nou, ik ben dus inderdaad naar la defense geweest.
denk je dat we tien minuten vol hebben ?
en in nou, 'n minuut of twintig, vijftig jaar wederzijdse ervaringen uitgewisseld en hopelijk houden we dat contact.
je ziet alleen de vier slurven en de koppen en verder niet de rest van de olifantenlijven.
nou, daar moest je natuurlijk eindeloos in de rij staan voordat je naar boven kon, en ja, dan is je dag al zo'n beetje om.
" ik heb wel gehoord dat 't wat anders is bij de fransen ".
dus opgeschreven, telefoonnummer opgeschreven en de volgende dag, als 'r weer praktijk was, want 't was op maandag, opgebeld en toen bleek 't inderdaad de tandarts te zijn die we vijfentwintig jaar geleden uit 't oog zijn verloren.
nou, ik heb deze zomer 'n ontzettend leuke vakantie- ervaring gehad.
daar was ik nog nooit op geweest en dat wilde ik toch ook graag 'n keer doen.
ik ging 'n weekendje naar parijs.
en met haar ben ik dus de col du galibier met de auto naar boven en lopend terug, zeshonderdvijftig meter alleen maar dalen, dus we hebben de dagen daarna gewoon niet meer kunnen lopen.
's-morgens vroeg in parijs, op zondagmorgen, dat is gewoon 'n geweldige ervaring.
twee dagen san fransisco, daarna weer gauw de natuur in.
nou, toen inderdaad dus bij dat gebouw van la defense, langer rondgelopen, via de arc de triomph richting eifeltoren.
de volgende ochtend eerst even 'n grote wandeling maken, de gebouwen van la defense bekeken.
en dat geeft ook altijd hele spannende reflexies.
dat is helemaal geen probleem.
bij 'n japans restaurantje ik heb dus voor 't eerst van m'n leven sushi gegeten.
ik vond 't best lekker en japans bier had ik ook nog nooit gedronken, was heel lekker.
dat heeft ook 'n speciale naam, les quatre sans cue of zoiets, want 't zijn alleen de voorkanten.
in drie uur tijd ben je van parijs in chambery met de TGV.
maar ik vond san fransisco wel heel mooi, hele plezierige stad.
ik weet niet of je dat, dat is, 'n ja zeg maar 'n moderne kantorenwijk waar één heel groot gebouw is neergezet wat 'n beetje de sfeer moet hebben, zoals de arc de triomphe en 't ligt ook op de lijn van de tuilerien en de arc de triomph, in 't verlengde daarvan.
de achterkant van 't gebouw ligt ook weer 'n enorm gebied met moderne architectuur.
en dan gaat de bus weer door, dus 't is alleen maar even ergens aan snuffelen.
en later ook te logeren gevraagd, dus d'r zijn aardige fransen.
heel mooi weer.
hij vond 't ook heel erg leuk om m'n stem weer te horen en we hebben die middag samen gelunched.
en daarna ben ik dus naar de eifeltoren geweest en met de trap helemaal naar boven voor zover dat kon.
en ja, dat was 't eigenlijk, de volgende dag m'n tandarts opgezocht.
op de bovenste verdieping is 'n museum voor moderne kunst, waar ze heel regelmatig wisselende tentoonstellingen hebben.
met 'n bus bij 't bezoekerscentrum wordt je losgelaten en dan wordt gezegd dat je over twee uur terug moet zijn.
daar woont al heel lang 'n ouwe vriendin van mij.
nou, dat was 'n wandeling van toch gauw drie uur denk ik, door wat parken.
nou, we nemen afscheid, ik ga een beetje parijs in.
't was in 't voorjaar, alles bloeide, 'r was net 'n flinke dooiperiode geweest, dus 't water stond heel hoog.
in dat grote gebouw van la defense zit 'n uitwendige lift van honderdtien meter.
in de trein naar parijs toe ontmoet ik twee jongens uit singapore die net 'n paar dagen in amsterdam waren geweest en ontzettend gezellig zitten praten.
en op 'n gegeven moment vragen die jongens aan mij van hoe zijn de fransen eigenlijk, zijn die net zo open en vriendelijk als de nederlanders.
we hebben 't wel 's gehad, dat we zo maar bij 'n franse tandarts uitgenodigd werden, en die heeft ons 'n hele week ontvangen.
wij hebben 't wel 's gehad dat we.....
je kreeg wel 'n vork bijgeleverd.
en ik moet d'r bij vertellen, dat die tandarts vijfentwintig jaar geleden dat contact was.
zei ik, nou, dat valt reuze mee.
en dat we sindsdien door omstandigheden helemaal geen contact meer met 'm hadden.
en ik loop in de stik-hitte richting eifeltoren.
en ik kon 't natuurlijk niet met stokjes, moest wel, maar dat kon ik niet.
en daaromheen zijn dus moderne kantoren gebouwd.
ja, dus niet naar 't congres maar gewoon 'n jaar daarvoor met 'n groepsreis.
je hebt 'n prachtig uitzicht over parijs. 'r kan 'n helicopter boven op 't dak landen.
je bent in 'n paar seconden ben je boven.
geen trap meer kunnen lopen van de spierpijn.
echt 't adres uit 't oog verloren.
nee, ik ben zaterdagavond aangekomen en de zondag heb ik dus besteed aan, nou, vanuit mijn hotel bij place pigalle in de buurt richting la defense lopen.
maar op zich was 't 'n ontzettend mooi stukje.
ja, ik ga dan op stap met m'n camera en dan is 'r zomaar 'n filmpje vol.
en de volgende dag was 't weer met de trein door naar chambery.
ik loop over één van die grote avenues richting eifeltoren, koos 'n beetje de schaduwkant en op 'n bepaald moment loop ik langs 'n naambordje op één van die gebouwen daar en ik zie de naam van de tandarts.
en dan heb je van die weilanden, waar dan ineens 'n grote plas water in zit en toch die prachtige rotsen weer in weerkaatst ziet.
dus daar heb ik echt 'n hele tijd rondgelopen, over parijs uitgekeken.
en ik denk dat kan toch niet, dat kan toch niet !
'n enorme hoosbui toen ik daar aankwam, maar 't klaarde weer prima op.