A B C D E F G H I J K L M N O P Q R S T U V W X Y Z A OE OO O A AA E EE I IE UU U EU EI AU UI OE iegie aga oegoe iehie aha oehoe iegie iesie asa oesoe iewie awa oewoe iesie iefie afa oefoe iejie aja oejoe iefie iezie aza oezoe iesjie asja oesjoe iezie ievie ava oevoe ienjie anja oenjoe ievie hied hid heed hed huud hud heud haad hied hoed hood hod had heid houd huid hoed

Nou, ik heb deze zomer 'n ontzettend leuke vakantie- ervaring gehad. Ik ging 'n weekendje naar Parijs. In de trein naar Parijs toe ontmoet ik twee jongens uit Singapore die net 'n paar dagen in Amsterdam waren geweest en ontzettend gezellig zitten praten.

En op 'n gegeven moment vragen die jongens aan mij van hoe zijn de Fransen eigenlijk, zijn die net zo open en vriendelijk als de Nederlanders. "Ik heb wel gehoord dat 't wat anders is bij de Fransen". Zei ik, nou, dat valt reuze mee. Wij hebben 't wel 's gehad dat we.....

We hebben 't wel 's gehad, dat we zo maar bij 'n Franse tandarts uitgenodigd werden, en die heeft ons 'n hele week ontvangen. En later ook te logeren gevraagd, dus d'r zijn aardige Fransen. Nou, we nemen afscheid, ik ga een beetje Parijs in.

De volgende ochtend eerst even 'n grote wandeling maken, de gebouwen van la Defense bekeken. En ik loop in de stik-hitte richting Eifeltoren. Daar was ik nog nooit op geweest en dat wilde ik toch ook graag 'n keer doen. En ik moet d'r bij vertellen, dat die tandarts vijfentwintig jaar geleden dat contact was. En dat we sindsdien door omstandigheden helemaal geen contact meer met 'm hadden. Echt 't adres uit 't oog verloren. Ik loop over één van die grote avenues richting Eifeltoren, koos 'n beetje de schaduwkant en op 'n bepaald moment loop ik langs 'n naambordje op één van die gebouwen daar en ik zie de naam van de tandarts. En ik denk dat kan toch niet, dat kan toch niet! Dus opgeschreven, telefoonnummer opgeschreven En de volgende dag, als 'r weer praktijk was, want 't was op maandag, opgebeld en toen bleek 't inderdaad de tandarts te zijn die we vijfentwintig jaar geleden uit 't oog zijn verloren.

Hij vond 't ook heel erg leuk om m'n stem weer te horen en we hebben die middag samen gelunched. En in nou, 'n minuut of twintig, vijftig jaar wederzijdse ervaringen uitgewisseld en hopelijk houden we dat contact.

Nou, ik ben dus inderdaad naar la Defense geweest. Ik weet niet of je dat, dat is, 'n ja zeg maar 'n moderne kantorenwijk waar één heel groot gebouw is neergezet wat 'n beetje de sfeer moet hebben, zoals de Arc de Triomphe en 't ligt ook op de lijn van de Tuilerien en de Arc de Triomph, in 't verlengde daarvan. En daaromheen zijn dus moderne kantoren gebouwd. In dat grote gebouw van la Defense zit 'n uitwendige lift van honderdtien meter. Je bent in 'n paar seconden ben je boven. Op de bovenste verdieping is 'n museum voor moderne kunst, waar ze heel regelmatig wisselende tentoonstellingen hebben. Je hebt 'n prachtig uitzicht over Parijs. 'r Kan 'n helicopter boven op 't dak landen. Dus daar heb ik echt 'n hele tijd rondgelopen, over Parijs uitgekeken.

De achterkant van 't gebouw ligt ook weer 'n enorm gebied met moderne architectuur. En daarna ben ik dus naar de Eifeltoren geweest en met de trap helemaal naar boven voor zover dat kon. En ja, dat was 't eigenlijk, de volgende dag m'n tandarts opgezocht.

Bij 'n Japans restaurantje ik heb dus voor 't eerst van m'n leven sushi gegeten. En ik kon 't natuurlijk niet met stokjes, moest wel, maar dat kon ik niet. Je kreeg wel 'n vork bijgeleverd. Ik vond 't best lekker en Japans bier had ik ook nog nooit gedronken, was heel lekker.

Nee, ik ben zaterdagavond aangekomen en de zondag heb ik dus besteed aan, nou, vanuit mijn hotel bij Place Pigalle in de buurt richting la Defense lopen. Nou, dat was 'n wandeling van toch gauw drie uur denk ik, door wat parken. 's Morgens vroeg in Parijs, op zondagmorgen, dat is gewoon 'n geweldige ervaring. Heel mooi weer. Nou, toen inderdaad dus bij dat gebouw van la Defense, langer rondgelopen, via de Arc de Triomph richting eifeltoren. Nou, daar moest je natuurlijk eindeloos in de rij staan voordat je naar boven kon, en ja, dan is je dag al zo'n beetje om. En de volgende dag was 't weer met de trein door naar Chambery.

Daar woont al heel lang 'n ouwe vriendin van mij. In drie uur tijd ben je van Parijs in Chambery met de TGV. 'n Enorme hoosbui toen ik daar aankwam, maar 't klaarde weer prima op. En met haar ben ik dus de Col du Galibier met de auto naar boven en lopend terug, zeshonderdvijftig meter alleen maar dalen, dus we hebben de dagen daarna gewoon niet meer kunnen lopen. Geen trap meer kunnen lopen van de spierpijn.

Dat heeft ook 'n speciale naam, les Quatre Sans Cue of zoiets, want 't zijn alleen de voorkanten. Je ziet alleen de vier slurven en de koppen en verder niet de rest van de olifantenlijven.

Ja, dus niet naar 't congres maar gewoon 'n jaar daarvoor met 'n groepsreis. Twee dagen San Fransisco, daarna weer gauw de natuur in. Maar ik vond San Fransisco wel heel mooi, hele plezierige stad.

Met 'n bus bij 't bezoekerscentrum wordt je losgelaten en dan wordt gezegd dat je over twee uur terug moet zijn. En dan gaat de bus weer door, dus 't is alleen maar even ergens aan snuffelen. Maar op zich was 't 'n ontzettend mooi stukje. Ja, ik ga dan op stap met m'n camera en dan is 'r zomaar 'n filmpje vol. Dat is helemaal geen probleem. 't Was in 't voorjaar, alles bloeide, 'r was net 'n flinke dooiperiode geweest, dus 't water stond heel hoog. En dat geeft ook altijd hele spannende reflexies. En dan heb je van die weilanden, waar dan ineens 'n grote plas water in zit en toch die prachtige rotsen weer in weerkaatst ziet. Denk je dat we tien minuten vol hebben?