met 'n bus bij 't bezoekerscentrum wordt je losgelaten en dan wordt gezegd dat je over twee uur terug moet zijn.
daar woont al heel lang 'n ouwe vriendin van mij.
nou, dat was 'n wandeling van toch gauw drie uur denk ik, door wat parken.
nou, we nemen afscheid, ik ga een beetje parijs in.
't was in 't voorjaar, alles bloeide, 'r was net 'n flinke dooiperiode geweest, dus 't water stond heel hoog.
in dat grote gebouw van la defense zit 'n uitwendige lift van honderdtien meter.
in de trein naar parijs toe ontmoet ik twee jongens uit singapore die net 'n paar dagen in amsterdam waren geweest en ontzettend gezellig zitten praten.
en op 'n gegeven moment vragen die jongens aan mij van hoe zijn de fransen eigenlijk, zijn die net zo open en vriendelijk als de nederlanders.
we hebben 't wel 's gehad, dat we zo maar bij 'n franse tandarts uitgenodigd werden, en die heeft ons 'n hele week ontvangen.
wij hebben 't wel 's gehad dat we.....
je kreeg wel 'n vork bijgeleverd.
en ik moet d'r bij vertellen, dat die tandarts vijfentwintig jaar geleden dat contact was.
zei ik, nou, dat valt reuze mee.
en dat we sindsdien door omstandigheden helemaal geen contact meer met 'm hadden.
en ik loop in de stik-hitte richting eifeltoren.
en ik kon 't natuurlijk niet met stokjes, moest wel, maar dat kon ik niet.
en daaromheen zijn dus moderne kantoren gebouwd.
ja, dus niet naar 't congres maar gewoon 'n jaar daarvoor met 'n groepsreis.
je hebt 'n prachtig uitzicht over parijs. 'r kan 'n helicopter boven op 't dak landen.
je bent in 'n paar seconden ben je boven.
geen trap meer kunnen lopen van de spierpijn.
echt 't adres uit 't oog verloren.
nee, ik ben zaterdagavond aangekomen en de zondag heb ik dus besteed aan, nou, vanuit mijn hotel bij place pigalle in de buurt richting la defense lopen.
maar op zich was 't 'n ontzettend mooi stukje.
ja, ik ga dan op stap met m'n camera en dan is 'r zomaar 'n filmpje vol.
en de volgende dag was 't weer met de trein door naar chambery.
ik loop over één van die grote avenues richting eifeltoren, koos 'n beetje de schaduwkant en op 'n bepaald moment loop ik langs 'n naambordje op één van die gebouwen daar en ik zie de naam van de tandarts.
en dan heb je van die weilanden, waar dan ineens 'n grote plas water in zit en toch die prachtige rotsen weer in weerkaatst ziet.
dus daar heb ik echt 'n hele tijd rondgelopen, over parijs uitgekeken.
en ik denk dat kan toch niet, dat kan toch niet !
'n enorme hoosbui toen ik daar aankwam, maar 't klaarde weer prima op.