ZJUUL

Nao veertig jaor knippe en sjere hojde Väös de pin d’rin Nao veertig jaor knippe en sjere hojde Väös de pin d’rin. Heer had z'n tuut vol vaan ederen daag haor bijein vege en ging pensjenere. Via ‘nen hoes-aon-hoes folder bedaankde heer al z'n vaste klante en rikkommandeerde z’nen opvolger aon. Zjuul. Weijer veranderde niks, sjreef Väös. Zjuul hanteerde dezellefde prijze, kaom gemaakde aofspraoke nao en garandeerde de gebrukelike service. Allein de sjeerstool, dee had e nuij lere zitting gekrege. Iech blajerde in m’nen agenda… koumende goonsdag, tien oor. ’t Nuijde m'ch. In tot 'ch de deur vaan de kapsalon opedoog zweefde ‘t geroesj vaan ’n föhn in m’n oere en keek 'ch… paaft'ch …tege de rögk aon vaan ‘ne witte jas. Dee jas, dee ver-rasde m'ch. Väös droog noets e soortemint uniforrem.

Hoegoet ‘n spiekerbrook Hoegoet ‘n spiekerbrook. Get veureuver geboge bewèrrekde Zjuul -in dee witte jas- mèt gracieuze beweginge ‘t haor vaan mevrouw Wöllems, de vrouw vaan de slachter. Die häör geziech lachde miech tege vaanaof de spiegel tegeneuver häör. Iech knikde goojendaag trök en zag vruntelik hel-op: “Dag same.” Zjuul lufde de kop op, keek miech via dee zellefde spiegel aon en antwoordde vruntelik: “Dag menier.” ’t Waos of Zjuul m'ch ‘ne sjlaag in m’ne nek verkoch! Noe val toch doed! Val toch hartstikke doed! Zjuul… dat waos geine kwaffeur! Dat waos 'n kwaffeus!!! 'n Illegante dame. ‘n Versjijning die z'ch moch laote kieke! Bevallig, grasjeus, zjwajeus… Iech stoond mèt m’n mojl vol tan. Had Väös wel in z’ne folder mage zètte tot Zjuul broun stievelkes droog mèt haaf-hoeg hekskes. Kiek, bij de naom Zjuul dinkste toch alleriers aon ‘ne maan.

Tuurlik kin ouch ’n vrouw zoe heite Tuurlik kin ouch ’n vrouw zoe heite. Meh um misverstand te veurkoume… zèt in d'ne folder neet gewoen Zjuul, meh menier Zjuul of mevrouw Zjuul. Meh wie daan ouch… de smaak vaan Väös veur ‘vrouwelik schoon’ waos boete kijf. Of waos iech allein mer zoe kepot vaan die meid!? “Zèt uuch e memintsje, menier. Iech bin zoe veerdig mèt mevrouw Wöllems .” Wat ’n stum! Of zeve pendules tegeliekertied tingeltengeltangelde. Stoond ouch niks vaan in de folder. Heij heelste gooj zin ouch al knipde ze d'ch in ‘n oerlel. Iech vollegde Zjuul mèt m'n ouge en dach tot iech dat oongemerrek deeg. Dee Väös had z’n zaak bès ieder mage euverdoen. Mevrouw Wöllems betaolde. Zjuul klopde de kapmantel oet… iech zaog ‘t…

Zjuul keerde de haore roontelum de sjeerstool op e bleek… iech zaog ‘t… Zjuul wees mèt e lechske op häör lippe nao de sjeerstool… iech zaog ‘t… Zjuul verwees m'ch obbenuits nao de sjeerstool… en mós m'ch nuuje mèt: “Nump mer plaots, menier. Geer zeet aon de beurt” ie iech snapde wat ze vaan miech verlangde: opstoon vaan me steulke. Iech voold m’n wange kleure. M'n haor had 'ch thoes gewasse oonder de douche, zoe wie gewoenlik, meh iech leet ’t Zjuul nog mer ins doen. Die han… ’t waos of ze me gans lief masseerde. Daonao dat kemme, snijje, beurstele…’t veulde allemaol gezónner aon es wie Väös ‘t doog. Iech kreeg geveules vaan satisfaktie ! “Get parfum, menier?” Veur d’n ierste kier in me laank leve

