenten Totaal tegengesteld:"— Transcript van de presentatie:

1 De laatste kus Intieme momenten Totaal tegengesteld:
Kus = liefde Judas = haat Verraad: van vriend naar vijand Brandend op de ziel van Jezus Je krijgt er koude rillingen van: deze laatste kus voor Jezus. Er zijn meer intieme momenten geweest in deze laatste dagen. Markus 14 begint met te vertellen over een vrouw die een flesje kostbare parfum over Jezus uitgiet. Een sterk gebaar van liefde. Daarna gaat het verder met de maaltijd die Jezus houdt met de twaalf leerlingen. Een intiem samenzijn, ze lagen vlak naast elkaar op de ligbedden rond de tafel. Ze aten van hetzelfde brood, ze doopten de stukken brood in dezelfde schaal met saus. Closer kun je haast niet zijn. En nu komt Judas op Jezus af en geeft Hem een kus. Weer zo’n intiem gebaar. Een kus geef je als je van iemand houdt. [KLIK] In de Griekse woorden van Markus hoor je dat nog sterker. Zoenen is daar namelijk hetzelfde woord als liefhebben. Zo komt Judas naar Jezus toe: als iemand die van Jezus houdt en dat met een uitbundige omhelzing laat voelen. De tweede keer dat het over de kus gaat, in vers 45, wordt het nog extra sterk gezegd: Judas gaf een stevige kus, als je het over een verliefd stel hebt zou je zeggen: flink afzoenen. Maar wat doet die laatste kus pijn. Het ziet er uit als liefde, maar het is precies het tegenovergestelde. Een vriend komt naar Jezus toe, maar hij komt als vijand om zijn meester in handen van de vijand te spelen. Hij spreekt Jezus nog aan met het vertrouwde woord “Rabbi”, maar intussen heeft hij geen boodschap meer aan zijn meester, van binnen heeft Judas zich helemaal van Jezus afgekeerd. Een vriend die vijand is geworden – daar heb je de kern van wat verraad inhoudt. De laatste kus voor Jezus komt van Judas. Ons lopen de koude rillingen over de rug. Maar hoe zal deze kus gebrand hebben op de lippen van Jezus, en hoe zal die gebrand hebben op zijn ziel? Zoveel intieme momenten hadden ze bij elkaar doorgebracht, zoveel liefde had Jezus aan deze leerling meegegeven. En nu komt er voor al die liefde alleen maar haat terug. Met mooie woorden en een gebaar van liefde kiest de vroegere vriend voor de vijand. We kijken er verbijsterd naar. Hoe kon dit met Judas gebeuren? En misschien ben je ook wel bang voor jezelf. Zal ik altijd van Jezus blijven houden? Of kan er bij mij ook die omslag komen, dat ik het niet meer wil? * De laatste kus – dat is meer dan een vriend die in een vijand verandert. Voor Jezus is het meer dan de menselijke pijn als je door een intieme vriend wordt verraden. Judas is niet zomaar een vriend. “Een van de twaalf”, zo heet hij in vers 43. Alle evangelisten die hierover vertellen duiden hem consequent zo aan. Dat kan niet toevallig zijn.

2 Eén van de twaalf Niet toevallig: 12 leerlingen = begin van Gods nieuwe Israël Eén overloper: Jezus’ missie mislukt? Van hoog tot laag erbij betrokken: Jezus uitschakelen Wat hebben wij, mensen, Jezus te bieden: de laatste kus? Want het was niet toevallig dat Jezus er twaalf om zich heen verzameld had. Twaalf leerlingen die met Hem op pad gingen om de boodschap van Gods Koninkrijk te brengen. Met die boodschap waren ze op weg naar het Koninkrijk zelf, en Jezus werd steeds duidelijker de Koningszoon om wie het draaide. Zoals Israël, het volk van God, twaalf stammen telde, zo maakt het twaalftal rond Jezus duidelijk dat hier iets nieuws begint, een nieuw volk, de voorbode van het Koninkrijk dat alle volken in zich op zal nemen. Als nu één van de twaalf overloopt, dan is eigenlijk daarmee het project van Jezus mislukt. Het volk van het nieuwe koninkrijk valt uit elkaar. Als zelfs deze twaalf al niet meegaan, hoe moet dat dan met de missie over heel de aarde? [KLIK] Judas staat niet op zichzelf. De kus die hij aan Jezus geeft, is niet een privégebaar. Uit de ene kring is hij in de andere gestapt. Uit de twaalf rond Jezus staat hij nu tussen de meute met zwaarden en knuppels. En achter die ongure bende staat nog een groep, Markus somt ze gedetailleerd op in vers 43: de hogepriesters, schriftgeleerden en oudsten. De officiële leiders van het volk Israël. De religieuze professionals: aangesteld om de verbinding tussen God en zijn mensen te onderhouden, door de offers van de priesters in de tempel, en door uitleg en onderwijs te geven over wat er in de bijbel staat. En de oudsten, de mannen met natuurlijk gezag die de boel bij elkaar houden en de beslissingen nemen. Het is niet zomaar iets wat er gebeurt in de donkere nacht. Het hele volk, van hoog tot laag, is erbij betrokken. Eén grote machine, waarvan Judas slechts een tandwieltje is. Een machine die nu maar met één ding bezig is: Jezus onschadelijk maken. Gods eigen volk, dat zich bewust wil ontdoen van de messias die ze van God zelf krijgen. En zo kunnen ook wij onszelf er niet buiten houden. Het is vreselijk wat Judas doet. Maar hij staat er niet alleen. Het hele volk van God staat achter hem, en nog een stap verder: de hele mensheid. In die donkere tuin van Getsemane zie je wat mensen doen als God ze komt opzoeken: mensen keren zich af.

