#17 “Maar er is bij mij ingebroken!” Reageerde India schel. “Het spijt me, mevrouw, maar u zei net zelf dat er niets is meegenomen. Bent u wel zeker van uw zaak?” India sperde haar ogen wijd open. “Het was een vreselijke bende toen ik thuiskwam! Er is een ruit ingeslagen!

En nu vraagt u aan mij of ik wel zeker ben van mijn zaak?!” “U bent duidelijk overstuur. Als u nu eens even-” “Ik ben niet overstuur!” Onderbrak India de agent aan de telefoon. “Mevrouw, ik vind het werkelijk heel vervelend wat er is gebeurd.

Maar zolang er niets is meegenomen, kunnen wij ook niets ondernemen. De inbreker zocht blijkbaar iets wat hij niet in uw huis kon vinden.” India zuchtte diep. “Goed. Maar wilt u dan alstublieft oplettend zijn in de buurt van mijn huis?

Als die persoon bij mij niet heeft gevonden wat hij zocht, dan is het mogelijk dat hij dat bij iemand anders gaat zoeken, als u begrijpt wat ik bedoel.” “Dat is inderdaad mogelijk. Maar het komt niet vaak voor dat een inbreker het in dezelfde buurt nogmaals probeert.”

India probeerde haar frustratie te beheersen. “En die ingeslagen ruit? Wat moet ik daarmee?” “Daar bent u vast voor verzekerd, dus ik raad u aan dat bij uw verzekering te melden onder het kopje ‘Inbraak’.”

“Maar u zei net dat mijn zaak niet onder het kopje ‘Inbraak’ valt!” “Wel als u uw ruit terug wilt. Is alles nu duidelijk voor u? Dan wens ik u nog een fijne dag verder.” En voor India nog iets kon zeggen werd er al ingehaakt.

Gefrustreerd smeet India de hoorn op de haak en blies wat stoom uit. Even later werd er bij haar aangebeld. Met haar gedachten nog bij het telefoontje van net, opende ze de voordeur. Direct was ze alles vergeten. Ze kon haar ogen niet geloven.

“Dag India.” “Brett!” Ze sprong in zijn armen en lachend draaide hij haar in de rondte. “Ik heb je zo gemist!” Wist ze uiteindelijk uit te brengen. Brett zette haar weer veilig op de grond. “Ik jou ook. Er ging geen dag, wat zeg ik? minuut voorbij dat ik niet aan je dacht.”

India sloeg haar armen om zijn nek. “Je ziet er goed uit. Uitgerust, lijkt het wel.” Brett glimlachte. “Dat komt door jou. Voor het eerst sinds de dood van Elisabeth had ik geen nare gevoelens tijdens de promotietour.”

“Echt waar?” Brett knikte. “Omdat ik jou nu heb. Jij laat al die nare gevoelens verdwijnen.” India trok hem dicht tegen zich aan. “Ik houd van je.” Fluisterde ze zacht. “En ik van jou. Maar laten we naar binnengaan. Het is frisjes buiten.”

“Binnen is het niet veel anders.” Zei India, terwijl ze de voordeur achter Brett sloot. “Ja, inderdaad. Is je verwarming stuk?” India schudde haar hoofd. “Nee, er is een raam ingeslagen. Kijk, daar.” Brett volgde de wijsvinger van India en fronste toen zijn wenkbrauwen.

“Hoe is dat in hemelsnaam gebeurd?” “Inbraak. Er is een paar dagen geleden bij me ingebroken.” Brett keek haar met groot, opgezette ogen aan. “Dat meen je niet! En dat vertel je me nu pas? Waarom zei je dat gisteren niet aan de telefoon?”

“Ik wilde je niet onnodig ongerust maken. En daarbij, er is niets meegenomen. Blijkbaar zocht diegene iets wat ik niet in mijn bezit had.” Brett klakte met zijn tong. “Vreemd…” Toen keek hij haar aan. “En jij? Ben jij in orde?”

“Ik was niet thuis op dat moment. Ik vermoed dat de inbreker heeft gewacht tot ik de deur uitging. Gelukkig maar… Ik moet er niet aan denken dat-” “Inderdaad.” Onderbrak Brett haar. “Zo moet je niet denken.”

Brett nam in haar zijn armen en streek troostend over haar rug. “Heb je al een nieuwe ruit besteld?” India knikt. “Ja, aan het einde van de week komen ze hem erin zetten.” “Maar dat duurt nog twee dagen!”

“Ik zal wel een stuk hout plaatsen. Of wat zeil.” “En de kans vergroten dat er weer wordt ingebroken, zeker. Ik dacht het…” De stem van Brett stierf weg. India keek hem vragend aan. “Wat dacht je?” Vroeg India. “Hallo? Aarde aan Brett?”

“Sorry, ik was even in gedachten.” Brett keek India stralend aan. “Ik houd van je, India. En de afgelopen tweeënhalve week was verschrikkelijk. Ik wil niet meer zonder jou verder. Ik kan niet meer zonder jou verder.”

Hij nam haar handen in de zijne. “Ik wil je bij me. Het liefst voor altijd. Dus… Waarom trek je niet bij me in?” India was totaal verrast. Ze kon niet geloven dat hij haar dit vroeg. Nu. Op dit moment. Maar ze hoefde geen seconde over haar antwoord na te denken.

“Waarom niet?” Zei ze vluchtig. Brett kneep zacht in haar handen. “Dus je trekt bij me in?” India knikte haar hoofd. “Ja. Yes. Sí. Oui.” Ze lachte. “Duidelijk genoeg?” “Nou, ik begrijp je nog niet helem-” India drukte haar lippen op de zijne. En nu begreep hij haar volkomen…