It is in gouden sinnedei En súntsjes driuwe wy, Lewis Carroll Oersetting Tiny Mulder   Alice It is in gouden sinnedei En súntsjes driuwe wy, Want it roeien mei de riemen is Foar lytse earmkes nij. Wylst wize lytse hannen ’t paad Ut kleare boarterij. O, Trio wreed! Om op dit stuit, Sa myld, sa sêft it wyntsje, Te freegjen om in nij ferhaal Mei stimkes leaf en fyntsjes! Mar wat kin ien tsjin trije dwaan? Se hawwe jin oan ’t lyntsje.

   De earste seit fol ûngeduld: ‘Begjinne! No direkt!’ Twa wol allinne in ferhaal Dêr’t gekkichheid yn stekt. Wylst Trije – o, net al te faak – It teltsje ûnderbrekt.   Dan folgje sy oandachtich mei Har bernefantasij It dreambern, dwalend troch it lân Fan wûnders, frjemd en nij, Dat moai mei bist en fûgel praat. De helte leauwe sy.

As soms ’t ferhaal net fierder wol – De fantasij is op – En de ferteller skjin ynein, Foarsichtich seit: ‘Ik stop. ’t Ferfolch komt.’ – Dan: ‘O, nee! ’t Is letter!’ klinkt de rop.   Sa woechs ’t ferhaal fan Wûnderlân By stikjes, sûnder pinne, Mei alle mâl en alle moai Sa’t goede teltsjes binne. ’t Ferhaal is út. De roeiers gean’ Nei hûs yn goudene sinne.

Alice! In berneteltsje. Nim En lis ’t mei hoedene hân Wêr’t bernedreamen frissele Binne yn geheim ferbân; In droege blommekrâns allyk, Plôke yn in fier, fier lân.

Al in het gouden middaguur Drijven wij ongestoord; Lewis Carroll Oersetting Nicolaas Matsier   Alice Al in het gouden middaguur Drijven wij ongestoord; Vier kleine armen trekken slap Aan twee riemen ons voort, Twee kleine handen doen alsof Er iemand stuurt aan boord. Ach, wrede Drie, van wie ik nu Verhalen moet beramen, Want deze warmte maakt zo loom Dat ik me nog zal schamen. Maar wat vermag één arme stem Tegen drie kelen samen?

Gestreng klinkt daar al het bevel Van Prima: ‘toe, beginnen!’ Veel zachter dringt Secunda aan: ‘Er moet wel nonsens in!’ en Tertia onderbreekt de boel Slechts om de twee, drie zinnen.   Al gauw doodstil nu volgen zij Met veel oplettendheid Het droomkind, reizend door een land Verbazend, wijd en zijd, In kalm gesprek met vis en dier En half geloven zij ‘t.

De bronnen van de fantasie Geven geen water meer. En tevergeefs probeer ik het: ‘De rest volgende keer-‘ Maar blijde stemmen roepen al: ‘Het ís volgende keer!’   Zo groeide dan het Wonderland: Zo kreeg, na veel gedraal, Elk voorval eindelijk zijn vorm- Uit is nu het verhaal; Op weg naar huis vangt onze boot Een laatste zonnestraal.

Alice! Ziehier een pril verhaal; Berg het met zachte hand Waar kinderdromen opgaan in Herinnerd heilig land; Een pelgrimsbloemenkrans, verdroogd, Een verre afgezant.

William Shakespeare   Sonnet XVIII Zal ik jou vergelijken met een zomerdag? Je bent veel mooier, zachter, niet zo heet Ruwe winden schudden lieftallige knoppen in mei En voor je het weet is die zomer alweer voorbij Soms schijnt het hemeloog te fel En dan weer wordt haar gouden glans versluierd Al wat mooi is vervaagt zo met de tijd Door ongeluk of door verval van de natuur Maar jouw zomer gaat nimmermeer voorbij Noch zal jouw schoonheid ooit vergaan Noch zal de Dood snoeven dat jij in zijn schaduw dwaalt, Want deze regels vereeuwigen jou Zolang er mensen leven en dit kunnen aanschouwen Zal jij in dit gedicht verder leven.

Alexander Blok (1880-1921)   The girl was singing in a church choir,   About the weary abroad, far away,   About the ships in the sea, so dire, And those who'd forgotten their happy day. So sweet was her voice flying up into highness   With shimmering beam on her shoulder of white,   And every one listened watching from darkness   The way the white garment was singing in light.

And every one thought that the joy was there,   That the ships were all in a quiet bay,   And the weary people abroad, full of care,   Were now all blessed with a happy day.   The voice was sweet, and the beam was shining, And only up there at the royal rack   A child, conversant with secret, was crying   That nobody, really, would ever come back.