wouw iech dat óndergoon. Gepaffumeerd weure wouw iech dat óndergoon! Gepaffumeerd weure. En wie Zjuul m'ch d’n handspiegel achter m’ne kop heel mèt de vraog: “Zoe good, menier?” zöchde iech: “Jao, Zjuul.” De happening waos veurbij. Iech kaom mèt meujte oet de sjeerstool en leet m'ch gere daobij hellepe. Op ‘t memint tot 'ch m’n portmenee oet m’n achtertes dabbelde begós boete e kinneke te keke. ’n Vrouwestum wèrrekde z'ch bove dat lewej oet en kefde: “Op en nao binne, zègk iech d’ch!” De deur vaan de salon vloog ope en ‘n ma sleipde häör zäönsje vaan e jaor of dreij/veer aon z‘nen errem naobinne. Iech kinde dat mins, ze woende e stök weijerop in de straot, meh kós neet zoe gaw op ‘re naom koume. Wie ze de grejeh losleet laog dee metein laankoet oppe groond.

“Heer wèlt neet geknip weure”, eksplikeerde wie-hèt-die-ouch-al-weer mie es teväöl. “Thoes en boete heet ‘r ouch al plat gelege”, liegde ze es veróntsjöldeging touw. Op z’ne rögk laog de kekerd. Sjroevelentere euver de groond en stampend mèt z’n beinekes wis d’n oondäög oet de han vaan ma te blieve. Wie koed die ouch nao ‘m loerde. Iech stoond debij, ein hand in de mouw vaan m'ne jas en in de ander hand de sent veur te betaole, en keek sjtomverwoonderd nao dat krunkelend karpèttevreterke. Zouwste zoeget noe neet…’t Begós m'ch te kriebele. Es dat e joonk vaan miech waos, iech pakde dee bij kop en koont, peersde ‘m klem tösse de leuninge vaan de spesjaole kinderstool en zat ‘m ‘ne blompot umgedrejd op z’n heures. Gevolleg door ’t kommando: “Zjuul,

roontelum ewegknippe al wat oonder de rand oetstik roontelum ewegknippe al wat oonder de rand oetstik. En blijf ‘r sjriewe, Zjuul, rechts wèrreke en mèt de linker op dat muilke duije. Iech haw dee blompot wel vas.” Iech keek nao Zjuul in de vaste euvertuiging tot die miech zouw vraoge veur höllep. Meh die… ein en al rös. Ein en al zellefverzekerheid. Mèt e vruntelik lechske en e beleef handgebaar wees ze op de sjeerstool en nuujde wie-hèt-die-ouch-al-weer oet mèt e handgebaar en ‘t zinneke: “Zèt uuch al mer vas, mevrouw.” Dat doog ma wiefelend. Toen bókde Zjuul z'ch euver de kleine rebel en vroog zeutsappig: “Móstiech d’n häörkes gesnooje höbbe, menneke? Kom mer!” Mèt duijde ze de tóp vaan häöre wiesvinger in ‘t buukske vaan ’t weerspannig kerelke en drejde dee vinger roond in z’ne navel esof ze ‘ne körrek oet ’n fles ging trèkke. Op slaag… waos de agressie vaan ’t menneke euver. Eweg! Doedstèl laog ‘r.

Langsaam veranderde de gespannen trèk op dat kindersnuutske in e vruntelik lechske. Tot groete verwoondering vaan ma en tot groete bewoondering veur Zjuul vaan miech. Zouwste d'ch noe neet verriete! Mien kwaffeus pakde ’t knölke op ‘ren errem, puunde ‘m op e wengske -’t had miech niks kinne sjele es dat miech waos euverkoume- en zat ‘m doedgemodereerd bij ma oppe sjoet. ’t Haorsnijje kós beginne. Wie iech aofrekende vertrojde Zjuul miech fluusterentere touw: “‘ne Vreemde vingertóp in ‘ne navel deit woondere.” Iech wis neet wat 'ch mèt die wäörd aon mós meh iech veulde 'n sjoeveraoj langs m'ne rögkstraank loupe!

