Ontmoetingen in verre streken 6.3-6.4, Vrijheid in afhankelijkheid
Economisch en politieke afhankelijkheid De VS waren eigenlijk na hun onafhankelijkheid (1776) wel klaar met Europese bemoeienis over de Atlantische Oceaan. Dit beleid werd “vastgelegd” in de zogenaamde Monroe-doctrine Kern Latijns-Amerikaanse staten werden erkend Europa moest opzouten De VS mochten zich wel bemoeien wat hetgeen er in haar achtertuin gebeurde
Economisch en politieke afhankelijkheid De kwestie rond het Panamakanaal is een goed voorbeeld van de Monroe-doctrine. Door steun aan rebellen te geven scheurt het gebied dat nu Panama heet zich los van Groot-Colombia (1903); Met inzet van militairen (enkele malen) waarborgen de VS hun greep over de kanaalzone; Met steun aan diverse regeringen wisten de VS het kanaal en de kanaalzone een eeuw lang te beheersen (tot 1999).
Boten; Oceanen, Teddy Roosevelt, Bogota, Verdragen
Monroe-doctrine
Een paar kleine “correcties”
Afhankelijkheid en Eigen koers Veel regimes in Zuid-Amerika waren voor hun macht afhankelijk van de VS (en de CIA). Door militaire, politieke en economische steun of tegenwerking. Zo leidde sterke economische- en politieke inmenging in Mexico tot onrust en uiteindelijk verzet onder de Mexicaanse bevolking. De Zapatisten beweging ontstaat, o.l.v. Emiliano Zapata en Pancho Villa. Ondanks zware Amerikaanse(militaire) tegenwerking slagen zij er uiteindelijk in de regering omver te werpen.
Eigen koers Veel landen in Zuid-Amerika waren hun economische afhankelijk van de VS meer dan zat. Wel productiegoederen moeten kopen uit de VS, en zelf geen industrie kunnen ontwikkelingen leidde uiteindelijk tot het beleid van de import-substitutie. Daarnaast ging men ook over tot nationalisatie van bedrijven die in handen waren van buitenlandse investeerders. Echter, tot op heden blijft men toch enorm afhankelijk van buitenlands kapitaal. De laatste twintig jaar zien we wel dat sommige landen zich politiek en economisch oprichten én de onderlinge samenwerking wordt hechter, beter.