Filomeen zet de hoed op Bedacht en getekend door groep 1-2, de Lindekring (2010)

Naar Torendam Daar zat ze, alleen in de trein naar Torendam. Het was allemaal zo snel gegaan.“Mama heeft een baby in de buik”, zei de dokter: “En het is beter dat jou moeder naar het ziekenhuis gaat omdat ze veel rust nodig heeft. Nu gaat het goed met je nieuwe broertje of zusje, maar dat blijft alleen zo als je moeder veel rust krijgt!” Met papa bracht ze de volgende dag kleren naar mama, en samen zeiden ze: “Filomeen, jij gaat voorlopig bij oma Polka logeren tot de baby geboren is. En het duurt wel een tijdje. Papa moet werken en jij kan niet in het ziekenhuis blijven.” Eerst begon Filomeen te snikken en dan liepen ook bij mama grote tranen over de wangen. Wat zullen ze elkaar gaan missen. Even vind Filomeen, een grote zus worden, niet leuk.

’s Avonds in haar bedje denkt ze na ’s Avonds in haar bedje denkt ze na. Wat had ze mama tegen papa gezegd over oma Polka? “O ja, ze is niet haar echte oma, maar een tante van mama”. En later toen ze dachten dat ze het niet hoorde vroeg papa: “Zeggen ze in Torendam niet dat oma Polka een heks is?” Mama antwoordde: “Ja, maar ze is een gewoon lief oud dametje!”. Filomeen schrikt op als de trein langzamer rijdt. Dit was al vaker gebeurd sinds ze was ingestapt. Maar nu komt de conducteur naar haar toe en zegt dat ze hier moet uitstappen. Ze pakt haar koffer en loopt het perron op. Ze ziet niemand; “Is dit wel het goede station?” In de verte komt een oude vrouw aanlopen. Ze ziet vriendelijk uit. Oma Polka staat nu dichtbij haar. “Ik vind het fijn dat je er bent Filomeen”, zegt oma Polka lachend. “Kom we gaan.”

Het kleine huisje van oma staat bij een park aan de rand van het bos. Het huisje ziet er binnen net zo gezellig uit als buiten. “Ga maar zitten”, zegt oma, “En zet je koffer maar onder de keukentafel”. Ze schenkt een glas vol melk in en vraagt; “Lust je er een koekje bij?” Filomeen knikt ja. Het is een heerlijk koekje. Met haar mond vol zegt ze; “Dit is het lekkerste koekje ooit!”. Oma Polka moet erg lachen, want het is natuurlijk bijna niet te verstaan. Samen lachen en kletsen ze een tijdje als Filomeen weer aan het gesprek van haar ouders denkt. Zonder na te denken vraagt ze: “Waarom noemen ze u een heks?”. Ze schrikt er zelf van de vraag en krijgt rode wangen. Maar oma Polka kijkt niet boos. Ze staat op en loopt naar de keuken kast en pakt er een oude hoed uit. “Deze hoed droeg ik veel toen ik net zo oud was als jou. Het is een duizend-dingen-toverhoed. Alles wat je nodig hebt zit erin. Daardoor dachten veel mensen dat ik kon toveren en dus een heks was.” “Maar de hoed tovert alleen als je hem op kan. Zet het eens op?” Filomeen rilt, de hoed is stoffig en oud. “Hmmmm”, zegt oma. “Misschien een andere keer. Ik zal hem eerst wassen”.

’s Avonds ligt Filomeen in bed en kijkt naar de hoed die nu schoon langs haar op de stoel staat. “Wat is het toch een lelijk ding!” denkt ze. En ze draait zich om na het nachtlampje te hebben uitgedaan. Bijna valt ze in slaap als ze een zacht belletje in de verte hoort. Eerst let ze er niet op maar het klinkt steeds harder en ze schrikt op. “Wa ..wa…t is dat?” en ze doet het licht weer aan. Het is stil…. “Was het een droom of had ze echt een belletje gehoord.” Vlak voor ze het licht weer uit wil doen hoort ze het weer. Het komt uit de hoed. Ze pakt het op en voelt in alle zakjes. Niets, helemaal niets. Zonder na te denken zet ze hem op en hij past precies. En het voelt fijn, heel fijn. Met de hoed op valt ze in een diepe slaap.

Vriendin ’s Ochtends staat ze op en met haar hoed op loopt ze naar beneden, waar een heerlijke geur uit de keuken komt. “Vers gebakken brood, lekker oma Polka!”, roept Filomeen. Tijdens het ontbijt zegt oma Polka; “Ga na het eten maar buiten spelen want het is een mooie dag. Je gaat morgen naar school.” “O, ja”, denkt Filomeen. “Ze moet ook naar school in Torendam. Dat was ze bijna vergeten”. Zonder jas maar met hoed loopt ze naar buiten het bospad op. Even verderop ziet ze een meisje dat huilt. Filomeen loopt naar haar toe en vraagt; “Waarom huil je?” “Ik ben verdwaalt, ken jij de weg in het bos?” “Nee; zegt Filomeen, ik ben hier zelf pas. Maar ik weet wie ons kan helpen!” Ze pakt haar hoed en biedt het meisje een zakdoek aan.

“Mijn naam is Filomeen, hoe heet jij. ” “Laura”, zegt ze snikkend “Mijn naam is Filomeen, hoe heet jij?” “Laura”, zegt ze snikkend.” Waar gaan we naar toe Filomeen?” “Naar oma Polka, zij woont hier al heel lang. Misschien weet zij waar je woont!” Samen lopen ze naar het huisje en vragen het aan oma. Oma weet het niet, maar vraagt; “Laura wat is je achternaam, dan bellen we om te zeggen waar je bent.” “Papa komt me halen!”; roept Laura blij. Opgelucht eten ze koek en kletsen. Voor ze het weten zijn ze vriendinnen en gaan samen de volgende dag naar school.

Op het plein zijn veel kinderen aan het spelen Op het plein zijn veel kinderen aan het spelen. Nieuwsgierig kijken ze naar Filomeen en Laura. “Wie loopt er bij Laura met die rare hoed?”, vraagt Mira. “Er komt vandaag toch een nieuw meisje naar school!” zegt Wilma. “Dat heeft de juf toch verteld!”,. En voor Laura en Filomeen in de speeltuin zijn staan alle kinderen om hen heen. Filomeen laat zien wat ze allemaal met haar duizend-dingen-toverhoed kan. Al snel heeft ze er veel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes bij, maar Laura blijft haar beste vriendin. Einde

Dit boek is met liefde gemaakt door: De kleuters van de Lindekring (2010), St. Agatha en Nathalie Aldenhoven Luke Ravi Giel Thymo Chiel Lynn Lotte Anne-marie Sjulie Pleuni Julie Robey Emma Larissa Brian Jop Lincy Silvy Floris