Die Zjuul. Iech bin op instink thoesgekoume. Ónderweeg kraog 'ch visioene, hallucinaties, waanveurstèllinge, zinsbegoochelinge… meh gein inkel sjerrep beeld. Ze bleve allemaol vaag, mistig. Dorref iech m'ne fantasie neet te laote goon? Thoes stoond m’n tas koffie klaor. Iech zat e geziech op wie vaan alledaog, veel in m’ne luije stool en pakde m'ch de gezèt. Meh dao stoonte gein lètters in en gein printsjes. M’n vrouw kaom bij m'ch zitte mèt häör tas koffie. Iech zag niks en zij zag niks meh iech veulde häör nao miech kieke. Doog iech neet normaal? Mós iech get zègke? Zij waos m'ch veur. “Enne?” zag ze.

Iech keek langsaam op oet de gezèt esof 'ch verras waos euver häör vraog. Iech reageerde traog mèt de wäörd: “Wat… enne!” M’n vrouw versjoof vaan meneer vaan zitte en vroog ingehawwe pinnig: “Wie waos ’t bij de nuije kwaffeur?” “Ao,” zag iech gemaak verras, “bedoelste dat. Bedoelste Zjuul. Meh…re… Zjuul is geine kwaffeur, Zjuul is ’n kwaffeus.” “Ao joh”, zag m’n vrouw op 'n meneer esof bij häör e lempke góng branne. “Ao joh, dat waos netuurlik ’n ganse verrassing, heh. Waore nog mie luij dao? Wie zaog ze oet? Wie aajd is ze? Biste good gehollep?” Iech veulde m'ch neet op me gemaak. Heel m'ch op de vlakte. Besjreef Zjuul es fris, löstig, hartelik, hendig… in 'ne witte jas en mèt broun stievelkes en haaf-hoeg hekskes.

En tot die vaan Wöllems, de vrouw vaan de slachter, tot die veur m'ch waos en… en tot nao miech die vrouw kaom vaan e stök weijerop in de straot wie-hèt-die-ouch-al-weer, die mèt dat astrant joonk vaan e jaor of dreij-veer. “Jao, dao höb 'ch m’ch get door mètgemaak! Die snótsneus wouw z'ch z’n haor neet laote snijje. Dee laog kekentere plat op de groond. Te houwe mèt errem en bein. Z’n mam kraog ‘m neet gehanteerd. Meh Zjuul wel. Zjuul had dao gaar gein meujte mèt. Dat is ech e biezunder mins.” Iech zaog m’n vrouw strak nao m'ch kieke. Had 'ch get verraoje vaan mien echte gedachte? Had ze m’ch door? Zaog zie de mistige beelde vaan mien visioene, hallucinaties, waanveurstèllinge, zinsbegoochelinge… wel dudelik? Iech zweeg. Dat voond iech op dat memint ’t bèste.

Meh zoe neet mien vrouw. Die informeerde langs ‘r neus eweg: “Kraog Zjuul dat joonk wel de baas? Heet zie dee kinne knippe? Wat heet ze mèt ‘m gedoon? Iech mós veur d’n draod, zoonder te lege. Want veroonderstèl tot in de winkel vaan de slachter de woerheid roondging. En iech vertèlde al, tot en mèt de punt vaan Zjuul häöre vinger roonddrejjend in de navel vaan dat menneke. M’n vrouw waos oondertösse opgestande veur de tasse bij te völle en wie ze trökkaom bleef ze achter m’ne stool stoon, haolde e paar kier veurziechtig häör neus op en zag vraogentere: “Wat ruuk iech toch! Höbstiech 4711 op d’n haor? Menneke, iech geluif tot die Zjuul ouch bij diech in d’ne navel heet gedabbeld!” Jeh-jeh! © Jo Caris