De hobo
Hoofdstukken. Geschiedenis. Onderhoud. Variant. Eind.
Geschiedenis. De huidige hobo is in Frankrijk in de 17e eeuw uit de schalmei ontwikkeld. Het woord hobo is afkomstig van het Franse hautbois, wat 'hoog hout' betekent. Deze benaming komt enerzijds voort uit het vrij hoge en indringende geluid dat een hobo kan produceren in vergelijking met andere dubbelrietinstrumenten, en anderzijds uit het feit dat het een houten blaasinstrument is.
Onderhoud. Elke keer na het bespelen moet het instrument schoongemaakt worden om vocht te verwijderen. Dit kan men doen met een veer of een wisser. Indien men dit niet doet, zou het hout na verloop van tijd kunnen barsten. Ook het mechaniek moet regelmatig gesmeerd worden met zuurvrije olie, net zoals het kurk van riet en onderdelen. Als extra kan het mechaniek ook gepoetst worden met een zilverpoetsdoek. Dit wordt ook gedaan voor het uiterlijk. Wanneer er onder het spelen water in een van de kleppen komt, kan dit verwijderd worden met een vloeitje, anders kunnen sommige tonen niet goed of helemaal niet klinken.
Variant. Variaties op de hobo zijn de althobo, ook bekend als de Engelse hoorn, de liefdeshobo (oboe d'amore), de jachthobo (oboe da caccia) en de musette (piccolo-) hobo. De oboe d'amore is een soort kruising tussen de gewone hobo en de althobo. De oboe da caccia is waarschijnlijk de voorloper van de althobo.
Einde. Gemaakt door nena.