Vasko Popa (1922-1991)   Vóór het spel Je sluit het ene oog Tuurt in elk hoekje van jezelf Onderzoekt of er geen spijkers zijn geen dieven Geen koekoekseieren Je sluit ook het andere oog Hurkt neer en springt dan Springt hoog hoog hoog Helemaal boven op jezelf

Vandaar val je in je volle gewicht Val je dagenlang diep diep diep Naar de bodem van je afgrond   Wie niet in stukken uiteenspat Wie ongeschonden blijft en heel weer opstaat Die spelt.

Marko Vešović (1945)   A Deathless Moment A sniper is working a street crossing. Two girls, breathless from running across. They radiate heat, perfumed, like silk underwear being ironed. One of them doesn't have a hairdo, but bristling wheat sprouts on her head. She's fuming, thundering, and cursing at the sniper: I seem to be watching, like out of a window, a glorious storm! The other's words are pleasant like the fluttering of an umbrella, in the morning, at the Budva beach. She tosses her head from time to time. For our sake!

For she knows: with each toss, her long hair will smell sweetly. A beauty. But one of those who never fail to smile at you. Both lavishly and stingily. Lavishly enough to make you happy. Stingily enough that it costs them nothing. Their smile lets you know that for them you are not a thing among things. They wish perhaps to break the spell put on you by an icy female look that has turned you into a thing.

The air smelled sweetly of my youth of long ago when every tree-lined lane led to the end of the world. When life was not yet worn thin like a proverb. They left, leaving in me the tenderness that comes over you when you look long at the skies swarming with snowflakes. They went, chattering—not two girls, but two breezes, blowing suddenly through scorching heat of the siege. Through the dog days of existence.

Miroslav Antić (1932-1986)   Het kleinste gedicht Hier is het kleinste gedicht Kleiner dan een papaverkorrel Daarin zit een lach En een brief voor een jongetje Als je weet wie 'm stuurde - wat valt er je nog te vertellen. En als je 't niet weet - wat maakt het je dan verder uit.

Theun de Vries (1907-2005)   Jij, mijn lieve Zwette, ik draag je door de jaren bij me, in al je huizen heb ik gewoond, de lucht ingeademd van al je zorgen, je brood geproefd, je lachen gehoord en soms je schreien. Als ik langs je loop zie ik ze, de zwoegers van vroeger, op de drempels, ze groeten me met een eeltige hand.

Daar is het huis, het huis van opa en oma, niet meer mijn huis; ik gluur door de ramen: de kamer waar ik geboren werd, vreemd volk; ik zie het aan hun gezicht: wat wil die oude beschaamde man? Ik ga al. Bij de boslaan blijf ik staan. LINQUENDA staat daar op de boerderij.

Federico Tavan (1949-2013)   Tree I could live even at the top of a tree and be just as happy. I would sunbathe all day, eat apples and I’d sleep on the leaves, in hot or in cold weather. I’d wait for birds the world seen from far away, it’s only a ball that spins.

Ik haw keazen foar it fers 'Albero' (beam) fan de Friûlyske 'poete maudit' Federico Tavan (1949-2013). Tavan hat postúm yn 2014 noch in wichtige literêre priis krigen, de Giuseppe Malattia della Valata. Syn wurk hat eins pas nei de dea fan Tavan it omtinken krigen dy't it fertsjinnet en stiet op dit stuit folop yn de belangstelling by alle lagen fan de befolking. Ferline jier makke Marco Brosolo, in Friûlyske muzikant út Berlyn, in cd mei fersen fan Brosolo. Dy CD waard yn desimber presintearre yn in útferkocht teater teater yn Udine, de haadstêd fan Friûlië. Op dy CD wurdt it nûmer Albero hiel moai songen en der is sels in fideoklip fan makke: ‪https://youtu.be/_xgChcns7K4.

  Boris Pasternak (1890-1960) Winter's Night Blizzards were blowing everywhere 
Throughout the land. 
A candle burned upon the table, 
A candle burned. As midgets in the summer fly 
Towards a flame, 
The snowflakes from the yard swarmed to 
The window pane.

And, on the glass, bright snowy rings And arrows formed And, on the glass, bright snowy rings 
And arrows formed. 
A candle burned upon the table, 
A candle burned. And on the white illumined ceiling 
Shadow were cast, 
As arms and legs and destinies 
Fatefully crossed.

Two slippers fell on to the floor 
With a light sound, 
And waxen tears dripped from the candle  
On to a gown. No object in the misty whiteness 
Could be discerned. 
A candle burned upon the table, 
A candle burned.

A mild draught coming from the corner 
Blew on the candle, 
Seduction's heat raised two wings crosswise 
As might an angel. It snowed and snowed that February 
All through the land. 
A candle burned upon the table, 
A candle burned. https://www.youtube.com/watch?v=WCw7bcK_qX4

Heinz Rudolf Kunze (1956)   Der schwere mut Wäre ich ein Dichter, dann wählte ich das Schweigen. Wäre ich ein Heiliger, dann wählte ich die Welt. Wie die Dinge liegen, mache ich mir sanft zu eigen, was hinter unsern Augen langsam in die Asche fällt.