3 Judas heel doelbewust en agressief
Judas heel doelbewust en agressief. De anderen een beetje dommig, de onderknuppels met hun zwaarden. Op afstand de elite die het bedenkt en anderen het vuile werk laat opknappen. En de twaalf rond Jezus? De ketting is verbroken nu die ene schakel eruit gevallen is. Daarna laten ze allemaal het afweten. Eentje zwaait nog wild met zijn zwaard, maar algauw vluchten ze alle kanten op. Wat mensen te bieden hebben aan Jezus, is dat ze Hem alleen laten, dodelijk alleen. Niet alleen de kus van Judas, maar alle reacties eromheen, dat is het laatste wat wij Jezus te geven hebben. Niets. Is dit het einde? * De laatste kus, van Judas voor Jezus – is dat wel echt de laatste? Hij brandt op de lippen van Jezus. Maar brandt diezelfde kus ook op de lippen van Judas? Als hij het gebaar van vriendschap, gevuld met haat, drukt op het gezicht van Jezus, wat komt er dan terug? Daar zit het eigenlijke, het bijzondere van dit verhaal. Markus vertelt sober, feitelijk, staccato wat er met Jezus gebeurt. Je ziet de hectiek van Judas met zijn gewapende troep, je hoort heel snel over een paar andere reacties. Daartussen staat Jezus. Hij zegt niets en Hij doet niets. Markus noemt niet de vraag van Jezus aan Judas die Matteüs en Lukas wel weergeven: “Vriend, ben je daarvoor gekomen? Lever je de Mensenzoon uit met een kus?” Bij Markus gebeurt het gewoon. En dat “gewone” is het bijzondere, want dit is wat moest gebeuren.

4 Nóg een kus Jezus laat mensen “de handen aan Hem slaan”
Evangelie: geen veroordeling van Judas Wel belichting: “uitleveren”: feitelijk “de Schriften in vervulling” Klaar om Judaskus te ontvangen En dan: Jezus’ kus van liefde! Vorige week ging het er even over, bij het gesprek dat Jezus met zijn leerlingen had toen ze van de berg afkwamen waar Jezus in het licht van de hemel had gestaan. Dat toppunt werd een kruispunt, van daar af ging de weg naar beneden. Zoals de mensen met Johannes de Doper hadden gedaan wat ze maar wilden, zo zou dat ook met de Mensenzoon gebeuren, met Jezus zelf. Vanaf de kus van Judas is er geen weg meer terug. Nu kunnen de mensen inderdaad met Jezus gaan doen wat ze willen. “Ze sloegen de handen aan Hem”, of zoals het in onze vertaling staat: “Ze grepen hem vast.” Dit is nog maar het begin. Straks gaan ze Hem echt slaan en met Hem spotten en Hem meeslepen tot ze op de plek komen waar ze Jezus omhooghijsen aan het kruis waar Hij zal sterven. Nu heeft Jezus het niet meer zelf in de hand, maar nu is Hij in handen van de mensen die kwaad met Hem voorhebben. Belangrijk dat we dit scherp in beeld hebben. Heel gauw zien we vooral de figuur van Judas, die afschuwelijke verrader, en we breken ons hoofd over wat hem zo ver gebracht heeft. Het evangelie geeft je daar bijna geen aanknopingspunten voor, en er klinkt ook bijna geen oordeel over die slechterik. Wel belicht het evangelie op een andere manier wat deze daad van de verrader betekent. [KLIK] Daarom hebben we die korte stukjes gelezen die eerder in Markus 14 staan. De ene aanwijzing is het woord “uitleveren”. Daar zit geen emotie of afkeuring in, zoals bij ons woord “verraden”. Feitelijk is dit wat Judas doet: hij speelt Jezus in handen van degenen die Hem dood willen. De tweede aanwijzing: het gebeurt “zoals geschreven staat”. We hoorden het Jezus zeggen aan de maaltijd (vers 21): “De Mensenzoon zal heengaan zoals over hem geschreven staat.” En bij zijn arrestatie zegt Hij hetzelfde (vers 49): “dit gebeurt omdat de Schriften in vervulling moeten gaan.” Dat maakt het niet minder erg wat Judas doet. Ook niet makkelijker voor Jezus. Het betekent wel dat er nu iets anders meespeelt. Niet alleen mensen die zo vijandig zijn dat ze hoe dan ook van Jezus afwillen. Maar ook Jezus zelf die dat wil ondergaan, die al ons kwaad op zich wil laden omdat dat de enige manier is waarop het een keer kan ophouden met kwaad en haat. Jezus wil het, want God wil het. God haalt op deze manier zijn wereld en zijn mensen terug in zijn liefde, terwijl de mensen en de wereld dat helemaal niet willen. God wil het, en Jezus wil het ook. Daar ging zijn worsteling over, toen Jezus tot drie maal toe in gebed was met zijn Vader, of het alstublieft ook anders kon. Door die vraag is Jezus heengegaan, en Hij heeft zijn antwoord gevonden: zoals de Vader het wil, zo wil Ik het ook. En daarna was Hij klaar, klaar om Judas te ontvangen en zijn kus te voelen branden op zijn lippen en zijn ziel. De laatste kus – het is onze kus, de kus van Judas die van een vriend een vijand is geworden. Maar Jezus vangt die op met nóg een laatste kus, een kus van liefde die van geen ophouden weet, die doorgaat ook als er niets of niemand meer overblijft om van te houden, als er alleen nog maar vijanden zijn. Een kus die vijanden tot vrienden kan maken. * Daarmee komt de vraag nog eens terug bij ons. De laatste kus: is Judas het laatste wat wij Jezus te bieden hebben? Of gebeurt er iets als wij de kus van Jezus zien en voelen? Als we zien hoe Hij gewillig zich gevangen laat nemen en straks zich aan het kruis laat spijkeren. Voel je dan hoeveel Jezus van je houdt? En ga je Hem dan ook de kus van jouw liefde geven?

5 En wij? Schrik en schaamte
Dubbelheid in mijn hart Kan ik als Judas worden? Overwonnen door Jezus’ liefde Laatste kus – of de eerste van vele? Ik weet niet of ik dat zomaar zou durven. Als ik er bij sta wanneer Judas zijn meester kust, dan schaam ik me diep. Ergens voel ik van binnen dezelfde dubbelheid waaraan Judas kapot gegaan is. De liefde van Jezus die me raakt, de nabijheid van God die me opgetogen maakt van blijdschap. Maar ook de onzekerheid die me kan bekruipen of het wel voor mij is, en of ik er wel tegen kan dat iemand zo van mij houdt, omdat ik dan niet meer mijn eigen gang kan gaan, en ik weet niet of ik het kan opbrengen wat deze liefde van mij vraagt. Zo dubbel is het in mijn hart, zo kan ik heen en weer gaan, mee met Jezus of tegen Hem in. Soms voel ik mij op hetzelfde randje als Judas, alsof ik van een vriend een vijand kan worden en me helemaal voor God en voor Jezus zou kunnen afsluiten. Ik schrik van mezelf als ik zo denk, en dan duw ik het maar gauw weer weg. Ik duw Judas weg, zo’n vreselijke verrader, dat ben ik niet, gelukkig … Maar als ik het evangelie hoor, dan hoef ik niet mijn eigen schrik en mijn eigen schaamte te overwinnen. Naast Judas zie ik Jezus, en op Hem valt het volle licht. Moed om van Jezus te houden haal ik niet uit mezelf, uit m’n sterke geloof of m’n warme gevoel. Ik weet hoe die me kunnen bedriegen. [KLIK] Maar ik weet nu ook hoe Jezus mij nooit kan bedriegen. Want ik zie hoe Hij doorgaat met liefhebben en met lijden, voor Judas die het niet meer kan accepteren, voor de elf die wegvluchten in de nacht, en voor mij die erbij staat en het geen haar beter zou doen. Het evangelie gaat niet over wat mensen voor goeds doen, het evangelie gaat over het goede dat Jezus doet, hoeveel kwaad mensen er ook tegenin brengen. Het evangelie gaat over vijanden die vrienden mogen worden door de vriendschap, de liefde van deze Ene. Zo laat ik me bemoedigen, ik laat me trekken door de liefde van Jezus, want zijn liefde alleen brengt me zover dat ik Hem niet langer van me afduw. De kus van Jezus’ liefde kan ik alleen nog maar teruggeven in de kus van mijn liefde. De laatste kus wordt de eerste.