Wäre ich ein Tänzer, dann wählte ich die Lähmung. Wäre ich ein Sänger, dann wählte ich den Schrei. Bleiben von der Gegenwart wird nichts als die Beschämung: So ist es gewesen. Ich war hemmungsvoll dabei.   Ich denke, also bin ich. Also gut. Mein Lebensmittel ist der schwere Mut.

Bin ein Besserwisser, habe Tricks, Tabus, Termine: Aufgehobenes Opfer auf der Schwelle zum Schaffot. Irre durch die Wüsten als Beziehungs-Beduine. Geh an meinem Wechsel auf die Ewigkeit bankrott.   Hoffe jeden Glaubenssatz beizeiten zu verraten. Suche und behaupte noch die Möglichkeit von Glück. Stopfe Schokoladenherzen in die Automaten. Gebe, was ich geben kann. Und nehme nichts zurück.

Ich pflanze einen Baum in meine Wut.   Ich pflanze einen Baum in meine Wut. Mein Lebensmittel ist der schwere Mut. Wäre ich ein Liebender, dann suchte ich die Eine, die sich an die eigne große Endlichkeit verhurt. Wäre ich ein Embryo, dann wählte ich totz allem jetzt und auch in Zukunft immer wieder die Geburt. http://www.songtexte.com/songtext/heinz-rudolf-kunze/der-schwere-mut-63c0368b.html

Tomas Tranströmer (1931-2015)   Below Zero We are at a feast which doesn’t love us. At last the feast sheds its mask and shows itself for what it really is: a switchyard, cold colossi sit on rails in the mist. A piece of chalk has scribbled on the freight car doors. It musn’t be said, but there is much suppressed violence here. That’s why the features are so heavy. And why it’s so hard to see that other thing which also exists: a mirrored glare of sun which moves across the house wall and glides through the unknowing forest of flickering faces, a Bible text never written down: “Come to me, for I am laden with contradictions like you yourself.”

Tomorrow I’m working in another city Tomorrow I’m working in another city. I whizz there through the morning hour which is a blue-black cylinder. Orion hovers above the frozen ground. Children stand in a silent crowd, waiting for the school bus, children for whom no one prays. The light grows slowly like our hair.

Allegro   Ik speel Haydn na een zwarte dag en voel een simpele warmte in mijn handen. De toetsen zijn willig. Milde hamers slaan. De klank is groen, levendig, kalm. De klank zegt dat vrijheid bestaat en dat iemand de keizer geen belasting betaalt. Ik steek mijn handen diep in mijn haydnzakken en doe als iemand die de wereld in alle rust beschouwt.

Ik hijs de haydnvlag – dat betekent: ‘Wij geven ons niet over. Maar willen vrede.’   De muziek is een glazen huis op de helling waar stenen rondvliegen, stenen rollen. En de stenen rollen er dwars doorheen maar iedere ruit blijft heel.

In deze onderstaande link een filmpje waarin Bellman wordt gezongen. Hiervan bestaande ook een Friese versie van Piter Wilkens onder de titel Fielsto us skaden.  Bellman is uit de 18de eeuw, maar is nog altijd actueel. Hij wist iets van de Zweedse gemoedstoestand zo goed te vangen dat hij nog altijd een inspiratiebron is voor velen. Iedereen in Zweden kent Bellman. https://www.youtube.com/watch?v=ssqmu-MYwBQ http://tomastranstromer.net/transtromer-in-translation/swedish-originals/

J.J. Slauerhoff (1898-1936)   Tot mijn erfgenaam Volg niet den leergang van de philosofen, Dit leidt tot ledigheid. En godsdienststichters Zijn loochenaars. Geniet van schoone strophen, Maar schuw het leeg gezelschap van hun dichters. Waarlijk, al deze lieden zijn gelijk: Zij kunnen over werelden bevelen, Bezitten paradijzen en kasteelen, Maar niet op aarde. Stierf één hunner rijk? Niet dat ‘k hun invloed vrees: gij zijt mijn zoon. Toch konden ze u begoochelen; zij schermen Met woorden, zij bewijzen: vogelzwermen Zijn schooner dan een landgoed of een kroon.

Denk niet Gods liefste engel is een vrouw: Was zij Zijn liefste, Hij zou haar niet zenden. Zweer haar in dronken nacht geen eeuwge trouw, Gij zoudt uw eed den andren morgen schenden. Houd haar niet langer dan zij u behaagt; Dus tot geen bond geboeid, geen sleur besloten. Grijp het geluk, en wordt gij weggevaagd, Dan zij uw laatste zucht: “Genoeg genoten.”  http://eeltsjehettinga.nl/audio-j-j-slauerhoff-lezing-europeeske-poezy-oan-myn-erfgenamt/

‘Ik was toen een arme jongen’ – Herman Gorter voorgedragen door Ramsey Nasr http://dichterdraagtvoor.nl/videos/ik-was-toen-een-arme-jongen/